У няволю, каб выжыць

Источник материала:

У няволю, каб выжыць

Адчынiўшы на стук дзверы кватэры, убачыў суседку, якая трымала ў руках маленькi пушысты камячок.

— Вось iду з крамы, а на дарожцы бачу птушачку. Уся мокрая, пер'е тырчыць, i амаль не супрацiўляецца.

Я адразу зразумеў, што да чаго. Да трох рабiнак, што пад балконам нашага дома, на дзень па 2—3 разы падлятае сямейка сiнiчак. Малыя яшчэ на вялiкiя пералёты не здольныя, а вось па некалькi метраў з дрэва на дрэва пырхаюць за мацi. Тая iх водзiць па "пашах" у пошуках жучкоў, кузурак. І пухавiчкi, патрабуючы ад матулi смачны кавалачак у сваю дзюбку, выдаюць сябе настойлiвым "пiнь, пiнь". Сiнiчка-мацi стараецца. Хоць летнi дзень i доўгi, але хутка падрастаючыя дзеткi патрабуюць i больш ежы.

А зусiм нядаўна прайшоў моцны дождж i, верагодна, сямейка сiнiчак не ўся схавалася. Гэты пухавiчок, што ў руцэ суседкi, i трапiў пад лiвень. Пёркi намоклi, сiлы не тыя, i малое ўпала на сцежку, па якой i iшла жанчына з добрым сэрцам.

— Я не ведаю, што з ёй рабiць. Можа, ты дапаможаш птушаняцi.

— Паспрабуем дапамагчы, паставiм яго на крыло, — запэўнiў я суседку.

Такiм чынам, з чаго ж пачнём? Жонка ўспомнiла, што ў нас у падвале стаiць клетка для птушак. Змясцiлi жаўтароцiка ў клетку, няхай спачатку абсохне, а потым паспрабуем пакармiць. Птушаня на балконе абсохла хутка, пёркi расправiлiся, стала прыгажуном. Думаў, праблема будзе з кармленнем. Вырашыў праз пруты клеткi паднесцi пiнцэтам да дзюбкi кавалак варанай вермiшэлi. I толькi паднёс пачастунак, як птушаня спрытна зняло з пiнцэта ежу. Ага, вас жа матуля так кормiць. Лятаеце за ёю i "пiнь, пiнь". Давай жучка, мацi. Кладзi ў роцiк. Так мы яшчэ да вечара пару разоў з сiнiчкай паабедалi i павячэралi. Забаўна малое i праспала ноч у няволi: дзюбка пад крыло, раздзьмулася як мячык, i ўсе праблемы прэч.

Ранiцай паснедалi зноў вермiшэллю. I я ўжо намецiў план уз'яднання малога з сям'ёй. Гадзiн у 10 сямейка пачне аблёт сваiх "пашаў" i заявiць аб сабе тоненькiм папiскваннем. I вось першае "пiнь, пiнь". Палонны, пачуўшы "сваю мову", iмгненна ўзбудзiўся, пачаў бiцца ў клетцы i не запiшчаў, а заверашчаў ад радасцi.

— Пачакай, пачакай, вось падляцяць блiжэй i адчынiм клетку.

Праз некалькi хвiлiн сiнiчае сямейства даследавала патрэбную для нас рабiну. Адкрытая засаўка клеткi, i палонны пырхнуў да сваiх. Тыя нават не звярнулi на яго ўвагi, нiбы ён нiкуды i не адлучаўся.

— Расцi, малы, — пажадаў я, — i прылятай зiмой, калi будзе цяжка, падзелiмся ежай i цяплом.