Было б жаданне, а магчымасць знойдзецца

Што карыснага можа зрабіць звычайны жыхар для сваёй малой радзімы? Ці пад сілу будзе аднаму чалавеку дапамагчы яе развіццю? Для былой выпускніцы Бушаўскай сярэдняй школы Вольгі Гірыкавай адказ адназначны: было б жаданне, а магчымасць знойдзецца.

– У кожнага чалавека ёсць месца, дзе ён адчувае спакой і цеплыню. Для мяне гэтым месцам заўсёды заставалася родная школа, бо з ёю звязана занадта шмат прыемных успамінаў: мы з сябрамі ніколі не сядзелі на месцы, а настаўнікі дапамагалі нам арганізаваць вольны час. Таму, калі дырэктар Бушаўскай школы звярнулася да мяне з просьбай дапамагчы з рамонтам школы, я адразу згадзілася. Прызнаюся, высокіх мэтаў перад сабой не ставіла, але і ўявіць не магла, што справа гэта мяне так зацікавіць, – падзялілася Вольга.

Пры размове з нашай субяседніцай няцяжка заўважыць шчырасць і дабрыню ў яе вачах. Нядзіўна, што яна змагла аб’яднаць вакол сябе нераўнадушных людзей, якія таксама не адказваюць у дапамозе. Пасільны ўклад уносіць і брат Вольгі. Такім чынам, на сённяшні дзень ужо зроблены ганак, дах, столя ў кабінетах і часткова фасад будынка.

– Нам дапамагае і кіраўнік фермерскай гаспадаркі Валерый Нікіценка, – распавядае дырэктар школы Кацярына Кавалёва. – Ён пастаўляе школе матэрыял, а Вольга займаецца рамонтам. Калі трэба нешта паправіць, я адразу звяртаюся толькі да яе, бо ведаю, яна зробіць усё якасна і своечасова. Не памылюся, калі скажу: яна на ўсе рукі майстар. Гэта вялікая ўдача мець такіх добразычлівых і бескарыслівых людзей побач.
Жаданне дапамагчы сыграла немалаважную ролю ў жыцці Вольгі. З цягам часу яна вырашыла стаць індывідуальным прадпрымальнікам. І падштурхнула яе зрабіць гэты крок дырэктар школы, з якой яна пасябравала за час рамонту.

– Я заўсёды ведала, што маю лідарскія якасці: мне вельмі лёгка ўдаецца размяркоўваць працу, што спрыяе яе паспяховаму выкананню. Аб індывідуальным прадпрымальніцтве задумвалася даўно. Дзякуючы настойлівай парадзе Кацярыны Кавалёвай я здзейсніла сваю мару. І не пашкадавала, – падзялілася субяседніца.
Больш таго, на гэтым дапамога сваёй малой радзіме не заканчваецца: далей Вольга плануе на ўласныя грошы ўстанавіць крыж на ўездзе ў вёску.

– Гэтую ідэю мне падала бабуля. І я пагадзілася, бо амаль што кожная вёска мае такі крыж, а ў нашай няма. Ужо збіраю неабходные дакументы, таму хутка крыж зойме сваё месца.

Цікава заўважыць, што наша гераіня, акрамя ўсяго вышэйпералічанага, захапляецца ігрой на гітары. У свой час яна вучылася ў школе Алімпійскага рэзерву, займалася цяжкай атлетыкай. Падчас вучобы Вольга і атрымала шмат узнагарод па армрэстлінгу, тэнісу і лыжах. Дарэчы, яна і матацыкламі захапляецца: напрыклад, з двух няспраўных можа зрабіць адзін спраўны.

Прыемна адзначыць, што такія людзі нарадзіліся і засталіся жыць на сваёй малой радзіме, а таксама прымаюць удзел у яе развіцці. Застаецца пажадаць Вользе поспехаў у працы і ў сваіх творчых пачынаннях.

Алена ЧЭКАН. Фота аўтара.