У месяцавым ззянні

Сёння трошачкі дакранёмся да творчасці вядомага французскага паэта-сімваліста Поля Вэрлена. Толькі адзін верш прапануем вашай увазе:

Твоя душа — уединенный сад,

В аллеях бродят одиноко маски;

Загадочен, но мрачен маскарад

И в звуках лютен грусть, печальны пляски.

Воспеты на безрадостный мотив

Триумф любви и скоротечность века;

Над счастьем невозможным загрустив,

Слилась та песнь с Луны лучами света;

А в дивной грусти лунной тишины,

Где птицы зачарованные дремлют,

Слышны рыданья льющейся воды,

Но им лишь мраморные плиты внемлют.

А вось як гучыць гэты верш у перакладзе Алега Лойкі:

Твая душа — шыкоўных свят пейзаж,

На ім пад лютняў залатое гранне

Прыгожых масак сунецца кірмаш,

Спанылены ад пераапранання.

Яны ўслаўляюць на сумотны лад

Жыццё, непераможнае каханне,

Ды шчасцем не праменіць іх пагляд,

Зліваючыся з месяцавым ззяннем.

Яго святло і сумная краса

Трывожаць дрэвы, птушак летуценні.

Халодная аплача іх раса,

На мармуры фантанных пырскаў цені.

Цяпер, як заўжды, некалькі слоў звычайных перакладаў:

Склочница — звадніца

Потребитель — спажывец

Страна — краіна

Бумажка — паперка

Ум, рассудок — глузд

Царапать — крэмзаць

На гэтым сёння ставім кропку. У наступны раз, спадзяюся, зноў нешта цікавае пашукаем.