Сірошка Пістончык. Я. Мой клан

Источник материала:

Мой дзет як і я насіў ачкі, любіў прыўраць і хадзіць на танцы. А ішчо ён нілюбіў Саветы і называў свайво прэтсідацеля “гэнты галажопы”. Прэтсідаціля таво прыслалі з Кішанёва, ён давіў на шэе прышчы і насіў у кармане фурашку. У першы ж дзень іво напаілі мужыкі і падлажылі пад бок месную прашмандоўку. А потым вынудзілі жаніцца на спорчэнай дзеўке. Сірошка Пістончык (альтэр-эга берасьцейскага паэта Сяргея Прылуцкага (на фота зьлева). Казачнік-хуліган, вандроўнік і фантазёр. Нарадзіўся ў Берасьці. Вучыўся ў школе для недаразьвітых. Працаваў на заводзе. Аўтар дэгенератыўнае прозы. Аматар алкаголю і іншых штучных стымулятараў. Удзельнік шматлікіх фэстываляў і сумніўных кампаній. Вядзе ўласны прымат-дзёньнік. Дзет радзіўся ў Жабінкоўскам раёны, а вырас у пушчы – срэдзі ваўчат, гусініц і рамашэк абыкнавенных. І патаму вырас адзіночкай. Сьмелым і ўмелым. Как Більмандо ў фільме “Прафісіанал”. У вайну дзет быў проціў усіх. Парцізанаў ён вешаў на ёлках за яйцы. Як ёлачныя ігрушкі. А немцам проста тупа рабіў генацыд. Тупа перакрываў закрыўку ў печцы. І тыя дохлі. Як каларацкія жукі. Пасля вайны дзет выжыў. На фатакартачке ён у сваім доме. У такім гальштуке ён заўсігда хадзіў на танцы. На танцах глаўны быў баяніст. Дзет музыкі нізнаў. І іграць умеў тока на тонкіх жэнскіх чуўствах. Мой другі дзет быў ішчо той памідор. У 50-я ён быў самым першым шулерам у Брэсьце. Усе блатныя зналі іво як Сірогу “Кулька”. Бо грошы ўсігда насіў у вялікім бамажным кульке. Іграючы ў напёрсткі цілі ў карты ён клаў яво на стол. І ва ўсіх начыналі шывіліцца пальцы і глаза ад разнацвеція купюр і валют. Вырас ён на граніцэ Украіны і Біларусі. Вайна тожэ трошкі задзела іво сваім кулаком. Ваяваў ён за рускіх. Але вайна гэта састаяла з азартных ігр і самніцельных аванцюр. У парцізанскім атрадзе імя Пеці Клыпы ён выйграў у аднапалчан трафейны паціфон, трафейную жэншчыну і насос “Зінгер”. Аднойчы п’яны ён іграў у ачко з камендантам Брэста. Немец, канешне, аказаўся з носам. Па умовах ігры немцы перадалі атраду 16 дзеравень і аўтамабіль з кулямётам. У 59-м КДБ узяла дзеда ў шчыпцы. Але ён даў ніплахі адкат. І з тых пор ён падружыўся з замначальніка па Брэсцкай вобласьці. Ціханам Сьцяпанавічам. І да самай сьмерці яны былі ніразлей вада. Дзет любіў жыць на шырокую груць. Ён знаў што такое і шык, і нужда. Пірсанал рэстарана “Бух” быў яму як радны. А адміністратарша Людміла Кірылаўна, па славах бапкі, дажэ пыталася дзеда ўвісьці з сям’і. Але бапка мая слоўна маланка. У той жэншчыны пасля размовы з бапкай на ўсю жысьць застаўся шрам на ухе і душэ. У дзеда была слабасьць да прыроды. Як і ў дзеда Міколы. Як і ў мяне. Гэта сімейны дзіфект. Ён любіў сажаць дзірэўя. Але не так тупа, як дзібільныя піанеры. А па-своіму – сотнямі. Дзет вату не катаў. У Маларыцкім раёне дажэ ёсьць пасадка на 12 гектараў каторую ўсе называюць па іво прозьвішчы – Вакульскі лес. О як! Мая баба Ніна была клоўнам. І нінада сьміяцца. Ана была клоўнам па жызьні. У дзірэўне многія шчыталі іё палудурашнай. За што палучалі па шчах ад майво прадзеда Юльяна. Прадзед усягда пах тытунём і злосьцю. Але бапку любіў, бо ўмела пасьмяшыць старыка. То вадаплюйку смасьцірыць. То храка навучыць ногі перад хлевам выціраць. Калі ў сяле быў які празьнік – провады там, багародзіца, цілі ўмёр хто – то маю бапку запрашалі быць там сьмішынкай. Бо грусна ўтыкаць на пахаранах – галімы маветон. Нябожчыку і так плоха. Паследнія маменты над зямлёй і нікакова драйву. Баба Ніна дзелала з падобных унылых пасядзелак востры і шчыкотны карнавал. Напрымер, пралазіць пад труной выгінаючы сьпіну назад. Цілі раскачываць яе, як на імінінах. Калі памёр 103-гадовы сусед Дзім’ян, то нараніцу ніхто рук падняць німох ад тых падбрасваньняў. А ішчо бапка была атлічніца. Што ў сяле вапшчэ анамальна. Жыла яна ва Ўкраіне. Што тожэ сімптамацічна. А пасля вуза стала вучыцільніцай. Што вапшчэ дупа. Хаця, я думаю, іё вучні пра яе так ня думалі. Яна вучыла іх як рабіць калісо. Паказвала як страляць з лука і дзе дзюрка ў калхозным садзе. Летам на кружке “Лясной аплікацыі” яны хадзілі ў лес. І рабілі там на дзірэўях шпіонскія домікі. Грыбнікі очэнь пугаліся страшных завываньняў з пышных крон. І шчыталі што гэта чэрці і дзьяблы куралесяць на ветках. А дзецям была весела і шчасьліва. Вець дзецтва – гэта пара вілікіх глупасьцяў. А бапка мая была дзіцём. Ні па ўзросьце, а па жыцьці. Месны бацюшка Васілій касіўся на Ніну. Казаў: “Ніна, абразумся! Бох усё відзіць – сматры, а то судзьбой абідзіць!” А бапка ўсягда адказвала: “Ацец Васілій, самы глаўны грэх – хмурыя маршчынкі на лбе. Богу нужна пагрэмушка радасьці, а не карыта сьмірэнія.” З маім дзедам Сірогай бапка пражыла доўга і інцірэсна. Яны ўстрэціліся ў доме адпачынку “Геть” што пад Львовам. Бапка была там у водпуску. А дзет па рабоце – на сваіх шулерскіх гастролях. Яны мне мала пра тую сустрэчу расказвалі. Але тут і так панятка. Па-а-агулялі яны! Няслаба пагулялі. Патом было вясельле. Але фотак амаль не засталося. Бо бухі тамада пачаў падкатываць да нявесты. Дзет ужо касіўся на ножык. Але стрымаўся і проста намяў машонку. Тамадзе. Івоным музыкам. Дзьвум братам. Ну і нейкаму мужыку, які аказаўся выпадкова побач. Дзела тое, канешна, ціхенька прыкрылі. Але дзет паніштожыў фоткі, каб не нагадвалі пра гэта сьвінства. Але нам гаварыў што ў фатографа вочы на жопе вырасьлі. І Нінка візьдзе вышла як сьнегавік. Баба Галя вырасла на хутары. Чэраз лес з дубальтоўкай хадзіла ў школу. Сначала іё пробавалі дзёргаць за касічкі цілі ішчо за шо-та. Але пасля таво как ана Ромке Шыланосу перамкнула прыкладам па зубах усе паастылі. Патом пачалася вайна. Але бабка ўсягда казала: “Унучку, якая вайна, халера яе? Якія парцізанты? Сьсярыся іх матка, адні алкаголікі са штыкамі па лесе поўзалі. Мы іх з тваім прадзедам сольлю па штанах іх так смалілі, шо дажэ палучылі ад немцаў грамату. Немцы тыя былі очэнь пахучыя. Хадзілі на суботнія танцы, порцілі дзевак, народ рэзалі. Усё як усягда, як народам іздаўна заведзена было.” Пасля вайны пайшла яна ў горад. Выўчылася ў швеі. А гарады ж тада былі гаўно а не гарады. Плюнь і размаж гарады былі. Кабаны пад магазінамі роюцца, парцейцы у румачных агітацыю разводзяць, ні сральняў прылічных, ні атракцыонаў. Пакалупала бабка ў носе і паехала дадому. Устроілася лясьнічыхай. Змасьцірыла сабе тарантайку з адкіднымі дзьверкамі. Раённы лесгас выдаў ёй пад распіску ружжо, патроны, порах. І сімвалічэскія ключы ад усяго леса. Аднажды ходзячы на сваіх угодзьях ана падстрэліла дзеда Міколу. Думала жулік лес крадзе. А дзед проста медзьвядзя сякерай па галаве шмандохаў. Ён такі, ён можа. Баба Галя очэнь любіла ўсякія табурэткі і стульлі. Бывала сядзе каля печкі і ёрзае, круціць ягадзіцамі. Апецітна так, жэнствена. Або сесьці пад вішняй і плесьці з суседкай Параскай кашалі. А ішчо ана любіла круціць мне вухі і варэнікі. Вухі – за мае хуліганскія прадзелкі. А варэнікі, бо дзед трэбаваў. Бо калі дзед галодны, то бабка перажывала за кароткія мгнавенія Кандагар, Уганду і В’етнам умесьце ўзятыя. Вопшчэм ідзілічна жылі Галя з Міколам. Пад сараем лісічкі сапелі, барсучкі з валасатым носам маркоўку з гарода тырылі. Ласі ў бэрыка ганялі па бульбяніку. Агнец з ваўком храпелі на ўваходнай цыноўке. Белачкі гадзілі на шторы і падушкі. Хаця, што я расказаваю. Усё Палесьсе тады ў такім заапарке жыла.  Меркаванні калумністаў могуць не супадаць з меркаваннем рэдакцыі.
Запрашаем чытачоў абмяркоўваць артыкулы на форуме, прапаноўваць для ўдзелу ў праекце новых аўтараў або ўласныя матэрыялы.   Теги: Курсы валют