Жыццё звычайнай вясковай школы вачыма маладога спецыяліста

З Менску да Дукоры дабрацца нечакана проста: заскокваеш каля метро "Магілёўская" ў маршрутку да Мар’інай Горкі або да Дружнага – і праз паўгадзіны ты ўжо на месцы, вёска месціцца акурат пры шашы Менск–Гомель. Але высвятляецца неспадзяванчык – да школы тупаць яшчэ 3 км! Тэлефануем Насце – і ўжо праз пяць хвілін яна падбірае нас з калегай на машыне.
 

"Вёска вядомая яшчэ з 1582 года, – з прафесійнай дакладнасцю паведамляе Наста, пакуль мы коцім па ладнай галоўнай "авеню". – Ёй валодалі і Сапегі, і Агінскія, і польскія шляхціцы Ашторпы. Апошнія пабудавалі тут шыкоўны маёнтак, дзе цяпер і месціцца нашая школа. Нават Напалеон Орда занатаваў яго ў сваім пейзажным альбоме. Усё, мы прыехалі".
 

Перад вачыма паўстае дуброва, непадалёк цячэ рэчка, а ў сэрцы гэтага ансамблю стаіць школьны "маёнтак". "Палац у савецкія часы, вядома, “перабудавалі”, але некранутай засталася ўнікальная брама з гадзіннікам. Цяпер вакол яе ладзяць штосьці накшталт Дудутак", – распавядае Наста. Каля школы, як на сапраўдным амстэрдамскім паркінгу, прытуліўся тузін ровараў. Ніхто іх нават не прычапляе, бо ў вёсцы няма сэнсу красці – адразу ўсе дазнаюцца.
 

 

"Калі прыйшла 1 верасня ў школу, я ачмурэла: дзеці не ведалі нічога, наогул! – распавядае Наста. – Спачатку я спрабавала іх проста зацікавіць, але хутка ўсвядоміла, што падручніка, крэйды і дошкі не дастаткова. Таму лэптоп – мой найлепшы напарнік. Напрыклад, праходзім старажытную гісторыю, і я ім адразу ўсе часткі “Ледавіковага перыяду” – бамц! Усім адразу зразумела, як той ледавік утварыўся, якая жывёла вялася, і навошта гэтай вавёрцы жолуд. Сталыя настаўнікі асуджаюць такі падыход, але мне пофіг, галоўнае, каб у галовах што-небудзь засталося. А вось і званок, хадзем на ўрок!"
 

Мы заходзім у светлы пакой. Над дошкай вісіць выява Грунвальдскай бітвы, побач гадзіннік, які ніколі не ідзе: "Я дастала адтуль батарэйкі, каб не адцягвалі ўвагу". Клас амаль пусты, усяго 11 чалавек. Няма падзелаў на "А" ці "Б" класы, проста 9-ы клас. Сёння "Грамадазнаўства". Тэма: "Сэнс жыцця". "Сэнс майго жыцця – паездзіць на матацыкле", – жартуе адзін з вучняў. "Я хачу пабудаваць дом, завесці жонку, вырасціць дзяцей", – сур’ёзна адказвае іншы. Дзяўчынка Таня, трохі саромеючыся, разважае: "Скончыць школу, паступіць, сям’я, дом, дрэва". Яшчэ адзін вучань прызнаўся, што марыць зрабіцца чыгуначнікам.

Расчыняюцца дзверы, і на ўрок са спазненнем заходзяць два хлопцы. Яны кажуць, што ездзілі на матацыкле мяняць катрыдж у прынтары, і ў якасці прабачэння за спазненне прынеслі настаўніцы марозіва.
 

Хатнім заданнем для класа быў малюнак на тэму "сэнсу жыцця", але ў большасці няма дома рознакаляровых алоўкаў, таму малююць у класе. У адной вучаніцы атрымалася ластаўка з чатырма крыламі, яна пасаромелася яе прэзентаваць. Пакуль дзеці малююць, Наста мімалётам паказвае нам віншавальную паштоўку ад вучня з папярэдняга ўроку: на стуле сядзяць два "тулавы" і цалуюцца. Адно з іх – з яскрава выяўленымі палавымі прыкметамі.
 

Маладая настаўніца да падобных праяваў увагі ставіцца спакойна і кажа, што не лічыць неабходным замоўчваць "слізкую" тэму. У якасці прыкладу сексуальнай адукацыі па-дукорску распавядае наступную гісторыю: "У нас быў выпадак у дзіцячым садку. Спазняецца 4-гадовы хлопчык у групу. Мы яго распранулі, пакармілі і пытаем: “Дзяніска, а чаму ты спазніўся? Чаму цябе мама так позна прывяла?” А ён кажа: “Прыходзіў да нас дзядзька з пасяўной, дык мама пакуль яму піську смактала, я не паспеў сабрацца. А як яна пасмактала, дык тады мяне ў садок і прывяла”. Вось што распавядае нам 4-гадовае дзіцё".

Теги: Гомель