Ветеран пожарной службы Игорь Елисеев знает цену одной секунды

Каб сёння быць на ўрачыстым мерапрыемстве побач са сваімі саслужыўцамі, ветэран пажарнай службы Ігар Мікалаевіч Елісееў спецыяльна замяніўся на сваім працоўным месцы, бо гэты дзень у календары для яго заўжды святочны. Лепшыя гады жыцця ён прысвяціў складанай, спалучанай з рызыкай і небяспекай справе – барацьбе з вогненнай стыхіяй. А пасля выхаду на пенсію прадаўжае выратоўваць людзей, толькі ў крыху іншым накірунку, працуючы вадзіцелем “хуткай дапамогі”.

У 1994-м вадзіцель ПМК-66 уладкаваўся ў пажарную часць гарпасёлка, дзе і прайшлі 19 гадоў службы. Спачатку яму даверылі пажарны аўтамабіль, а праз год яшчэ больш складаны ўчастак – стаў начальнікам каравула. Як і ў любога выратавальніка ў І.Елісеева на памяці шмат выпадкаў са шчаслівым фіналам і не толькі.

– Першы мой выезд быў паспяховым: з узгараннем качагаркі ва Ушачах справіліся за 5 хвілін. А вось дэбют начальнікам каравула атрымаўся куды больш складаны – тушыць давялося лазню, што знаходзілася ў месцы цяперашняга водна-аднаўленчага цэнтра. Быў моцны мароз і, каб здабыць ваду, прабівалі лёд на Вечаллі. На шчасце, тады ніхто не пацярпеў, чаго не скажаш пра апошнія мае выезды перад выхадам на адпачынак: у Астравенцы і Ушачах у жылых дамах у агні загінулі гаспадары. У экстрэмальных умовах змагаліся з агнём у Косаўшчыне, калі гарэў вялізны катэдж. Рады за сваіх калег, што цяпер ім на ўзбраенне паступае сучаснае абсталяванне, новая тэхніка, а таксама будуецца новая часць, – гаворыць Ігар Мікалаевіч.

За сваю няпростую працу начальніку каравула даводзілася чуць і неабгрунтаваныя папрокі кшталту не так тушыце, доўга ехалі, вада хутка скончылася… Аднак у большасці выпадкаў людзі ўсё ж былі ўдзячныя за дапамогу. І па сённяшні дзень добрым словам прыгадваюць ушацкіх выратавальнікаў некалі пацярпелыя ў ДТЗ, якое здарылася на тэрыторыі раёна. Лоб у лоб сутыкнуліся іншамарка і “Жыгулі”, найбольш дасталася вадзіцелю апошняй машыны. Не было тады яшчэ спецыяльнага абсталявання, нават гідраўлічных нажніц, і выцягвалі пацярпелых падручнымі сродкамі і інструментамі. Ратаваў каравул людзей, у тым ліку і дзіця, з “Кіраўца”, які перакуліўся ў Заазер’і.

Былі і такія “нерадавыя”, але паспяховыя выпадкі, як выцягванне мужчыны з калодзежа, пошук чалавека, які згубіўся ў лесе.

Ужо на працягу шасці гадоў, заступаючы на дзяжурства ў бальніцы, Ігар Мікалаевіч разумее, што многае ў аказанні медыцынскай дапамогі залежыць не толькі ад урача, а і ад яго: як хутка даімчыць да хворага “хуткая”. Яшчэ з першых дзён пажарнай службы засвоіў, наколькі дарагая кожная секунда!

Ігар Мікалаевіч не страчвае сувязь з калегамі, прыходзіць на прафесійныя святы ды розныя іншыя ўрачыстасці. Тым больш што ўжо на працягу чатырох гадоў з’яўляецца старшынёй ветэранскай “пярвічкі”, якая на сённяшні дзень налічвае больш 20 чалавек. І ў райаддзеле па надзвычайных сітуацыях ён заўсёды жаданы госць, бо нягледзячы на тое, што ў апошні час калектыў значна “памаладзеў”, там лічаць, што былых выратавальнікаў не бывае.

Вольга КАМАРКОВА.