I пiшуцца радкi душою

Источник материала:

Ёсць людзi, у якiх гарманiчнае жыццё. I нiчога не можа разбурыць тую гармонiю, бо яна ўнутры чалавека — стрыжань яго жыцця.

Звычайная паляшучка, якая выгадавала пецярых дзяцей, трымае дзве каровы i не можа абысцiся без паэзii.

Андрэй Ярашэвiч — стараста вёскi, якi ў свой час вучыў Нiну Кавальчук, сказаў, што дачка ў яе прыёмная. Жанчына ўзяла дзяўчынку з дзiцячага дома. Сёння Воля вучыцца ў каледжы на ветэрынарным аддзяленнi. I ёй пашанцавала з прыёмнай мамай.

— У Вольгi ёсць хлопец i я цяпер збiраю для яе пасаг, — кажа Нiна Уладзiмiраўна, — а як жа iнакш, яна наша дачка.

Хоць ў прыёмных сем’ях вельмi часта дзецi не затрымлiваюцца — закончылi школу i пакiдаюць сям’ю.

Радня ў паэткi вялiкая. Толькi стрыечных набярэцца не адзiн дзесятак, а на вяселле можа прыйсцi i за дзвесце чалавек. Дзяды i прадзеды родам з Хатынiч, i можа таму Нiна Кавальчук найперш пiша пра сваiх землякоў i родную вёску.

Муж Вiктар, са слоў жанчыны, майстар на ўсе рукi. Калi трэба — печ складзе, лiштвы выража цi нейкi агрэгат да самаробнага трактара змайструе. А брата Нiны Уладзiмiраўны Мiшу на вёсцы клiчуць Гармонiк, ды i ўсе яе дзецi маюць цягу да прыгожага: лепяць, выразаюць, будуюць...

I Нiна Уладзiмiраўна тут не выключэнне.

— Нiколi не задумвалася: пiсаць цi не. Вершы пiсала яшчэ ў школе, але нiкому не паказвала, бо саромелася. Але калi з’яўляецца думка, то заўсёды хочацца прывесцi яе да рыфмы, стройнасцi, — расказвае хатынiцкая паэтка.

Калi чытаеш яе вершы, то прыкмячаеш, што радкi вельмi лёгка ўспрымаюцца i часта маюць бытавую накiраванасць. Вось паехаў сын на заробкi ў Расiю, i з’явiлiся радкi:

Папрасiла: званi, не маўчы,

Бо спакой не так лёгка даецца,

Ў далячынь хоць глядзi, хоць крычы,

Толькi з рытму збiваецца сэрца.

Але ж ад вершаў сытай сям’я не будзе. Даводзiцца здабываць хлеб сялянскай працай ды даглядаць старых. Хоць раней усёй сям’ёй iшлi на балота па журавiны i начавалi там. Цяпер ужо няма той неабходнасцi, ды i сiлы не тыя.

Даглядаць старых даволi складана — у кожнага свой характар, але наша гераiня i для iх стала як сваячка. Пенсiянеры мяняюцца, але нараканняў на жанчыну няма.

— Калi ўзнiкае канфлiктная сiтуацыя, то я затыкаю вушы, заплюшчваю вочы i стараюся пазбегнуць скандалу. Жыццё такое кароткае i разменьваць яго на сваркi не трэба, — разважае Кавальчук, — за лепшае зрабiць чалавеку прыемнае. Вось, бывае, на дзень нараджэння прынясеш жанчыне паштоўку з кветкамi, а гэта для яе вялiкая радасць. Чалавека можна зразумець — няма нiкому справы да адзiнокага пенсiянера.

Але здаралася, што канфлiкту на ўдавалася пазбегнуць. Адной старой падалося, што даглядчыца падмянiла гуманiтарную дапамогу. Вось i паехала да начальства ў райцэнтр. Там пенсiянерцы ўсё растлумачылi, i жанчына адышла.

Праца, сям’я i вершы — усё проста i натуральна, без мудрагелiстасцi i надрыву. А бывае, што верш становiцца песняй i тады мясцовы хор разам з аўтарам слоў спявае:

Апранiся ў заморскiя строi,

Чужой мовай пачнi гаварыць, —

Не прымусiш душу у спакоi,

Без радзiмай зямелькi пражыць.

Заспяваць можна ў розных краiнах,

З хараства iх не зводзiць вачэй,

Толькi ў родных знаёмых мясцiнах

Беларускаму сэрцу лягчэй.

Сымон СВIСТУНОВIЧ.

Ганцавiцкi раён.