Хто «корміць» Беларусь

Источник материала:

Пра некаторыя «эканамічныя рознагалоссі»…

Чалавек, які пабываў у гасцях у газеты «Рэспублiка», без перабольшанняў, асоба — выдатны сем’янін і патрыёт сваёй Айчыны. Ён не дзеліць народы Беларусі, Расіі і Украіны па нацыянальнай прыкмеце, не падладжваецца пад імгненную палітычную кан’юнктуру. Ён прафесійны вайсковец, палкоўнік Узброеных сіл Расіі ў адстаўцы. Гэты чалавек быў на перадавой падчас афганскай і чачэнскай войнаў, у Карабаху і Таджыкістане. Пра гэта сведчаць дзяржаўныя ўзнагароды — два ордэны Мужнасці і Чырвонай Зоркі, 13 савецкіх, расійскіх і замежных медалёў. Гаворка ідзе пра Уладзіміра Квачкова, імя якога стала вядомае шырокай публіцы пасля нашумелай крымінальнай справы аб замаху на расійскага алігарха Анатоля Чубайса. Пад яго аўтамабілем была падарваная міна, а машыну аховы алігарха была абстралялі з аўтаматычнай зброі. 19 сакавіка 2005 Уладзімір Квачкоў быў затрыманы па падазрэнні ў арганізацыі гэтага замаху, некалькі гадоў правёў за кратамі, але судовым рашэннем быў апраўданы і адпушчаны на волю.

Чаму «шылі» справу Чубайса?

Усё-ткі я былы камандзір 15-й брыгады спецназа, адзін з кіраўнікоў многіх спецаперацый узброеных сілаў. Маё лецішча за 12 кіламетраў ад лецішча Чубайса. Калі ж мая машына была заўважаная ў раёне замаху (трапіла ў поле зроку службы бяспекі Чубайса), то яны «прабілі» яе па ўсіх магчымых каналах. Пасля чаго высветлілі, хто я, і што я, мякка кажучы, не сімпатызую людзям тыпу Чубайса. Гэта стала для іх сапраўднай знаходкай. У дзень замаху мая машына праязджала ў гэтым раёне. Такім чынам, злачынства было «раскрытае». Потым яшчэ знайшлі ў маім гаражы пісталет і патроны, якія мне не належалі… Усё! 80 экспертыз правялі! Ніякіх доказаў маёй віны, сведак не знайшлі. Затое здарылася ўдалае супадзенне.

Два склады суда вынеслі па справе апраўдальны вердыкт. Але другі апраўдальны вердыкт некалькі дзён таму апратэставала пракуратура. Па законе ёсць адна падстава для скасавання апраўдальнага прысуду: калі ў ходзе судовай вытворчасці Крымінальна-працэсуальны кодэкс парушаны настолькі, што гэта не дазволіла абвінавачванню прадставіць доказы або абмежавала магчымасці па прадстаўленні доказаў. Гэта значыць, кажучы чалавечай мовай, нібыта суддзя так вяла працэс, што пракуратура не змагла прадставіць доказы. У гэтае трызненне чалавек у здаровым розуме паверыць не можа. Больш за дзевяць месяцаў доўжыўся працэс, але ў лютым мяне выдалілі з залы суда і да жніўня туды не пускалі. Мяне пазбавілі фізічнай магчымасці ў ім удзельнічаць. Гэта неверагодна! Вось такі суд у нас.

Мяне часта пытаюць: ці была ў мяне з Чубайсам размова адзін на адзін? Не было. Аднак у нас з ім адбылася такая цікавая сцэнка. Я з «клеткі» ў судзе сказаў: «Чубайс, ваша месца вось тут, бо вы не дзяржаўны, а антыдзяржаўны дзеяч». Я праходзіў па артыкуле аб замаху на жыццё дзяржаўнага дзеяча. Цалкам абгрунтавана яго спытаў: «Ці адносіцца разбурэнне расійскай эканомікі да вашай дзяржаўнай дзейнасці?»

Пасля пяці-сямі такіх пытанняў суддзя папярэдзіў, што выдаліць мяне з залы. Вось так, седзячы ў клетцы, я з ім і меў зносіны, а апошнім разам мяне нават не пусцілі ў залу. Згодна з Еўрапейскай хартыяй па правах чалавека, абвінавачваны мае неад’емнае права задаваць пытанні сведкам, якія яго вінавацяць. Я тады сказаў суддзю, што гэта парушэнне міжнародных нормаў — пазбаўленне мяне права на асабістую абарону. Але гэта не дапамагло. Вось такая ў нас дэмакратыя…

У адной камеры з Хадаркоўскім

Гэта быў сюрпрыз для мяне. Па мяне прыйшлі ў камеру і сказалі: «З рэчамі на выхад». У гэты момант ты не ведаеш, пераводзяць цябе ў іншую камеру або ў іншую турму. У калідорах я не сустракаў ні аднаго арыштанта. Там жорсткая сістэма ізаляцыі, ты заўсёды ідзеш па пустых калідорах. Мяне завялі ў іншую камеру — там я ўбачыў Хадаркоўскага. Чыё гэта было рашэнне — нас «сумясціць»? Не ведаю, але я адразу падумаў, што гэта правакацыя.

Спачатку мы прыглядаліся адзін да аднаго, потым пачалі размаўляць і нават дыскутаваць. Але толькі на «вы». Адзін раз мы праспрачаліся 18 гадзін. Асноўная тэма — уся гэтая лібералізацыя, шлях Расіі і г.д. На некаторыя рэчы мне ўдалося змяніць яго погляды. Напрыклад, на пытанні ўвядзення кантрактнай арміі. Чалавек настолькі быў не ў курсе сітуацыі ў расійскай арміі, што калі даведаўся, што ў салдацкіх казармах няма элементарных душавых і гарачай вады, быў у шоку. Салдаты мыюцца ў лазні раз на тыдзень. Памыць анучы і шкарпэткі элементарна няма дзе. Расійскі салдат у пятроўскай арміі замест лапцяў атрымліваў боты, замест рыззя — кашулю, кіцель. Хадаркоўскі быў шчыра здзіўлены, даведаўшыся ўсё гэта.

Не ведаюць расійскія алігархі рэальнага становішча справаў у Расіі, а хутчэй, ведаць не хочуць. Мяне часта пытаюцца: справядліва, што Хадаркоўскі сядзіць? Я адказваю: «Несправядліва не тое, што Хадаркоўскі сядзіць, а тое, што не сядзяць побач астатнія. Ну, прозвішчы вы ведаеце…»

Сёння пытанне, пасадзіць чалавека ці не, вырашаецца ў Расіі не паводле ступені яго правапарушэнняў, а паводле эканамічнай мэтазгоднасці для яго праціўнікаў.

Нявыгадны фон

Я пяць гадоў не быў у Беларусі. Прыехаў і пераканаўся, наколькі далёка ад Расіі сышла Беларусь у сваім эканамічным, сацыяльным і наогул у дзяржаўным будаўніцтве.

Пасля развалу СССР мы пачалі з аднаго зыходнага пункту. Але ў Беларусі пачалі мэтаскіравана будаваць і адраджаць сваю дзяржаўнасць, а ў Расіі развал працягваецца і пагаршаецца да гэтага часу. І цяпер вынік разрыву гэтых двух курсаў вельмі прыкметны. Першае ўражанне ад візіту ў Беларусь: на вашым фоне тое, што адбываецца ў Расіі, — нацыянальная катастрофа. Людзі ў Беларусі жывуць працай, у грамадстве захоўваюцца чалавечыя адносіны. У доме ёсць клапатлівы гаспадар, і гэта адчуваецца. Мы пакуль можам пра гэта толькі марыць.

Вось колькі, напрыклад, Расія пабудавала нафтаперапрацоўчых заводаў за апошнія 20 гадоў? Бо прыбыткі ад нафта- і газаздабычы велізарныя… Адказ — ніводнага. А Бацька за маржу, атрыманую ад перапрацоўкі нафты, продажу нафтапрадуктаў на Захад, пабудаваў сучасны нафтаперапрацоўчы комплекс і цяпер, атрымліваючы з трубы сырую нафту, перапрацоўвае і прадае яе з выгадай для эканомікі дзяржавы. Чаму ў Расіі ўсё наадварот — зразумела: алігархі разумеюць, што нафтаперапрацоўчы заводзік з сабой на Захад самалётам не звязеш. Затое можна вывезці «бабло», атрыманае ад сырой нафты.

Вялікаросы, беларусы і маларосы — гэтае трыадзінства і ёсць рускі народ. У нас адзін агульны корань… Але каб перамагчы гэты вялікі народ, яго трэба раз’яднаць. І гэта паспяхова робіцца цягам апошніх дваццаці гадоў. Размываюць наша адзінства пад любымі падставамі, у тым ліку і на падставе так званага прагматызму. А мы, калі можна так сказаць, тры сястры, якія пайшлі ад адных бацькоў. У сям’і, як вядома, дзеці розныя, але мы родныя. Цяпер вялікаросы ў духоўным плане — мёртвы народ. Гэта вынік той палітыкі, якая насаджаецца нам усе гэтыя гады. Яна антыхрысціянская, таму што ў яе аснове ідэалогія нажывы і асабістага ўзбагачэння. У расійскай гісторыі былі перыяды і горшыя ў матэрыяльным плане, але такога бязвер’я, засмучэння і бязволля руская зямля яшчэ, мабыць, не бачыла.

Беларуска-расійскія адносіны

Складана наладзіць адносіны паміж кіраўнікамі краін, якія цалкам па-рознаму ставяцца да сваіх народаў і ў цэлым да саюзнага будаўніцтва.

Ведаеце, ёсць рэжым расійскі, а ёсць народ расійскі. Хачу, каб браты беларусы разумелі розніцу. Я сюды прыехаў, а мне кажуць: «Навошта вы там, у Расіі, на нас наязджаеце?» А я кажу: «Гэта не мы ў Расіі, а алігархічныя колы, якія расцягнулі Расію, а цяпер хочуць гэта зрабіць і з Беларуссю!»

Вядомыя сілы ў Расіі цяпер злыя і ўстрывожаныя. Яны бачаць, што ў Беларусі людзі паспяхова працуюць, ствараюцца і працуюць прадпрыемствы, адраджаецца сяло. Усё гэта прынадны кавалак, але ён пакуль не іхны… Яны разумеюць, што, пакуль Лукашэнка ва ўладзе, ім не прысабечыць ні МАЗ, ні БелАЗ, ні «Беларуськалій», ні газаправод, ні іншыя выгоды. Вось сапраўдная прычына нібыта некаторых эканамічных рознагалоссяў…

Вядома, яны мараць пра змену палітычнага і эканамічнага курсу ў Беларусі, але я вельмі спадзяюся, што гэтага не адбудзецца.

Як далей у гэтых умовах Беларусі будаваць адносіны з Расіяй? Толькі на ўзроўні народаў, асобных рэгіёнаў, прадпрыемстваў і г.д.

Асноўная маса расійцаў бачыць і разумее, што адбываецца ў вашай краіне. Акрамя таго, абудзіць антыпатыю да беларусаў у расійцаў на генетычным узроўні немагчыма. Усе ведаюць, што менавіта беларусы прынеслі ў ахвяру траціну сваіх землякоў дзеля вызвалення Еўропы і Расіі ад гітлераўскага прыгнёту. Аднак паколькі ў свядомасць маіх суграмадзян метадычна ўводзіцца інфармацыйная атрута, некаторыя ўжо паспелі прыняць «версію», што нібыта Расія корміць беларусаў. Маўляў, «мы беларусам нешта дарма даем…» Ведаеце, такі таленавіты нягоднік, як Гебельс, казаў, што хлусня, сказаная тысячу разоў, робіцца праўдай. А калі хлусня з тэлеэкрана гучыць суткамі, тыднямі і месяцамі, то людзі робяцца няздольнымі да крытычнага асэнсавання рэчаіснасці. Аднак такія настроі назіраюцца ў той частцы насельніцтва Расіі, якой уласцівая спажывецкая псіхалогія.

Асобна хацеў бы сказаць пра ўсе гэтыя агідныя фільмы пра вашага прэзідэнта. Навошта іх лепяць? Відавочна: такім чынам расійская ўлада спрабуе адцягнуць увагу расійцаў ад надзённых і самых вострых праблем унутры ўласнай краіны. Шматканальная хлусня не спыняецца ўжо некалькі гадоў, а ў апошнія месяцы набыла нябачаны напал. Алігархі не дурні і разумеюць, што яны на фоне Лукашэнкі паўстаюць ў вельмі нявыгадным святле. Тут адраджаецца і развіваецца дзяржава і грамадства, а ў Расіі пануе алігархічны бандытызм. Сталі бачныя прыкметныя сацыяльныя і сацыяльна-псіхалагічныя разыходжанні і наступствы гэтых двух курсаў. Гэта іх раздражняе. Вось і пачалі думаць, як абліць брудам кіраўніцтва Беларусі, як асабіста зняважыць вашага прэзідэнта.

Безумоўна, і ваша кіраўніцтва памыляецца — бо ўсе жывыя людзі. Памылкі ў дзяржаўным будаўніцтве, прычым не ў самых простых умовах, якія актыўна ствараюцца звонку, непазбежныя. Але ў галоўным вы тысячу разоў маеце рацыю. У Беларусі захавана не толькі эканоміка, захаваны і ўмацоўваецца дух нацыі.

Працэс «наездаў» і «накатаў» з боку пэўных расійскіх сілаў, я ўпэўнены, не бясконцы. А пакуль Бацьку трэба набрацца вытрымкі і трываць усю гэтую поскудзь, дзеля будучыні нашых народаў.

Фарпост

Нярэдка даводзіцца чуць меркаванні расійскіх «стратэгаў»: маўляў, вялікай розніцы, дзе стаяць войскам СПА — у Брэсце ці пад Смаленскам, — няма. Я да гэтага часу з’яўляюся галоўным навуковым супрацоўнікам Цэнтра ваенна-стратэгічных даследаванняў Генштаба Узброеных сіл Расіі. У свой час працаваў у складзе працоўнай групы камісіі саюзнага парламента па ўніфікацыі заканадаўстваў Беларусі і Расіі ў ваеннай сферы. І магу сказаць: толькі той, хто зусім нічога не разумее ў ваеннай стратэгіі, здольны сцвярджаць, што калі мы перавядзем групоўку ў Смаленск, то ад гэтага нічога не зменіцца. Ваенна-стратэгічнае значэнне Беларусі нават не ў тым, дзе стаіць групоўка, а ў мэтаскіраваным адсячэнні ад Расіі беларусаў. «Рускае тулава» цяпер стаіць на адной беларускай назе, а другая (Украіна) ужо падкурчаная, замест яе крук. Калі цяпер выбіваецца «беларуская нага», то Расія становіцца на калені.

Разглядаць саюзную групоўку войскаў у адрыве ад стратэгічнай тэрыторыі Беларусі было б проста недальнабачна. Тым не менш, расійскі бок адмовіўся ўключаць у саюзную дамову нават артыкул, які рэгламентуе сумесную ваенную арганізацыю Саюзнай дзяржавы.

Значэнне ўзброенай групоўкі наўмысна будзе апускацца ўсё ніжэй, каб пасля прыбраць нават згадку аб ваенным супрацоўніцтве. Чужы алігархічны лад Расіі ў цэлым спрабуе ператварыць саюзныя інстытуты ў аморфныя, безжыццёвыя ўтварэнні.

У той жа час, казаць аб баяздольнасці сучаснай расійскай арміі можна з вялікай нацяжкай.

Таму фарпост Расіі, гарант яе ваеннай бяспекі — Беларусь.

Мы ж прыйшлі да ідэі стварэння «народнага апалчэння» яшчэ і таму, што цяперашняя расійская ваенная машына не ў стане забяспечыць бяспеку краіны. Хлопчыкі-прызыўнікі, што праслужылі па годзе, на заржавелых танках, Расію абараніць не змогуць.

Народнае апалчэнне імя Мініна і Пажарскага

Абсалютнай большасці карэнных народаў Расіі становяцца відавочнымі наступствы 20-гадовагаліберальна-нацысцкага акупацыйнага кіравання сусветнага закулісся: духоўны свет Расіі падвергнуты гвалту, краіна разрозненая, золатавалютныя запасы вывезеныя на Захад, разбураныя нацыянальная прамысловасць, сельская гаспадарка, войска… З кожным годам амаль на мільён расійцаў становіцца менш, затое павялічваецца колькасць дзяцей-беспрытульнікаў, якія вымушаныя зарабляць сабе на жыццё жабраваннем і прастытуцыяй.

Мы стварылі Усерасійскі грамадскі рух «Народнае апалчэнне імя К. Мініна і Д. Пажарскага», таму што моўчкі глядзець на ўсё гэта больш немагчыма.

Павінен быў адбыцца з’езд нашага руху, створанага па ініцыятыве Усерасійскага афіцэрскага сходу, на якім у мінулым годзе я быў абраны начальнікам штаба. Мы адразу заявілі, што будзем змагацца не за абястлушчаны кефір, санаторна-курортныя пуцёўкі і камунальныя льготы, а за змену палітычнага курсу і палітычнай сістэмы ў Расіі. Большасць ветэранскіх арганізацый сышлі ад палітычных патрабаванняў, таму мы арыентуемся на больш думаючы пласт расійцаў — маладых людзей 20–35 гадоў, якія складаюць аснову нашага руху. Гэтым мы выгадна адрозніваемся ад многіх іншых структур. Так, на «Рускі марш» у мінулым годзе выйшлі 10 тысяч маладых хлопцаў. Чаму многія з іх блытаюцца са скінхэдамі і рознымі нацыстамі? Яны разумеюць, што краіна гіне і трэба неяк яе ратаваць. Але не ведаюць, як. На гэта ў мяне заўсёды была вельмі негатыўная рэакцыя. Я ваяваў у Афганістане, і мой батальён складаўся таксама з туркменаў, узбекаў, таджыкаў, якія аднолькава рызыкавалі жыццём за нацыянальныя інтарэсы нашай краіны.

Не азіяты і каўказцы вінаватыя ў расійскіх бедах…

Яго сям’я — яго багацце

У мяне чацвёра дзяцей і двое ўнукаў. Старэйшы сын па «справе Чубайса» ў вышуку ужо шосты год, а малодшы толькі што скончыў філасофскае аддзяленне ўніверсітэта. Я не так даўно патэлефанаваў камандзіру брыгады спецназа і кажу: «Трэба аднаго масквіча ўзяць у брыгаду шарагоўцам». Ён шчыра адказаў, што любы масквіч, ды яшчэ пасля ўніверсітэта, у вайсковым спецназе — гнілы матэрыял. Я потым ужо прызнаўся, што гэты масквіч — мой малодшы сын. Тады ён сказаў: добра, аднаго масквіча ў брыгадзе як-небудзь сцерпім. А ваенкам наогул шчыра здзівіўся: «Уладзімір Васільевіч, звычайна палкоўнікі просяць мяне, каб я іх сыноў адмазаў ад войска, а вы, наадварот, просіце яго забраць». Праўда, давялося яго службу на паўгода ўсё роўна адкласці праў перанесеную нядаўна аперацыю. Я веру, што ён стане спецназаўцамі і гонарам Расіі.

Старэйшая дачка — кандыдат медыцынскіх навук, працуе ў адной з прэстыжных клінік у Маскве. Малодшая дачушка таксама разумніца — скончыла інстытут, працуе, хоць у яе ДЦП і яна прыкавана да інваліднай каляскі. Ёсць яшчэ ўнук Іван і ўнучка Мар’я, я іх люблю проста бясконца. Мая жонка — мой гонар. Мы з ёй бралі шлюб у турме. Было відавочна, што мяне будуць саджаць і паабяцалі пажыццёвае зняволенне. Тады жонка прыняла рашэнне браць шлюб загадзя, бо пры пажыццёвым прысудзе зрабіць гэта немагчыма.

Вось такі ў мяне быў турэмны шлюб.

Філасофія расійскага вайскоўца

Я вымушаны стаць у сваёй краіне грамадска-палітычным дзеячам. Перафразуючы Маякоўскага, тым і цікавы людзям. Не так даўно перачытаў Дастаеўскага, у прыватнасці «Бесаў», якія не ўваходзілі за савецкай сістэмай у праграму для абавязковага вывучэння. Гэты твор унікальны, бо дае зразумець, што з намі робяць сёння нашы ворагі: менавіта тое, што стварыў сатана з рускай зямлёй. Але я абсалютна перакананы, што нас не змогуць развесці па розных «клетках» і канчаткова перасварыліся. Я малюся за саюз Вялікай, Малой і Белай Русі, якому Бог абавязкова дапаможа адрадзіцца.