I свечкі не гараць…

Верш «Белай ноччу» Ганна Ахматава напісала шостага лютага 1911 года ў Царскім Сяле ў час сваркі са сваім першым мужам Мікалаем Гумілёвым. Твор прасякнуты горыччу страты, хоць самой паэтцы споўнілася толькі 20 гадоў. Прапануем прачытаць верш на мове арыгінала:

Ах, дверь не запирала я,

Не зажигала свеч,

Не знаешь, как, усталая,

Я не решалась лечь.

Смотреть, как гаснут полосы

В закатном мраке хвой,

Пьянея звуком голоса,

Похожего на твой.

И знать, что все потеряно,

Что жизнь — проклятый ад!

О, я была уверена,

Что ты придешь назад.

А вось як ён гучыць у перакладзе на беларускую мову, які зрабіла Таццяна Папова:

Ах, дзверы не замкнёныя,

І свечкі не гараць,

Не знаеш, як, стамлёная,

Не клалася я спаць.

Глядзець на промняў золата

У цемрадзі лясной,

Хмялеючы ад голасу,

Што нагадаў мне твой.

Спазнаць жыццё пякельнае

І згубы забыццё!

Ах, як была я пэўная,

Што вернешся ты ўсё ж.

А цяпер, як заўжды, звернемся да звычайнай прозы. Вось некалькі слоў перакладаў:

Поэтесса — пяснярка

Предусмотрительно — прадбачліва

Всадник — вершнік

Шишка на лбу — гузак

Безупречный — бездакорны

На гэтым сёння ставім кропку. У наступны раз, спадзяюся, зноў нешта цікавае пашукаем.