Дранько-Майсюк

Источник материала:

Каляда

Хай забудзецца бяда
I бяды не робiць...
Калядуе Каляда,
Маладзенькi хлопец!

I ўсялякая брыда
Галавой наложыць...
Калядуе Каляда,
Рызыкоўны хлопец!

Долi чыстая вада
Хай усiх акропiць...
Калядуе Каляда,
Памяркоўны хлопец!

Жартаў добрых не шкада,
Кожнай цётцы хопiць...
Калядуе Каляда,
Жартаўлiвы хлопец!

I музыкаў грамада
Следам важна ходзiць...
Калядуе Каляда,
Кампанейскi хлопец!

Разявакаў чарада
Носам боб малоцiць...
Калядуе Каляда,
Самы лепшы хлопец!

Дзеўку ловiць ля куста
I нiяк не зловiць
Усё той жа Каляда,
Нежанаты хлопец!

А пяе, — дык любата!..
Аж душу салодзiць
Неўгамонны Каляда,
Беларускi хлопец:

«У двары адрына,
За адрынай хата —
Каляда багата!

У двары Марына,
Тоўста-чаравата —
Каляда багата!

У двары калiна,
А на ганку шмата -
Каляда багата!

За сталом радзiна
Сустракае свята -
Каляда багата!»


Роднае

Той, хто любiць буракi
I цыбулю есцi —
Дужы, быццам дуб якi
На Палессi дзесьцi.

Той, хто любiць гарбуза,
Рэдзьку есць i рэпу —
Робiцца мацнейшы за
Моцнага Машэку!

Моцы Бог таму дае —
Зноў жа як Машэку! —
Хто з крынiцы роднай п'е
Змалку i давеку.

I ад Страшнага суда
Збавiць нас з табою
Толькi родная яда
З роднаю вадою!


Бусел

Плача груша на мяжы,
I балота ў скрусе, —
Паляцеў у край чужы
Беларускi бусел.

Паляцеў жа нездарма,
Бо жаўцеюць лозы,
I наперадзе зiма,
Лютыя марозы...

Каб не згiнуць-уцалець,
Беларускi бусел
З бацькаўшчыны паляцець
На чужыну мусiў!

Бацькаўшчына не вiдна
За халодным дымам...
Эх, чужына-чужына,
Хто цябе прыдумаў!


Мара

Ненавiдная Мара,
Прападзi з майго двара,
Не глядзi на мой гарод,
На вароты i на плот!

I адрыну аббяжы
Па далёкай, па мяжы,
А па доўгай даўжынi,
Шчэ й высокай вышынi —
Вольгу-Васiля мiнi!
Незлачыннага мяне
Не трывож — не муч у сне;
Коней не варуш маiх —
Нi старых, нi маладых!

I бацькоў маiх пакiнь,
I пакiнь маю Гарынь —
Пры у той цi iншы бок
За Давыдаў Гарадок!..

За балотам, за гнiлым,
За чаротам, за густым
Лямантуй i галасi,
Плач i косамi трасi!


Плач па Васкрасенскай царкве

Родную гарынскую ваду,
На каленi стаўшы, пацалую;
На гару Царкоўную прыйду,
На гару прыйду святую.

Колiсь тут высокая царква
Пяць крыжоў узносiла ў нябёсы...
Дзе была царква — расце трава
I зялёныя хавае слёзы.

Запалю пяць свечак, пяць агнёў,
Каб нагадвалi яны балесна
Над вадой гарынскай пяць крыжоў
Той пакутнiцы палескай, —
Што цяплом з-пад Божае страхi
Сагравала ўбогiх i няўбогiх,
I на Пiнск паказвала шляхi,
I на Тураў значыла дарогi.

Сведчу плачам сваiм, што ў Давыд-Гарадку
I дасюль той пажар не забылi.
Д'ябал кiдаў пламенне ажно праз раку,
I званы, не змаўкаючы, бiлi.
I царква на гары, на зялёным грудку
Засталася ў агнёвай магiле.


Жывi — не памiрай

Жывi — не памiрай,
А схочацца памерцi,
То ў ложку прычакай,
А не пад плотам смерцi.

Не памiрай — жывi...
Жыццё ўсё ж неблагое...
Хай золата ў крывi
Вiруе маладое.
Да старасцi йдучы,
Хай вера застаецца
Хоць зоркай уначы,
Якою не сагрэцца;

Хоць гэтаю зiмой;
Хоць Эл — жанчынай волi,
З якою — Божа мой! —
Нiбы й не жыў нiколi.


Песня веснянiчкi

На базары я стаю
I насенне прадаю,
Не праходзьце, людцы дарагiя!
А купiце... Ну, хоць раз...
I пасейце... Толькi ў час...
Кветкi вырастуць у вас
Залатыя!

Аж дзiвуецца базар —
Самы лепшы мой тавар!
I найлепшыя мае цiкеткi!
Падыходзьце, вас прашу,
Да зярнятка пакажу
I як сеяць раскажу
Дзiва-кветкi.

Веснянiчкай стала я,
Бо вясна пара мая,
I зiмою стол мой
не мiнайце...
Лёгка сыдземся ў цане,
Вас не падману я — не!
Кветкi сеяць у мяне
Выбiрайце!

Бальзамiна, цынiя
I валошка сiняя;
Шольсiя, мальва, павой...
Флёкса i петунiя,
Зорка i ляўконiя, —
I другое ўсё пад рукой!
Кларкiя, нямезiя —
Гандаль i паэзiя!

Фото Александра РУЖЕЧКА, "СБ".