Па-мужчынску!

Источник материала:

Надзвычайнае здарэнне

Менавiта з такiм настроем i памкненнямi браты Мiкiта i Саша Грамыкi, васьмi i дзевяцi гадоў адпаведна, прыйшлi да свайго дзядулi, якi жыў у Добрушы ў iншым мiкрараёне. Яшчэ б: каля дзядулевага шматпавярховiка — азярына, якая, нягледзячы на цёплае надвор’е, з мiнулых невялiкiх маразоў была пакрытая лёдам. Малодшаму Мiкiту захацелася пакоўзацца па iм, што ён i пачаў рабiць. Усё нармальна: лёд трымае. Вытрымае ён i далей, падумаў хлапчук i рушыў на другi бок азярыны.

Неабачлiвасць Мiкiты тут жа была пакараная: ён апынуўся ў вадзе, пачаў крычаць аб дапамозе. Трое хлапчукоў, што гулялi на беразе, спалохалiся i пабеглi клiкаць дарослых, а Саша кiнуўся да брата. I таксама правалiўся пад лёд.

Невядома, чым бы ўсё скончылася, калi б гэта не ўбачыў з акна сваёй кватэры, якая знаходзiлася на сёмым паверсе, чатырнаццацiгадовы Максiм Талкачоў, васьмiкласнiк сярэдняй агульнаадукацыйнай школы № 3, якi дапамагаў мацi па дому. Не марудзячы нi хвiлiны, ён схапiў з канапы пакрывала i пабег унiз, Людмiла Iванаўна — услед за iм.

Тут трэба сказаць, што ў школьнай праграме ёсць такi прадмет, якi называецца «Ахова i бяспека жыцця дзяцей» i што Максiм з’яўляецца членам клуба «Юны выратавальнiк» i неаднаразова ўдзельнiчаў у раённых злётах юных выратавальнiкаў-пажарнiкаў. Таму ён дзейнiчаў так, як яго i iншых школьнiкаў вучыў выкладчык таго прадмета Аляксандр Iванавiч Пранузенка. Асцярожна наблiзiўшыся да палонкi, ён падаў адзiн канец пакрывала Мiкiту, якi ўжо страчваў сiлы i нiяк не мог учапiцца за яго, паўтараючы: «Я не ўмею плаваць, выцягнi мяне». Нарэшце гэта яму ўдалося, i ён апынуўся на беразе, а праз некалькi хвiлiн там ужо быў i Саша.

Людмiла Iванаўна i Максiм даставiлi хлапчукоў да дзядулi, якi жыў у тым доме, дзе i Талкачовы. Было гэта 26 снежня, i пэўны час мала хто ведаў аб гэтым здарэннi, якое магло закончыцца трагiчна. Шырокую ж пагалоску яно атрымала пасля таго, як Людмiла Iванаўна выпадкова сустрэла на вулiцы намеснiка дырэктара школы па выхаваўчай рабоце Тамару Iванаўну Бястрыцкую i расказала ёй аб усiм. У школе нядаўна прайшла лiнейка, Максiма ўшанавалi падарункам i ставiлi ў прыклад iншым вучням. У прысутнасцi дырэктара школы Вольгi Уладзiмiраўны Пархоменка i спецыялiста па выхаваўчай рабоце раённага аддзела адукацыi Людмiлы Уладзiмiраўны Яўтуховай я гутарыў з Максiмам, якi, не пабаюся гэтага слова, здзейснiў подзвiг.

— Максiм, а калi б ты не меў тых навыкаў, якiя атрымаў у клубе «Юны выратавальнiк» i на ўроках , цi адважыўся б на тое, на што пайшоў?

— Абавязкова пайшоў бы. Саша i Мiкiта былi ж у бядзе. Нiчога асаблiвага я не зрабiў. Проста дапамог.

У гэтым адказе ўвесь ён, сказала мне пасля Вольга Уладзiмiраўна. Сцiплы. Моцны. Прыгожы. Нiкога нiколi не пакрыўдзiў. Заўсёды гатовы падтрымаць iншага. З простай рабочай сям’i, у якой бацькi прывучылi яго i старэйшага брата Дзянiса да працы, да дысцыплiны, прывiлi iм пачуццё адказнасцi за свае ўчынкi. Па большасцi прадметаў у яго сямёркi—дзевяткi, а вось па беларускай i рускай мовах яму трэба падцягнуцца. Любiць фiзкультуру i ахвотна займаецца валейболам i настольным тэнiсам.

— Ведаеце, — расказвала пазней Людмiла Iванаўна дырэктару школы, — што адчувала я, калi стаяла на беразе i думала: крый Божа, калi правалiцца лёд i пад Максiмам — хто будзе выратоўваць дзяцей, усiх траiх, калi нiкога з дарослых побач няма?

Добра, што ўсё абышлося. Максiм, чатырнаццацiгадовы васьмiкласнiк, засведчыў (таксама не пабаюся сказаць гэтыя словы) сваю грамадзянскую сталасць, а Саша i Мiкiта Грамыкi, будзем спадзявацца, атрымалi ўрок на ўсё жыццё: перш чым нешта зрабiць, трэба як след падумаць. I яшчэ. Максiма Талкачова чакае ўзнагарода абласнога таварыства выратавання на водах.