Карэліччанка Алена Слінько напярэдадні 100-годдзя: «Як пражыць столькі? То, пэўна, Бог назначае»

Пачатак ХХ стагоддзя. Час між эпохамі – царская адыходзіць, савецкая толькі ўступае ў свае правы. У гэты новы свет вялікіх перамен 3 мая 1919 года прыйшла Алена Іосіфаўна Слінько. З той пары мінула цэлае стагоддзе, якое запомніцца чалавецтву радасцю грандыёзных адкрыццяў, болем сусветных войнаў і негаснучай надзеяй на лепшае. Глыбокі адбітак пакінулі 100 мінулых год у жыцці нашай зямлячкі.

З Аленай Іосіфаўнай мы сустракаемся ў палаце Лукскай бальніцы сястрынскага догляду.

– Бабуля ў нас ужо далёка не першы год. Добрая, ветлівая, працавітая. Раней, калі сілы былі, заўжды дапамагала суседкам па палаце – і ложкі пазасцілае, і пакорміць, і пагаворыць, і на тэлевізар у гасціную вывядзе. А цяпер ужо здароўе не тое, нават сядзець ёй цяжка, – праводзіць нас да гераіні работнік бальніцы Лідзія Равуцкая.

– Усё забываецца, у галаве мяшаецца, дзе ж вы бачылі, гэля год мне! – Алена Іосіфаўна не звыкла да такой увагі журналістаў, але гаворка ладзіцца. – Усяго, рыбка мая, было – і кепскага, і добрага. Такая жызня. Сёння гэдак, а заўтра – іначай. Нарадзілася ў вёсцы Застадолле. Бацькі – простыя сяляне, тату звалі Юзікам, матку – Алесяй, а мяне нараклі Ленай-Магдаленай. Былі яшчэ сёстры, адна рана памерла, другая жыве ў Баранавічах. Што яшчэ? Працавала з малых год. У школу хадзіла ў Дорагава. Мусіць, класаў пяць ці чатыры. Падрасла – і на брыгаду, там лён церабілі, сенавалі. Куды скажа брыгадзір, туды і мы. Цяжка рабілі, але і песні пелі грамадой. Патрэбна гэта, тады і жыць весялей.