I немагчымае магчыма…

Сёння звернемся да паэзіі Аляксандра Блока. У яго творчасці Расія займала значнае месца. Яна была для паэта велізарным духоўным патэнцыялам, давала мужнасць і надзею на будучае. Узгадаем аднайменны верш:

Опять, как в годы золотые,

Три стертых треплются шлеи,

И вязнут спицы расписные

В расхлябанные колеи...

Россия, нищая Россия,

Мне избы серые твои,

Твои мне песни ветровые, —

Как слезы первые любви!

Тебя жалеть я не умею

И крест свой бережно несу...

Какому хочешь чародею

Отдай разбойную красу!

Пускай заманит и обманет, —

Не пропадешь, не сгинешь ты,

И лишь забота затуманит

Твои прекрасные черты...

Ну что ж? Одной заботой боле —

Одной слезой река шумней.

А ты все та же — лес, да поле,

Да плат узорный до бровей...

И невозможное возможно,

Дорога долгая легка,

Когда блеснет в дали дорожной

Мгновенный взор из-под платка,

Когда звенит тоской острожной

Глухая песня ямщика!..

А вось як гучыць гэты твор у перакладзе на беларускую мову, які зрабіў Мікола Федзюковіч:

Як і калісьці — над краінай

Трымціць кастрычнік залаты,

І грузнуць спіцы ў каляінах,

І размываюцца сляды...

Расія, бедная Расія,

Яны — лаві іх, не лаві, —

Твае напевы ветравыя —

Як слёзы першыя любві.

Не пашкадую, бо не ўмею,

Як і раней, свой крыж нясу...

Якому хочаш чарадзею

Аддай разбойную красу!

Няхай забавяць сны і мары, —

Мінулае не адышло,

І толькі клопат зноў захмарыць

Тваё прыгожае чало.

Ну што ж? Адной турботай болей,

Яшчэ адной слязой — гарчэй,

А ты ўсё тая ж — з лесам, полем

Ды ўзорнай хустай да вачэй.

І немагчымае магчыма,

І шлях — не доўгі і цяжкі,

Калі мільгне з вачэй жанчыны

Ласкавы позірк з-пад рукі

І празвініць журбой айчыннай

Глухая песня з-за ракі!..

На гэтым сёння ставiм кропку. Спадзяюся, у наступны раз зноўку нешта цiкавае пашукаем.