Блог Міраслава Адамчыка. Шнапс

Источник материала:

20 ноября 2008 ОтКлик
TUT.BY Палыч - сухенькі дзядок з майго двара на Маркса, некалі высокі, а цяпер сагнуты пад цяжарам гадоў, заўсёды акуратна падстрыжаныя сівыя вусікі, светлае драпавае паліто, яркі аксамітны шалік, шаўковыя гальштукі, начышчаныя элегантныя туфлі - ўсё выдавала ў ім старога лавеласа, асабліва яркіх бляск сініх вачэй. Палыч любіў змоўшчыцкі падміргваць, азірацца на прыгожых відных дзяўчат і праводзіць у след доўгім уздыхам. “О, каб я быў маладзейшы!”

Расказваў Палыч толькі пра жанчын, гаварыў лёгка і весела, слухаць Палыча збіралася дваравая дзетвара і падлеткі. Палыч заўсёды частаваў малых цыгарэткамі, араматызаваным “Залатым руном”, сам закурваў і праз дым, пачынаў успамінаць нешта вясёлае са свайго жыцця:

- Першае вялікае каханне прыйшло да мяне ў Берліне, з добрым чыстым шнапсам, белаю бялізнаю, мне было 18, пасля фронту…

- Палыч, вы што ваявалі?

- Ваяваў, а як жа, як усе, - пра вайну і фронт Палыч раней ніколі не ўспамінаў, нават не згадваў.

- А чаму медалі не надзяваеце?

- А таму, што добрых медалёў не маю, а тое што маю, насіць не хачу!

Далей >>>