Главная
Гороскопы
Кажуць, што душа не памірае, Не гарыць, не тоне ў вадзе. Мы не бачым, а яна — жывая, Прылятае ў госці да людзей. Іван ГУРБАН.
Пісаць вершы пачаў рана, друкаваўся ў многіх перыядычных выданнях, быў аўтарам некалькіх уласных зборнікаў вершаў. У 1994 годзе стаў членам Саюза пісьменнікаў Беларусі. Ён доўга ішоў да гэтага звання і ўсё жыццё марыў быць прызнаным сярод калег і таварышаў па пяры. Іван Гурбан быў простым чалавекам, які высока цаніў сям’ю, сяброўства, працу і да апошніх дзён быў аддадзены паэтычнаму слову.
Кожны год вось ужо на працягу 20 гадоў яго родныя збіраюцца і едуць на вясковыя могілкі, дзе ён пахаваны, у яго родную вёску Юшавічы, каб ушанаваць памяць свайго бацькі і дзеда. Да гэтай даты яны падрыхтавалі верш “Іванава душа”, з якім мы з задавальненнем знаёмім нашых чытачоў. Няхай гэты верш у чарговы раз нагадае ўсім несвіжанам, што жыў такі чалавек — Іван Гурбан, беларускі паэт і іх зямляк, а яго родныя і блізкія яшчэ раз успомняць яго добрым словам.
“НН”.
Иванова душа
Душа Ивана
в юшевичских
землях
Уж двадцать лет,
как обрела
покой.
Но каждый год
к могиле
неизменно
Мы едем,
чтобы дань
отдать родней.
И в памяти
всплывают
те мгновенья
Далеких
и давно минувших дней.
Приятно вспомнить сердцу
ощущенья,
Каким он был —
для внуков и детей.
Всегда встречал
с натопленною печью,
Картошкой с салом
в звоне чугунков,
Читал стихи
проникновенной речью,
Когда на пастбищах пасли коров.
Любил росу в полях встречать
с рассветом,
Всю жизнь был человеком
от сохи,
Стал белорусским
признанным поэтом
И посвящал земле родной
стихи.
Был предан
«роднай беларускай мове»,
Писал про жизнь, про хлеб,
про урожай,
И в каждой строчке,
в каждом его слове
Звучал призыв любить
свой славный край!
Стихи слагая чаще год от года,
Он нёс свой крест,
пока хватало сил.
Он жил поэзией
крестьянского народа —
Ведь сам всегда
народом этим был.
И тихий ветер с яблони и груши
На дом роняет листья не спеша.
Мы помним всё —
ведь где-то в наших душах
Всегда живёт Иванова душа.