Творчы праект: Соль валожынскай зямлі
23.02.2018
—
Новости Общества
|
…Мільгаюць дні, гады, дзесяцігоддзі. Змяняюцца пакаленні. Час і людзі робяць гісторыю, пра якую не толькі варта памятаць, але і ведаць. Рэдакцыя газеты сумесна з раённым аб’яднаннем прафсаюзаў распачынаюць творчы праект над назвай “Соль Валожынскай зямлі”. Задума з’явілася невыпадкова. Падчас правядзення ў красавіку 2015 года маштабнага прафсаюзнага мерапрыемства “Эстафета пакаленняў” ад шаноўных ветэранаў працы, што былі запрошаны на ўрачыстасць, не раз давялося пачуць, як іх кранаюць такія сустрэчы. А колькі прыемнай асалоды на душы яны атрымліваюць ад звычайнай паштоўкі ад колішняга працоўнага калектыву. Ну а запрашэнне падзяліцца назапашаным вопытам з маладымі калегамі – і ўвогуле ажыўляе, надае бадзёрасці, узнімае настрой. Падумалася: наколькі важныя для чалавека, які сваімі працоўнымі здабыткамі праславіў раён, увага і ўсведамленне таго, што праз гады цябе памятаюць, табой ганарацца, з цябе бяруць прыклад. На нашай Валожыншчыне жыве нямала ганаровых людзей, адзначаных дзяржаўнымі ордэнамі, медалямі, граматамі. Усе яны ў свой час самааддана працавалі дзеля дабрабыту і росквіту валожынскага краю і ўнеслі варты ўклад у яго станаўленне. Зараз знаходзяцца на заслужаным адпачынку, але застаюцца ўсё такімі ж актыўнымі і патрэбнымі грамадству, бо з’яўляюцца прыкладам працавітасці, адказнага стаўлення да даручанага ўчастка работы, улюбёнасці ў сваю справу, якой прысвяцілі жыццё. Радзіма годна адзначыла працоўныя подзвігі, і яны без перабольшвання – гонар і слава раёна. Пра такіх гавораць: соль зямлі. Браніслава Канстанцінаўна ХАДЗІНСКАЯ: “ГАДЫ БЫЛІ ЦЯЖКІЯ, АЛЕ ЦІКАВЫЯ…” Уся працоўная біяграфія гэтай паважанай жанчыны звязана з родным раёнам. Нарадзілася ў невялікай вёсачцы Навасады Сугваздаўскага сельсавета. І хто б мог уявіць, што з цягам часу будзе ў ім старшынстваваць?! За вялікі ўклад у сацыяльна-эканамічнае развіццё раёна і Мінскай вобласці Указам Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь А. Р. Лукашэнкі Браніслава Канстанцінаўна ўзнагароджана медалём “За працоўныя заслугі”. Тройчы адзначалася Ганаровымі граматамі Мінскага абласнога выканаўчага камітэта, а перад выхадам на заслужаны адпачынак мела больш чым 35 гадоў працоўнага стажу і 5-ы клас дзяржслужачага. Выбіралася дэпутатам Мінскага абласнога Савета дэпутатаў па Вішнеўскай выбарчай акрузе. Адказнасць, дысцыплінаванасць і прыстойнасць – асноўны крытэрый ацэнкі работы, якім кіравалася па жыцці. Яна з разуменнем ставілася да людзей: як патрабавала, так і дапамагала, была строгай, а дзе трэба – з гумарам. Усе ведалі, што слова Хадзінскай – закон, бо гэты чалавек канкрэтны і спраўны. Браніслава Канстанцінаўна ўспамінае канец 80-х, калі працавала намеснікам па кадрах райсаюза і ўзначальвала партыйную арганізацыю. У пярвічцы налічвалася 150 камуністаў, тавараў не хапала – усё прадавалася па візітках, купонах, а кадры шукалі па ўсім раёне. Рабочы дзень доўжыўся па 12 і больш гадзін. Гады былі цяжкія, але цікавыя. Асабліва плённай была работа Б. К. Хадзінскай падчас яе старшынства ў Вішнеўскім, а пасля Сугваздаўскім сельсаветах. У Вішневе першай у раёне пачала гарадзіць могільнікі: арганізоўвалі суботнікі, усё рабілі сваімі сіламі. Паступова прыхінуліся многія: дапамагалі арганізацыі, людзі прыходзілі, касцёл і царква далучыліся. Добрай справай для вяскоўцаў стала адкрыццё Дома сацыяльных паслуг у Лінках на базе закрытай школы, пасля тут нават праводзілі рэспубліканскія курсы. Яшчэ адна вельмі важная падзея – перапахаванне знакамітай паэтэсы Канстанцыі Буйло, якое адбылося 21 мая 1989 года. У мястэчка завіталі прадстаўнікі Цэнтральнага і абласнога Камітэта Камуністычнай партыі, прыехалі Ніл Гілевіч і Заір Азгур, члены Саюза пісьменнікаў Беларусі. А колькі радасці для бацькоў і дзяцей прынесла адкрыццё новага дзіцячага садка! Стары быў разлічаны на 25 выхаванцаў, і ў дашкольную ўстанову існавала чарга: у вёсцы ж на той час налічвалася 82 дзіцяці. За восем гадоў яе кіраўніцтва Вішнеўшчына непазнавальна змянілася. І сёння мясцовыя жыхары, узгадваючы былога старшыню сельвыканкама, зазначаюць, што за ўсё зробленае на іх зямлі Б. К. Хадзінскай пры жыцці можна паставіць помнік. Зусім іншы малюнак паўстаў перад Браніславай Канстанцінаўнай, калі ў 1997 годзе прапанавалі ўзначаліць Сугваздаўскі сельвыканкам. Успамінае: “Тры дні плакала: куды я патрапіла, у нейкую нетру… За школай – вялікая куча смецця, у Адамполле прыехала – там звалка гадамі ляжала пасярэдзіне вёскі. Будынак сельвыканкама не ацяпляўся, у клубе і дзіцячым садку правалілася падлога, на могільніках – у Цябутах, Ласокіне і Ясьманаўцах – не пралезці, усё пазарастала. Сродкаў няма, ды і людзі зусім іншыя, цяжкія на пад’ём”. Пачала з навядзення парадку на зямлі. Да работы далучыла ўвесь актыў: дырэктара школы, загадчыка дзіцячага садка, дэпутатаў. Вялікую дапамогу тэхнікай аказваў кіраўнік мясцовай гаспадаркі Валерый Фёдаравіч Селівон. Падтрымалі старшыню землеўпарадчык Валянціна Іванаўна Радына, старасты вёсак Цябуты Рыгор Антонавіч Красоўскі, Ласокіна – Зянон Адамавіч Пратасевіч, Мяжэйкі – Франц Георгіевіч Пратасевіч. З цягам часу пабудавалі новую кацельню, і цяпло прыйшло ў адміністрацыйны будынак, у клубе замянілі вокны і паклалі падлогу. Вялікай праблемай для Сугваздаў заўсёды была вада, бо грунтовыя воды размешчаны вельмі глыбока. “Аднойчы вырашылі нарэшце дабрацца да вады: 60 труб загналі ў зямлю, а яе ўсё няма”, – узгадвае Б. К. Хадзінская. Вось тады і было вырашана замяніць 1,5 кіламетра водаправода па вёсцы. Вада прыйшла ў дзіцячы садок: дагэтуль яе прывозілі ў ёмістасцях. Водакалонка з’явілася ў вёсцы Камароўка, у Паліксаўшчыне была пабудавана новая свідравіна, а ў Захажэве – капітальна адрамантавана. Паступова і сугваздаўцы змянілі погляды і адносіны да свайго куточка маленькай радзімы. Пачалі добраўпарадкоўваць сядзібы і падворкі, чысціня прапісалася на вуліцах. Традыцыйнымі сталі Святы вёсак, Дні пажылых людзей, ветэранскія агеньчыкі. У сельсавеце налічваўся 21 населены пункт, і Браніслава Канстанцінаўна старалася адзін раз у месяц абавязкова пабываць у кожнай вёсачцы, сустрэцца з людзьмі сам-насам, пагутарыць-паразважаць, каб ведаць, што іх хвалюе. Чалавек актыўнай грамадзянскай пазіцыі, яна часта выступала на канферэнцыях, справаздачна-выбарных сходах, сесіях раённага Савета дэпутатаў, ніколі не баялася сказаць, а калі трэба, і пакрытыкаваць – галоўнае, каб на карысць. Таму да яе прыслухоўваліся, з ёй лічыліся, з яе бралі прыклад. Так было заўсёды, так адбываецца і зараз. Хоць няма ўжо ні сельсавета, ні гаспадаркі, дзверы дома Хадзінскай ніколі не зачыняюцца – цяпер сюды ідуць за парадай. І не толькі. Браніслава Канстанцінаўна асвоіла не зусім звыклае для жанчыны рамяство – вэнджанне. Справу робіць дэталёва, па даўнейшых рэцэптах, нават спецыяльную сыравіну нарыхтоўвае – маліннік, вольху, ядловец. Мяса атрымліваецца вельмі смачнае і пахучае. Гэта могуць пацвердзіць усе, хто да яе звяртаецца, бо нікому Браніслава Канстанцінаўна не адмаўляе. Кажа, што трэба дапамагаць блізкаму, быць добрым і спагадлівым. А дзякуючы гэтым простым чалавечым якасцям толькі добрым словам і праз гады ўспамінаюць пра яе людзі. Алена ЗАЛЕСКАЯ Фота з архіва рэдакцыі Чтобы разместить новость на сайте или в блоге скопируйте код:
На вашем ресурсе это будет выглядеть так
…Мільгаюць дні, гады, дзесяцігоддзі. Змяняюцца пакаленні. Час і людзі робяць гісторыю, пра якую не толькі варта памятаць, але і ведаць. Рэдакцыя газеты сумесна з...
|
|