Людзі Смаргоншчыны: 7 мая Альбін і Эмілія Чырыцы адзначылі сваё брыльянтавае вяселле
18.05.2018
—
Новости Общества
|
Маці казала: “Не пара ён табе. Не прыме цябе сям'я ягоная. Дзевяць дзяцей у іх, тры хлапцы яшчэ нежанатыя. Куды ж ты ідзеш, дачушка?” Але не слухала Эмілія парады маці. Моцна кахала свайго Альбіна. А ён, даведаўшыся пра яе сумненні, заявіў: “Пад плотам будзем жыць, але не расстанемся!”.
Моцна кахаў Альбін сваю выбранніцу. І яна гэта адчувала, бачыла. З усіх дзяўчат, якія прыходзілі на танцы, ён заўсёды выбіраў яе. Чаму менавіта яна так запала ў душу, сказаць сёння цяжка. Ды і не пыталіся спасцігнуць гэту ісціну ні Альбін, ні Эмілія. Яны прыслухаліся да галасоў сваіх сэрцаў. А галасы гэтыя клікалі закаханых на сумесную дарогу жыцця. Была яна не шырокім прасторным шляхам, а хутчэй мінулагодняй палявой сцежкай, якая густа парасла маладым палыном і канюшынай. Але не баяліся закаханыя шукаць яе і крочыць наперад. І вельмі хутка сцежка гэта вывела іх на трывалую пуцявіну, дзе кіламетровым слупом сталі залаты пяцідзясяты і брыльянтавы шасцідзясяты год-кіламетр. Сёмага мая Альбін і Эмілія Чырыцы адзначылі сваё брыльянтавае вяселле. З гэтай нагоды мы са старшынёй ветэранскай арганізацыі філіяла “Жодзішкі” Зінаідай Ігнатовіч завіталі да Чырыцаў у Капачы. Іх невялікі дом стаіць на ўскрайку вёскі. Рознакаляровы май з усіх бакоў расквеціў яго. Нізкія вокны дома глядзяць на бяскрайнее поле, дзе яшчэ не адцвілі дзьмухаўцы і не адбуялі кусты густога бэзу. Водарам разнаквецця дыхаюць Капачы. І пах гэты вяртае гаспадароў хаты ў іх юнацтва, нагадвае пра іх першы сумесны май.
Сям’я Эміліі жыла ў Капачах, а сям’я Альбіна – у суседніх Падавойках. Пазней гэтыя дзве вёскі аб’ядналі. Сёння Падавоек ужо не знойдзеш на карце раёна. Але менавіта тут праз тры месяцы пасля вяселля маладыя купілі хатку, дзе жывуць і цяпер. “Са свякроўкай я пажыла мала. Хутка на свой хлеб мы пайшлі,” – расказвае жанчына.
Эмілія і Альбін хоць і жылі ў суседніх вёсках, але ў дзяцінстве разам не гулялі. Хлопец быў ажно на 7 гадоў старэйшы. Бліжэй пазнаёміліся толькі ў юнацтве.
Яны сустракаліся чатыры гады. Бацькі, асабліва маці Эміліі, былі супраць гэтых адносін. Да Эміліі сватаўся кавалер з Малінаўкі
Каханне жыло трапяткім пачуццём у іх сэрцах, але час дыктаваў іншыя вартасці. І ў адзін з маёвых вечароў дрыготкім голасам Эмілія прамовіла каханаму:
На Капачы апусцілася ноч. Была яна ціхая-ціхая. Альбіну здавалася, што ён чуе, як б’ецца сэрца каханай. Прыселі на ганку. Хлапец накінуў на яе худзенькія, кволыя плечы свой пінжак. Прытуліўшыся адзін да аднаго, так да ранку і праседзелі. Плакалі, абдымаліся, то перабівалі адзін аднаго, то разам маўчалі. Як быццам кожны з іх імкнуўся знайсці і выказаць самыя галоўныя словы. Але словамі не паможаш справе. Альбін паступіў як сапраўдны мужчына. Назаўтра прыйшоў да старшыні сельсавета і папрасіў, каб той вызваў да сябе Эмілію. Дзяўчына была на працы ў канторы. Не разумеючы, навошта яна спатрэбілася ў сельсавеце, накіравалася туды. Падышла да кабінета, пастукала, старшыня запрасіў увайсці. Ступіла за парог і вачам не паверыла – побач са старшынёй стаяў Альбін.
Выпілі па чарцы, адзначылі падзею. І сталі рыхтавацца да сапраўднага вяселля. Ладзілі яго ў ліпені. На фотаздымку, што і сёння вісіць у даўнейшай рамцы на сцяне, Эмілія апранута ў доўгую белую сукенку, а ў руках трымае кветкі і доўгія лапкі аспарагуса. Вясельны букет нявеста сабрала на кветніку ля хаты. Пярсцёнак вырабіў сусед, сукенку пазычыла ў швачкі.
У Эміліі і Альбіна нарадзілася двое сыноў, ёсць унукі. Кажуць, праўнукаў пакуль што не дачакаліся, але вельмі хочацца, каб унукі хутчэй вылецелі з бацькоўскіх гнёздаў у свой першы жыццёвы вырай. Бо толькі стварыўшы ўласную сям’ю, чалавек адчувае сябе шчаслівым і прыгалубленым. Срэбра жыццёвай мудрасці даўно падсівіла валасы мужа і жонкі. Яны ўжо зусім не маладыя, але яшчэ больш, чым у маладосці, патрэбныя адзін аднаму.
Таццяна ЧАРНЯЎСКАЯ. Фота аўтара. Чтобы разместить новость на сайте или в блоге скопируйте код:
На вашем ресурсе это будет выглядеть так
Маці казала: “Не пара ён табе. Не прыме цябе сям'я ягоная. Дзевяць дзяцей у іх, тры хлапцы яшчэ нежанатыя. Куды ж ты ідзеш, дачушка?” Але не слухала Эмілія парады...
|
|