А суддзі хто?

Гэту байку Івана Крылова ў свой час вывучалі ў школе. Не ведаю, як цяпер. Нагадаем нашым чытачам некалькі радкоў на мове арыгінала:

Осел увидел Соловья

И говорит ему: «Послушай-ка, дружище,

Ты, сказывают, петь великий мастерище.

Хотел бы очень я

Сам посудить, твое услышав пенье,

Велико ль подлинно твое уменье…»

А вось як гучыць гэты твор у перакладзе на беларускую мову, які зрабіў Кандрат Крапіва:

Асёл убачыў Салаўя

І да яго: “Паслухай, даражэнькі!

Ты, кажуць, пець мастак — і не маленькі:

Хацеў бы вельмі я

Паслухаць сам твой спеў удалы —

Ці сапраўды такі ён дасканалы”.

Тут Салавей паказваць талент стаў:

Зашчоўкаў, засвістаў.

На тысячу ладоў спяваў, пераліваўся;

То голас раптам прыцішаў

І сумнаю жалейкай адгукаўся,

То дробным шчэбетам па лесе рассыпаўся.

Зачараваны ўсе наўкол былі

Цудоўным спеваком Аўроры:

Прыціхлі ветрыкі, прымоўклі птушак хоры,

На пашы статкі прыляглі,

Амаль не дышучы, пастух ім любаваўся

І, слухаючы спеў, пастушцы ўсміхаўся.

Спеў скончаны. Асёл сказаў тут: “Так,

Пяеш нішто ты,

Цябе я слухаў без нудоты,

Шкада, аднак, —

Ты з нашым пеўнем не знаёмы.

Спявак ён слаўны, усім вядомы.

Яшчэ б ты болей налаўчыўся,

Каб у яго хоць крышку падвучыўся”.

Які ж на гэта мог Салоўка даць адказ?

Пачуўшы суд такі, з вачэй ён знік ураз.

Ад суддзяў гэтакіх ратуй ты, Божа, нас.

Вось і ўсё на сёння. У наступны раз, спадзяюся, зноўку нешта цікавае пашукаем.