Што вiнен, аддаць павiнен

Источник материала:

РЭЗАНАНС

Я часта бываю ў вёсцы, наведваю сваю састарэлую мацi. У час адной з такiх паездак даведаўся, што жыхарам в. Белае Лагойскага раёна i iншых навакольных вёсак, якiя адносяцца да аграпрамысловага комплексу «Палосы», не пашанцавала: некалькi месяцаў таму Бялянскi фельчарска-акушэрскi пункт быў зачынены, i, як падаецца, назаўсёды.

Цяжка ў гэтым выпадку шукаць апраўдання ў нейкiх сацыяльных стандартах i нарматывах, згодна з якiмi ФАП павiнен абслугоўваць паўтысячы жыхароў. Для старых i нямоглых людзей гэта лiчба — не доказ i не апраўданне. Старэчыя хваробы не могуць сцiшвацца цi прападаць ад таго, што iх няма дзе i няма каму лячыць. Чалавеку можа стаць дрэнна ў любую хвiлiну, i ён застанецца сам-насам са сваёю нямогласцю: нi памераць цiск, нi паставiць гарчычнiкi, нi ўкол зрабiць. Блiжэйшая медыцынская ўстанова — Плешчанiцкая бальнiца, якая знаходзiцца амаль за 20 кiламетраў. Старому чалавеку цяжка дайсцi ў суседнюю вёску на прыпынак, а ўжо даехаць, пастаяць цi праседзець у неймаверных чэргах да ўрача — i наогул цяжкае выпрабаванне.

Ад iмя жыхароў вёсак Белае, Пятролiна, Траянец, Заполле, Цiхонавiчы, Асiнцы, Старыя i звяртаюся да кiраўнiцтва Лагойскага раёна з просьбай аб аднаўленнi дзейнасцi Бялянскага ФАПа. Грэх жа не думаць, не клапацiцца пра нашых дзядуль i бабуль, пра нашых матуль, нашых родных i блiзкiх, грэх забываць, што мы родам з вёсак i што мы ў вечным неаплатным даўгу перад чалавекам працы.

З павагай В.А. МАКСIМОВIЧ, в.а. дырэктара Iнстытута лiтаратуры НАН Беларусi, доктар фiлалагiчных навук.