Літаратурная старонка №4. «Подых вясны» у творчасці бярозаўскіх паэтаў.... 21.by

Літаратурная старонка №4. «Подых вясны» у творчасці бярозаўскіх паэтаў...

14.04.2018 17:24 — Новости Культуры |  
Размер текста:
A
A
A

Источник материала:

Алесь РАЗАНАЎ:

Дзверы адчыняюцца і зачыняюцца зномы

*

Усякая мова вынікае з радовішча бязмоўя: яна адметная тым, што ўзяла, а тым, што не ўзяла, істотная.

*

Дзе не хапае сонца, узнікаюць споры цвілі, дзе не хапае здароўя, узнікаюць бацылы хваробы: яны гэтаксама жывыя, яны гэтаксама змагаюцца за сваё права на існаванне.

Гэтак і з людзьмі, гэтак і з грамадствам: дзе не хапае праўды, аб’яўляецца хлусня, дзе не хапае сапраўднасці, аб’яўляюцца эрзацы – яны таксама пакліканыя, яны таксама на сваім месцы.

*

Не можа быць малой літаратура (і суадпаведна – народ), у якой ёсць вялікія творы, а яны ў беларускай літаратуры ёсць.

*

Эфект часу: здымаю непрачытаныя кнігі з паліцы, а іх ужо і чытаць не трэба: яны ўжо прачыталіся самі.

 *

«Спадзяванне на моладзь», – кажуць сталыя людзі.

Ужо і моладзь сталася сталай, а спадзяванне зноў раз за разам паўтараецца. Можа, само спадзяванне недастатковае альбо не туды глядзіць і не тое бачыць?

Тыя самыя прынцыпы, што выяўляюцца ў сталых, выяўляюцца і ў маладых – па-рознаму, але тыя самыя. І, можа, лепш, чым вылучаць узроставыя катэгорыі, адразу абапірацца на тое, што ад узросту не залежыць, — на прынцыпы.

 *

Ідэі вынікаюць з суадносінаў людзей і чалавека, чалавека і Бога.

І калі ідэі не дзейсняцца альбо вядуць не туды, нешта не так з самімі суадносінамі – нечага ў іх зашмат і нечага нестае.

Людмила ГАЙЧУК

* * *

Разгоню тоску, как ветер тучи,

Слезы-капли вытру, улыбаясь.

Хуже мне, а я скажу, что лучше,

Злой судьбе ни в чем не поддаваясь!

Ждет она отчаянья, наверно,

Чтоб во мне все клеточки кричали,

Но в душе, как ни было бы скверно,

Утаю я все свои печали.

Утаю до времени, а позже

Выплесну волною их наружу,

Нервы отпуская, словно вожжи.

Но ничей покой я не нарушу!

Разгоню я все свои печали

И не подпущу к порогу горе,

Чтоб друзья всегда меня встречали,

Радости моей своею вторя.

Алена ПАПКО

 * * *

А як успомнiцца,

Дык да ўсмешкi, да слёз!

Ведаеш, мама, а ў нас з табой

Кветкавы лёс.

Як жа iначай!

Ледзь крылы вясны над зямлёй –

Бэзам расквечаны май

Мяне клiча дамоў.

Уюцца мажліва сцяжынкi

Насустрач

З густых палыноў.

Наша жыццё – рух,

Прыпынкi…

Повязь няспраўджаных сноў.

Хлебам нялёгкім, а смачным

Гоiцца наша душа.

Цяжэй знайсцi простае шчасце,

Лягчэй бачыць тое,

Якога няма.

І пад акном  –  не завея,

Што прабiрае да слёз,

То ажывае надзея,

Бэз шумiць да нябёс!

Владимир СИПЯГИН

ИСТИННОЕ ДОБРО

Когда, вставая по утрам,

Душою Богу рады мы,

Добро творим ради Добра –

Тогда зовемся чадами.

Не боязнь мук, как у рабов,

И не корысть наемная  –

Творить Добро зовет Любовь,

К Творцу любовь сыновняя!

***

КРЕСТНЫЙ ПУТЬ

Кто миру чужд, а Богу близок,

Кто шел путем Христа –

От толп и денег не зависел,

Лишь только от креста!

Путь Крестный вовсе без отрады,

Тернист он и тяжел…

Там, на Голгофе, все награды,

Куда страдалец шел.

Улад СКАМАРОХ

КРАСАВІК 

З вясёлых жартаў і падманаў

Бярэ пачатак красавік.

Прыгрэе сонейка старанна,

Збяжыць на Поўнач снегавік.

І хлебаробам час у поле,

Калі прагрэецца зямля,

Каб абудзілася паволі

Пад плугам тлустая ралля.

Не будзе лішнім угнаенне –

Ды, добра тут парадак знай!

Яшчэ элітнае насенне –

Задзел на шчодры каравай.

Галоўны ж фактар – гэта людзі,

Аграрыі-працаўнікі,

З такімі хлеб заўсёды будзе,

І толькі з якаснай мукі.

Мiкола ПАНАСЮК

ДА СОНЦА

Сусвет без сонца – не сусвет,

Як лес без кропелькi расы.

Губляе зорны дождж свой след,

Цвiтуць пад сонцам верасы.

Да сонца ў космас мы iмчым –

Дагнаць пакуль нiхто не змог…

Яно ж здалёк пасля начы

Да нас вяртаецца само.

Касмiчны век – клубок дарог,

Зямных i нават не зямных.

Цалуе сонца зноў парог

Лагодным дотыкам вясны.

З парога роднага ў адказ

Кiдаем позiркам прамень.

Прамень і сонца – усё для нас,

Не трэба iншага ўзамен.

Татьяна ЛЮТЫЧ

КАЛЫСКА

«Баю-баю, люлi-люлi,

Спі, дзiцятка, усе паснулi», –

Пэўна, так матуля спявала,

Калi нас, малых, калыхала.

У калысцы просценькай драўлянай,

Так старанна бацькам змайстраванай,

На пасцельцы з травамi  духмянымi,

Добра спалася пад песнi мамiны.

Час iмчаў, і дзеткi вырасталi,

Калыханкi ж ля калыскi не сцiхалі,

Для суседскiх немаўлят, для ўнукаў

Аддавалі калыбельку з рук у рукi…

І ўбiрала ў сябе калыска

Смех дзiцячы, ласку мацярынску.

Ноччу дзеткам сны аберагала,

Калыханачкi запамiнала…

«Баю-баю, люлi-люлi,

Спі, дзiцятка, усе паснулi…» –

Над дачушкай мацi

Нахiлiлася нiзка –

Праўнучку калыша

Прадзедава калыска!

Дэбюты

Насця КЛЫСЯК,  5 «Б» клас СШ №3 г. Бярозы

МАЙГО СЭРЦА ПРАСТОР

Памiж рэк і лясоў,

І блакiтных азёр

Ёсць краiна адна –

Майго сэрца прастор.

Тут спяваюць бары

І крынiцы бурляць,

Гнёзды робяць буслы,

І заве сенажаць.

У гэтым мiлым краi

Дзiўных рэк і балот

Жыве з даўнiх часоў

Самы светлы народ.

Ужо сотнi гадоў

На зямельцы сваёй

Ён вырошчвае хлеб,

Травы косiць з расой.

 

Не шукайце мясцiн

Прыгажэйшых дарма,

Бо мiлейшай зямлi

Ва ўсiм свеце няма!

Валянцiна ОСIПАВА

 АСОЛЬ

Ветразь, сарваны з рэй.

Мораў далёкiх соль.

Ты дзе, капiтан Грэй?

Я тут! Я – твая Асоль!

З пяшчотай  i дня, i ночы

Стаю на пустым беразе –

Хай рэжа норд-ост вочы,

Чакаю пунcовыя ветразi!

Смяюцца людзi: «Асоль!

Хопiць табе тугі.

Пакінь састарэлы сон,

Твой Грэй у абдымках другiх!»

З пяшчотай  i дня, i ночы

Стаю на пустым беразе –

Хай рэжа норд-ост вочы,

Чакаю пунcовыя  ветразi!

Ды камень такi ў грудзях,

Такi невыносны боль!

Сам-насам сумнеў i страх.

І ўсё ж  – я твая Асоль!

З пяшчотай  i дня, i ночы

Стаю на пустым беразе –

Хай рэжа норд-ост вочы,

Чакаю пунcовыя  ветразі!

Так горача! Можна згарэць!

І ўсё ж працiнае золь.

Ты дзе, капiтан Грэй?

Чакае цябе Асоль!

Мария КОНОПНИЦКА

 ЧИМАБУЭ*

(перевод с польского Николая СИНКЕВИЧА и Маргариты ГОРОВОЙ)

...Anno mille e trecento

(Счастлив всяк, кто день сей встретил!)

Чимабуэ, тих и светел,

Кисти все сложил смиренно.

С Нею, явленной когда-то

В снах мальчишечьих невинных,

Неразлучен Он отныне –

Синь в очах и руки накрест…

Смуглая, вдруг побледнеет,

Золотой окрас рассвета

Заменив молочным цветом.

Плащ у стоп ее синеет…

Видел он Ее в бутонах,

В радугах, в туманах  росных

Пастушком, чьи ноги босы.

Чуда зрел потусторонность…

Стопы почвы не касались,

Травы платьем не примяты –

Так воздушно и крылато

Шла над тихими полями.

Шла со стороны восточной –

На заре там спит Фьезоле**,

Где над взгорьями и полем

Колокольчик среброточит.

Кому было любоваться?

На Нее один смотрел он.

Госпожой своею белой

Все не мог он надышаться.

И на пике вдохновенья,

Мужской славы и успеха

В краски ангельского спектра

Облачил свое виденье.

И задумался с тоскою

О весне своей сиротской…

Несся в окна улиц ропот,

Рдело солнце золотое.

Весть как ветер облетела

Город, весь объятый дрожью –

Шепчут радостно, тревожно:

«Чимабуэ кончил дело»!

Давят в окна, бьют пороги

Толпы граждан разодетых –

Пусть хоть рама брызнет светом,

 Месяц заблестит двурогий!

Очи, ткани – все сверкает,

Сердца бьются горячее,

Девы, вытянувши шеи, 

– Ave… – жарко выдыхают…

Аж гудят на башнях звоны,

Что над Арно раскачались.

Люди в массу спрессовались,

Под напором двери стонут…

Это Джованни встал в проеме,

Он берет с пером склоняет, 

– Salve!  – рев его встречает,

Он: – Не мне почет – Мадонне!

Смолк. Лик бледен отстраненный, 

Вдохновеньем взор искрится…

Люд уж в комнате толпится,

Весь коленопреклоненный…

Флорентийки точно розы –

Головы их совершенны,

И над тишиной смиренной

Шепот веет стоголосый:

«Будь же к нам ты благосклонна,

Santa Maria dei Fiori***!

Возрождения свет и зори

И рассвет, омытый солнцем!

Вот лицо  и  этот колер,

Что  сиротам вечно снятся!

Ты есть наше достоянье,

Santa Maria dei Fiori!..»

Тянут руки к Ней с напевом,

Восхищенья не скрывая,

Гимны новые слагают

В честь и мастера, и Девы.

С шумом мчатся Арно волны,

Все гудят, качаясь, звоны;

Флорентийцы, счастья полны

К храму двинулись с Мадонной.

Все растет толпа. Пространство

Не вместит ее уж скоро,

Шествие все ближе к храму,

В узких улицах заторы.

Идут гвельфы, гибеллины,

«Bianchi», «Neri»**** – все в округе:

Госпожи одной  лишь слуги,

Сыновья семьи единой.

Buondelmonci и Uberci****

Идут рядом за Синьорой;

Позабыт накал раздоров,

Позабыты  клятвы смерти...

Кто стоял, теперь в движенье,

Гул толпы, как  шум прилива…

В каждом бьется крик: «Evviva!»

В каждом крике душ биенье!

Чимабуэ поднял взоры –

Над толпою, там, высоко,

Через нивы одиноко

Все идет его Синьора…

Не касается стопами

Почвы, а травы – покровом,

И крылато веет снова

Над притихшими полями.

*Чимабуэ (Ченни ди Пепо) – флорентийский художник XIII cт., мастер итальянской школы проторенессанса.

**Фьезоле – (итал. Fiesole) – город в регионе Тоскана, в 8 км от Флоренции, Италия.

*** Святая Мария Флорентийская (одноименное название главного собора (дуомо) во Флоренции).

**** «Белые» и «Черные» – так разделилась партия гвельфов после изгнания из Флоренции гибеллинов.

*****Buondelmonci и Uberci – флорентийские роды 1. гвельфов, 2. гибеллинов.

 

 
 
Чтобы разместить новость на сайте или в блоге скопируйте код:
На вашем ресурсе это будет выглядеть так
«Не можа быць малой літаратура (і суадпаведна – народ), у якой ёсць вялікія творы, а яны ў беларускай літаратуры ёсць», — Алесь РАЗАНАЎ.
 
 
 

РЕКЛАМА

Архив (Новости Культуры)

РЕКЛАМА


Яндекс.Метрика