Як я "бамбіў" на Нарачы

Источник материала:

Журналіст мяняе прафесію

Пра тое, што таксісты зарабляюць добра, я чуў не раз. Днямі вырашыў правесці невялічкі эксперымент і праверыць, ці праўда гэта. А паколькі жыву ў курортным пасёлку Нарач, то і месца для пацвярджэння або абвяржэння тэзісу "бамбілы рубяць бабло" шукаць не прыйшлося: на выхадных у нас людна, таму і кліенты, мабыць, знойдуцца.

Для эксперымента выбраў суботу: на працу не трэба, ды й, калі цёпла, у суботу пасёлак значна прырастае народам. Дужа рана ехаць не хацелася, ды й ці быў сэнс: адпачывальнікі са здраўніц "выпаўзаюць" у гадзін 10-11. "Дзікуны" падцягваюцца яшчэ пазней.

Пасля дзесяці я надзеў майку і джынсы — менавіта ў такім убранні часцей за ўсё сустракаў таксістаў — з надзеяй, што не атрымаю ў нос ад сапраўдных "бамбіл", сеў на свой старэнькі "Сеат" і паехаў у цэнтр пасёлка. "Калег", на маё шчасце, не было. Хоць у суботу, асабліва вечарам, там пастаянна "дзяжураць" некалькі таксістаў.

Вядома, ніхто, акрамя мяне самога, не ведаў, чаго я стаю ў цэнтры. Таму стаяць і чакаць, што нехта падыдзе і папросіць "падкінуць", было б глупствам.

Я выйшаў з салона і стаў прыглядацца да магчымых кліентаў. Адпачывальнікаў, якія звычайна ідуць з валізамі з аўтобуснага прыпынку да санаторыя праз цэнтр, таксама не было. "Капут", думаю, майму расследаванню...

І вось праз паўгадзіны чакання "на гарызонце" з'явілася пара немаладых людзей. Па надпісах на спартыўных касцюмах "Russіа", зразумеў, адкуль яны. Старыя круцілі галовамі ў розныя бакі і нібы нешта шукалі.

— Таксі не трэба? — упэўненым голасам спытаў я.

— Трэба. Але ж яго няма! — адказалі незнаёмцы.

— Як няма? Ёсць! Куды трэба?

— У Мядзел, на кірмаш!

— Сядайце, завязу!

— А вы хто, таксіст?

— Таксіст, таксіст. Проста мой службовы аўтамабіль сапсаваўся. Даводзіцца на сваім працаваць.

— Колькі возьмеце? — хітравата прыжмурыўся дзядок.

— З вас няшмат. Узрост паважаем, — выпаліў я. І сам здзівіўся: адкуль гэта я такі слэнг ведаю? Можа, ува мне сапраўдны таксіст памёр, а?

Апошняе дзедава пытанне крыху паставіла мяне ў тупік: я ж не думаў, колькі за працу буду браць.

Каб не выглядаць непрафесіяналам, я хуценька "спруціўся" і назваў наўздагад лічбу: "Шэсцьдзесят тысяч зайцоў. Паедзем?"

Дзед кіўнуў галавою, а бабка палезла ў сумачку за кашальком!

Як толькі ўселіся, я, як сапраўдны таксіст, уключыў загадзя загатаваны дыск Стаса Міхайлава. Чаму менавіта яго? Мне здаецца, што ў большасці таксістаў у салоне толькі два дыскі: Міхайлава і Круга.

— Цярпець Міхайлава не магу, — скруціла міну бабуля. А яшчэ самы высокааплатны расійскі артыст. Ад яго песень задавіцца хочацца, — бурчэла пажылая жанчына. Дзед маўчаў. Магчыма патаемны прыхільнік расійскага шансанье, але, ведаючы густ жонкі, гэтага не паказвае.

Каб не раздражняць пажылую асобу, уключыў радыё. Бабуля змянілася ў твары.

Тут і дзядок падаў голас:

— Апошнія гады ў вас шмат што змянілася...

— У якім сэнсе?

— Маю на ўвазе тут, у вас, у Беларусі! Мы з Санкт-Пецярбурга і ўжо шосты год прыязджаем сюды. Ведаеце, у нас гэта як рытуал: вясна прыходзіць, купляем пуцёўку на Нарач. Раней у вас было лепш, усё таннае. І адпачынак, і прадукты ў магазіне. А ў мінулым годзе ўсё скаканула, цэны сталі, як у нас. Сёлета думалі не ехаць, бо дорага. Але і традыцыю парушаць не хочам, палюбілі тутэйшыя мясціны...

— Ну ў вас жа і заробкі вышэйшыя...

— Вышэйшыя. Але камуналка — даражэйшая за вашу, лекі — таксама. У бальніцу пойдзеш — трэба даць "на лапу"; каб унукі вучыліся ў лепшай школе — нам з дзедам трэба пенсіі абедзве аддаць, і тое не хопіць. Нейкую "задрыпаную" даведку атрымаць — здзяруць не па-людску. Карацей — куды ні плюнь, усім і за ўсё трэба плаціць. Грошы цякуць, як вада...

— Усюды ёсць такое, — захацелася мне змяніць тэму.

Між тым мы пад'ехалі да кірмашу. Пасажыры паабяцалі мне 50 зверху, калі іх пачакаю паўгадзіны. Я нікуды не спяшаўся, таму згадзіўся.

Расіяне вярнуліся праз хвілін дваццаць пяць. Напэўна, думалі, што за пратэрмінаваны час здзяру ўвая больш. У руках у іх былі скрынкі з-пад абутку "Белвест".

— Вось прыглядзелі сабе чаравікі. На нашыя грошы, каштуюць прымальна. Прадавец сказаў, што абутак яшчэ па старой цане. Таму і ўзялі дзве пары, — не без гонару заявілі мае новыя знаёмыя.

Па дарозе назад гаварыў у асноўным я. Расказваў пра Нарачанскі край, возера Нарач, раіў наведаць Будслаўскі касцёл Божай маці, казаў пра Нарачанскую праграму. Пасажыры ўважліва слухалі, а ў канцы спыталі: ці добра мне тут жывецца?

— Па-рознаму. Як і ўсюды...

...Пад'язджаючы да месца ранейшай дыслакацыі, убачыў жанчыну з чамаданамі. Брунэтка некуды шпарка крочыла. Было відаць, што чамаданы цяжкія. Таму я з аднаго позірку запісаў яе ў патэнцыйныя кліенты. Прытармазіў. І, апусціўшы шыбу, прапанаваў падвезці куды трэба. Жанчына насцярожана паглядзела на мяне і пахітала галавой "не". Відаць, толькі прыехала і садзіцца ў незнаёмую машыну без апазнавальных знакаў тыпу "шашачак" пабаялася.

Старыя, вылазячы, падзякавалі і пажадалі ўдалага дня. У тым сэнсе, каб было больш кліентаў. Натхнёны ўдалым пачаткам, я застаўся далей лавіць "здабычу".

Пакуль быў час, я стаў прыкідваць: дарога і чаканне маіх першых кліентаў занялі крыху больш за гадзіну. За гэты час я зарабіў сто дзесяць тысяч. Калі б я быў сапраўдным таксістам, з гэтай сумы заплаціў бы падаткі. Яшчэ трэба адняць кошт паліва і грошы за амартызацыю машыны. Не ведаю дакладна, колькі б засталося "чыстымі", але, думаю, у любым выпадку, быў бы ў плюсе.

Стоячы ля машыны, выпадкова (у журналістаў так заўсёды атрымліваецца :)), падслухаў размову дзяўчат, гадоў дваццаці пяці. Яны збіраліся ісці ў санаторную кавярню, да якой было кіламетраў пяць. Я прапанаваў пад'ехаць за пятнаццаць тысяч. Дзяўчаты згадзіліся!

Даведаўся, што яны прыехалі з Мінска. Сяброўкі. На Нарачы ўпершыню. Адпачываюць у санаторыі. Не ўсё ім падабаецца: сэрвіс у крамах, па іх слушнай заўвазе, мог быць лепшым. Машыны па пасёлку маглі б так хутка не ездзіць. Ды й наогул — не хапае пешаходных зон.

Напярэдадні, у пятніцу, мінчанкі хадзілі на дыскатэку "Вега", што нядаўна адчынілася ў трохзоркавым гатэлі "Нарач". Там ім спадабалася: не горш, чым у сталічных клубах. Цана білета — прымальная. І што асабліва парадавала маіх спадарожніц — на дыскатэцы не было "быдла" (выраз захаваны ў арыгінале).

Дзяўчаты спыталі, дзе яшчэ можна "патусіць". Назваў ім некалькі нядрэнных месцаў. Паабяцалі пабываць усюды.

Вярнуўся назад хутка. І вось ужо першы сапраўдны таксіст стаяў на звычайным месцы. Зыходзячы з этычных меркаванняў і з мэтай захавання свайго здароўя, вырашыў закончыць эксперымент.

Такім чынам, за дзве гадзіны, калі я быў "таксістам", асабліва не напружваючыся, зарабіў сто дваццаць пяць тысяч.

Ці добра зарабляюць "бамбілы"? Мяркуйце самі.

Аляксандр СЯНЮЦЬ