Дзякуй, «Звязда»!

Источник материала:

РЭЗАНАНС

З газеты «Звязда» прыйшло запрашэнне жыхару нашай вёскi, ветэрану вайны, сведку трагедыi вёскi Вялiчкавiчы ў лютым 1943 года Коўцiку Антону Паўлавiчу. Вучнi нашай школы паслалi ў газету сачыненне пра трагедыю нашай вёскi i пра Антона Паўлавiча, якi цудам уцалеў, вырваўся з полымя.

Я суправаджала Коўцiка А.П. у Хатынь.

Цяжка выказаць у словах тое хваляванне, што адчувалi сведкi вайны, апошнiя сведкi спаленых вёсак. Яны сабралiся разам упершыню. Таццяна Уладзiмiраўна Падаляк, супрацоўнiца газеты «Звязда», сустрэла нас як даўнiх знаёмых, яна ведала гiсторыю кожнай вогненнай вёскi, ведала ўсiх сведкаў пайменна. Трэба было бачыць вочы гэтых людзей (некаторым было ўжо 85—86 гадоў), каб зразумець значэнне гэтай акцыi. Шчыра дзякавалi газеце «Звязда», што запрасiла iх на сустрэчу, што дала магчымасць на старонках газеты расказаць пра лёс сваёй вёскi, пра страшную праўду вайны.

Я, як настаўнiца, адчула ў аповедах, у кароткiх размовах з людзьмi з вогненных вёсак такую думку: гэта не павiнна паўтарыцца! Гляньце ў вочы нам тыя, хто хоча пераацанiць, абялiць падзеi вайны, гляньце на нас. Мы — тыя, хто вырваўся з полымя, у якiм згарэлi нашы родныя, нашы бацькi i дзецi, аднавяскоўцы. Хто пасмее, гледзячы нам у вочы, нешта цi некага апраўдаць?

Вялiкi выхаваўчы рэзананс мела гэтая акцыя. Вось прыклад. Перад ад’ездам дадому падышла я да ларкоў, дзе прадавалi ваду, сокi i iншае i стала ў чаргу. Непадалёк — Антон Паўлавiч, чакае мяне. У чарзе маладая сям’я: тата, мама i двое дзетак. Малады чалавек убачыў Антона Паўлавiча (мабыць, падумаў, што i ён у чарзе) i адразу ж папрасiў усiх у чарзе адступiць i запрасiў Антона Паўлавiча. Купiў яму самай смачнай вады, напаiў яго, набраў цэлы пакет слодычы рознай (усё за свой кошт) i падае ветэрану. Той аж разгубiўся ад хвалявання. Малады чалавек сказаў: «Мы вам, отец, жизнью обязаны». На маўклiвыя дапытлiвыя позiркi сваiх дзетак тата адказаў: «Этому дедушке мы все должны поклониться до земли».

Выпадковая сустрэча, а як многа яна значыла для ветэрана i якi ўрок для сваiх дзетак даў бацька. Даведалiся толькi, што завуць яго Генадзь i што ён з Мiнска.

Ад iмя ветэрана вайны Коўцiка А.П., ад настаўнiкаў, якiя не абыякавыя да лёсу народа, да гiстарычнай памяцi, выказваю вялiкую падзяку «звяздоўцам» i пажаданне, каб i iншыя сродкi масавай iнфармацыi падхапiлi iдэю «Звязды» i, па магчымасцi, змяшчалi на сваiх старонках матэрыялы — жывы голас сведкаў вайны, апошнiх жывых сведкаў. Яны так хочуць выказаць свой боль!

З павагай Г.У. АЛЯХНОВIЧ.