Ручнiкi

Источник материала:

Песнi спяваць цiкавей, чым слухаць. У гэтым лёгка пераканацца. Дастаткова толькi паўтарыць пачутую мелодыю — адразу ж настрой аптымiзуецца. Нават i тады, калi на душы маркотна i песня тужлiвая. Мелодыя — а гэта згарманiзаваная паветраная сiла — чаруе, акрыляе, узносiць.

Разам з грамадою адчуваеш сябе ўтульней. А з сумеснай песняй — магутным. На бяседзе, дзе за тостамi ўзнята не адна чарка, адчуванне супольнасцi павышаецца. Песня як надзейная сяброўка прасвятляе стан, робiць упэўненасць высакароднай — i хмель рассейваецца...

Арганiчна ў спеўную канву на бяседзе ўваходзiць песня "Ручнiкi" Веры Вярбы i Мiколы Пятрэнкi. Спяваюць яе разам з лiрычнымi творамi, у якiх распавядаецца пра ўзаемнае, а часцей пра непадзеленае каханне, i пад гуллiвы настрой з жартоўнымi. Таму i ўзнiклi тэкставыя варыянты. Па тым, хто каго цалуе ("Цалавала Лена Янку над ракой" цi "Цалаваў Алёну Янка над ракой") вызначаюць i ступень юнацкай актыўнасцi, i моманты дзявоцкай непазбежнасцi (а мо i адчайнай рашучасцi). Легендарныя "Песняры", якiя ўдала папулярызавалi гэтую песню за межамi Беларусi, таксама ўнеслi пэўныя адценнi ў праяве мужчынскага характару. У вершаваным радку ("што як утаплюсь") пацалунак выступае як абярэг для юнака. Зроблены спевакамi для лепшага выканання выраз "бо я утаплюсь" падае юнака ўжо ў iншым асвятленнi. Генадзь Цiтовiч пры падрыхтоўцы "Анталогii беларускай народнай песнi" ўзнавiў першароднасць беларускiх характараў.

У суботу Янка ехаў ля ракi,

Пад вярбой Алёна мыла ручнiкi.

— Пакажы, Алёна, броды земляку,

Дзе тут пераехаць на канi раку?

— Адчапiся, хлопец, едзь абы-куды,

Не муцi мне толькi чыстае вады.

У маркоце Янка галавой панiк,

Упусцiла дзеўка беленькi ручнiк.

— Янка, мой саколiк, памажы хутчэй,

Ой, плыве, знiкае ручнiчок з вачэй.

— Любая Алёна, я вады баюсь.

Пацалуй спачатку, што як утаплюсь.

Супынiўся гнеды пад вярбой густой

Цалаваў Алёну Янка над ракой.

Стала цiха-цiха на ўсёй зямлi...