Руплiвец Палескага краю

Источник материала:

Трэцюю  пяцiгодку  шчыруе  на  пасадзе  старшынi  Мазырскага  райвыканкома  Мiхаiл  Саўчык.  23  чэрвеня  яму  спаўняецца   60.  Вiншуем!

Быццам вытачаны са ствала магутнага дуба, з  кучаравай рыжаватай, злёгку пасярэбранай шавялюрай i прыязнай усмешкай на маладжавым твары, Мiхаiл Уладзiмiравiч нават сваiм знешнiм выглядам выклiкае пачуццi ўпэўненасцi, даверу i спакою. З такiмi людзьмi, як кажуць, можна iсцi ў разведку, яны не трусяць, не падводзяць, побач з iмi лёгка i прыемна працаваць. Менавiта такая выснова напрошваецца з расказаў яго землякоў — людзей, якiя добра ведаюць Мiхаiла Саўчыка. 

Андрэй КОЛАС, заслужаны дзеяч культуры Беларусi, былы рэдактар “Сель­ской газеты” (цяпер  — “Белорусская нива”):

— З Мiхаiлам Уладзiмiравiчам мы  аднавяскоўцы – родам  з Майсееўкi  Мазырскага раёна, — сказаў Андрэй Данiлавiч. — На адным выгане кароў i авец пасвiлi, у адным лесе збiралi грыбы, ягады, арэхi, дахаты валачылi лапушысты бабоўнiк, а за шырокай Прыпяццю траву касiлi… Праўда, было гэта ў розныя гады, бо ён намнога маладзейшы, пасляваеннай, як кажуць, выкрайкi.  Моцна адстаў ад мяне па ўзросту! Але ж не прагадаў: не пабачыў жахаў вайны, якiя давялося перажыць майму пакаленню. 

Але ж хапiла гора i яму – ад цяжкiх наступстваў той бойнi i  разрухi. Яму i яго мацi Арыне Акiмаўне, нястомнай руплiвiцы-працаўнiцы. У 1943 годзе фашысты спалiлi нашу вёску. Страцiла тады Арына бацькоў, у якiх яна была адна-аднюсенька. Пасля вайны  выхоўвала сына, iмкнулася даць яму адукацыю, якую сама не здолела атрымаць… I хлапец вучыўся старанна, паспяхова скончыў сярэднюю школу. Старшыня калгаса Пятро Сiтнiк  (дарэчы, дзядуля вядомай сёння на ўвесь свет эстраднай зорачкi Ксюшы) “сасватаў” яго ў  брыгадзiры… Папрацаваў  Мiхаiл год, а пасля  падаўся ў рамеснае вучылiшча, каб атрымаць рабочую спецыяльнасць, самастойна зарабляць грошы, дапамагаць мацi. А затым —  армiя, вучоба ў сельгасакадэмii, з дыпломам вучонага  агранома вярнуўся ў родную гаспадарку. Здольнага маладога спецыялiста заўважылi, накiравалi старшынёй калгаса. Узяўся Мiхаiл Уладзiмiравiч за справу  сур’ёзна, з энтузiязмам— i паказчыкi пайшлi ўгору… Менавiта  тады i стаў заслужаным работнiкам сельскай гаспадаркi рэспублiкi.  Адтуль — праменькая дарога ва ўпраўленне сельскай гаспадаркi, галоўным аграномам, а пазней – у райвыканком, на ганаровую, але няпростую, нялёгкую пасаду старшынi… 

Расказаў я гэтыя бiяграфiчныя звесткi i задумаўся: гэта ж у нейкiм сэнсе тыповы шлях тысяч  вясковых хлопцаў, якiя атрымалi грунтоўную працоўную, армейскую загартоўку, з дапамогай дзяржавы  зрабiлi дастойную працоўную кар’еру. Канешне, не кожны  змог стаць, як Мiхаiл Саўчык,  кiраўнiком раённай улады, але ж хiба справа ў пасадзе? Галоўнае – сумленна працаваць на карысць  нашай радзiмы, унесцi свой уклад у яе працвiтанне. 

Уладзiмiр ДВОРНIК, член Савета Рэспублiкi Нацыянальнага сходу Беларусi, дырэктар саўгаса-камбiната “Зара” Мазырскага раёна:

— У асобе Мiхаiла Саўчыка мы маем кiраўнiка, якi ў складаных умовах пераходу да рынку здолеў  нацэлiць кiраўнiкоў i спецыялiстаў на пошук эфектыўных шляхоў сацыяльна-эканамiчнага развiцця гаспадарак раёна, дапамагчы iх кiраўнiкам у мадэрнiзацыi матэрыяльна-тэхнiчнай базы, укараненнi сучасных пра­грэсiўных тэхналогiй. Асаблiва яскрава гэта вiдаць на прыкладзе нашага саўгаса-камбiната. У свой час гэта быў агромнiсты, на 50 тысяч свiней, комплекс-банкрот з вялiзным падзяжом жывёлы i стратамi. Яго пабудавалi ў сямi­дзесятыя-васьмiдзесятыя гады мiнулага стагоддзя без улiку магчымасцей кармавой базы i папаўнення пагалоўя свiней. Менавiта па iнiцыятыве старшынi райвыканкома комплекс выдзелiлi са складу эксперыментальнай базы. Я быў тады галоўным ветурачом раёна i сам напрасiўся ў кiраўнiкi комплексу. Мiхаiл Уладзiмiравiч падтрымаў маю кандыдатуру, а затым ва ўсiх нашых справах я адчуваў яго падтрымку. Нашыя спецыялiсты прыкiдвалi i так, i гэтак i прыйшлi да высновы: нам не ўзняцца з кален, калi не забяспечыць комплекс­ны, адзiны цыкл: вытворчасць – перапрацоўка – рэалiзацыя прадукцыi. Iдэя для таго часу гучала даволi нязвыкла, i не ўсе нас разумелi… I  менавiта ў гэты  складаны час, калi iдэя, як кажуць, вiсела на валаску,  сваю цвёрдую станоўчую пазiцыю выказаў Саўчык. Разам са спецыялiстамi  з раёна, якiх накiраваў да нас старшыня райвыканкома, мы  распрацавалi эфектыўны варыянт мадэрнiзацыi гаспадаркi. I пазней, на ўсiх этапах яе ажыццяўлення, мы пастаянна  адчувалi пiльную ўвагу Мiхаiла Уладзiмiравiча. А вынiк вядомы: вытворчасць мяса ў саўгасе-камбiнаце павялiчылася за сем гадоў з 2226 да 5171 тоны, надой малака ад каровы – з 900 да 5666 кiлаграмаў. Рэнтабельнасць дасягнула 30 працэнтаў, растуць аб’ёмы рэалiзацыi прадукцыi. У рэйтынгу ста найбольш эканамiчна плацежаздольных гаспадарак  “Зара” дасягнула самых высокiх паказчыкаў. Нашы дасягненнi высока ацанiў Прэзiдэнт краiны Аляксандр Лукашэнка, якi наведаў гаспадарку  i пахвалiў калектыў за высокую культуру земляробства i  жывёлагадоўлi, укараненне мала-стратных тэхналогiй вытворчасцi i перапрацоўкi прадукцыi. Вопыт саўгаса-камбiната, зазначыў Прэзiдэнт, неабходна выкарыстоўваць у iншых рэгiёнах краiны.  Лiчу: у дасягненнях нашай гаспадаркi немалы ўклад i старшынi райвыканкома Мiхаiла Саўчыка. Ён глядзiць далёка, не ўлазiць у розныя дробязi, жыве перспектывай. 

Сяргей КАСЦЯН, дэпутат Палаты прад­стаўнiкоў Нацыянальнага сходу Беларусi, намеснiк старшынi Пастаяннай камiсii па мiжнародных сувязях i краiнах СНД:

— Скажу без перабольшання: мне iмпануе стыль работы Мiхаiла Уладзiмiравiча, з iм прыемна  працаваць — усе пытаннi вырашаюцца   аператыўна, без цяганiны. Так было, калi прымалiся рашэннi па адкрыццi карцiннай галерэi ў вёсцы Гурыны, экалагiчнага цэнтра ў Казенках, iншых пытаннях. Усе карысныя справы, здзейсненыя па iнiцыятыве i з дапамогай Мiхаiла Саўчыка, нялёгка i падлiчыць. 

 Галоўны наш клопат — i  мой як дэпутата, i Саўчыка як кiраўнiка выканаўчай улады – дабрабыт людзей, iх сацыяльныя за­патрабаваннi. Скажам, мы доўга дабiвалiся будаўнiцтва дарогi з цвёрдым пакрыццём да Васькаўкi. Вёсачка невялiчкая, засталiся там адны старыя… У сельсавет цi  ў бальнiцу iм дабрацца цяжка, па пяску i балоту не пройдзе нi “хуткая дапамога”, нi пасажырскi аўтобус… Вось i ўзялiся за справу, да яе падключыўся i тагачасны  кiраўнiк Камчарнобыля… Агульнымi намаганнямi здолелi падвесцi да Васькаўкi добрую дарогу… 

Яшчэ адным важным аб’ектам такiх намаганняў стаў кукурузна-калiбровачны завод. На розных узроўнях улады супрацiўленне будаўнiцтву гэтага завода было дастаткова моцным. Але, пэўна, не ўсе ведалi i ведаюць, што Мiхаiл Саўчык i я не прывыклi спыняцца на паўдарозе, тым больш калi ўпэўнены, што гэта патрэбна нашай краiне, нашым грама­дзянам. I зноў-такi, дзякуючы разуменню i падтрымцы  тагачаснага мiнiстра сельскай гаспадаркi i харчавання Мiхаiлу Русаму нам удалося скрануць праблему з мёртвай кропкi, завод быў узведзены. Яго наведаў Прэзiдэнт краiны Аляксандр Лукашэнка, якi выказаў шэраг слушных заўваг, парад i ў цэлым ухвалiў будаўнiцтва гэтага аб’екта… 

Але справа не толькi i не столькi ў гаспадарчых клопатах старшынi райвыканкома, але i ў тым, як ён пры гэтым сябе паводзiць, з якiм настроем i пачуццём працуе, гутарыць з людзьмi. Я ведаю яго больш за трыццаць гадоў, даводзiлася бачыць Мiхаiла Уладзi­мiравiча ў розных стасунках, нават вельмi напружаных, але ён заўсёды вытрыманы, ветлiвы, дружалюбны. Таму i людзi цягнуцца да яго, паважаюць i як кiраўнiка, i як чалавека.