Старая змеркнула Масква…

Зноў класіка, зноў Пушкін. Сёння будзем чытаць знакамітага “Меднага конніка” ў перакладзе на беларускую мову. Але спачатку ўспомнім урывак з твора на мове арыгінала:

На берегу пустынных волн

Стоял он, дум великих полн,

И вдаль глядел. Пред ним широко

Река неслася; бедный челн

По ней стремился одиноко.

По мшистым, топким берегам

Чернели избы здесь и там,

Приют убогого чухонца;

И лес, неведомый лучам

В тумане спрятанного солнца,

Кругом шумел…

А вось гэтыя радкі на беларускай. Дарэчы, пераклад зрабіў Янка Купала:

На беразе пустынных вод

Стаяў ён, буйных дум палёт

Лунаў у даль. Прад ім шырока

Плыла рака, па ёй — сярод —

Плыў бедны човен адзінока.

Па мшыстых, топкіх берагах

Чарнелі хаты ў хмызняках,

Прытул убогага чухонца;

І лес, які не знаў ў вяках

Туманам схованага сонца,

Вакол шумеў.

І думаў ён:

Адсюль гразіць мы будзем шведу,

Тут стане горад з бегам дзён

Назло пышліваму суседу.

Прыродай суджана даўно

Ў Еўропу высеч тут акно,

Нагою цвёрдай стаць пры моры.

Сюды праз новыя шляхі

Ўсе ў госці прыплывуць сцягі,

І забалюем на прасторы.

І горад после сотні год,

Краін паўночных цуд і дзіва,

З гушчынь лясоў, з дрыгвы балот

Узнёсся пышна, гардаліва.

Дзе ўперад фінскі рыбалоў,

Няшчасны пасынак прыроды,

Адзін ля нізкіх берагоў

Кідаў ў нязведаныя воды

Стары свой невад, там цяпер

Па берагах на ўвесь бязмер

Паўсталі ўместа ўбогіх хатаў

Палацы, вежы; караблі

Гурбой з усіх канцоў зямлі

Плывуць да прыстаняў багатых.

Граніт адзеў бакі Нявы;

Масты навіслі над вадамі,

Цёмна-зялёнымі садамі

Зазелянелі астравы.

І прад малодшаю сталіцай

Старая змеркнула Масква,

Як перад новаю царыцай

Парфіраносная ўдава...

На гэтым сёння і ўсё. Спадзяёмся, у наступны раз зноў знойдзем нешта цікавае.