Пакуль рак не “свісне”

Тэма парадку неаднаразова гучала на старонках нашай газеты. На жаль, выпадкі недобрасумленных адносін да сваіх абавязкаў усё ж маюць месца.

Не без падставы кажу. Штуршком для напісання гэтага матэрыялу паслужыў зварот гараджан наконт адкрытага каналізацыйнага люка, што знаходзіцца непадалёку ад вуліцы 21 Партз’езд. Не першы раз з гэтай праблемай яны звярталіся ў камунальную гаспадарку, але ж з месца яна так і не зварухнулася. Праўда, люк не ў рабочым становішчы, аднак яма глыбокая, нічым не закрытая. А побач з ёю людзі вытапталі сцежку: так карацей шлях да ган-длёвай кропкі “Расінка” альбо ў лаўку за мяснымі вырабамі, што знаходзіцца на выездзе з горада.
Паглядзеўшы сваімі вачыма на той люк, падумалася: “І сапраўды. Пакуль рак на гары не “свісне”. Па гэтай сцежцы не толькі ходзяць дарослыя, але і дзеці гуляюць тут. І ў цемры яму, бадай, і не заўважыш, а ў зімні перыяд і таго горш: крыху снегам прысыпле – і не бачна перашкоды, ногі добра пераломіш. Што ж казаць пра дзятву? Ускочыць дзіця ненарокам у гэты люк – і будзе сядзець у пастцы, як той мядзведзь у лесе. І ніхто не выратуе. Дзіву даешся такім адносінам да чалавечага жыцця. Няўжо адказныя за гэту справу чакаюць ахвяры?
Яшчэ адзін прыклад. Каля дома №17 па вуліцы Саўгаснай райцэнтра таксама ёсць люк, небяспечны для жыхароў: вакол яго абвалілася зямля. І калі хто натрапіць на гэтую няроўнасць, прыцярушаную снегам, мала, як кажуць, не падасца.
Дык чаму так атрымліваецца? З-за нядбайнасці, па-іншаму і не скажаш. Калі б своечасова ўсё рабілася, глядзіш – і людзі б менш нерваваліся. Канешне, бываюць выпадкі, дзе трэба падказаць ці напомніць, бо ўсё зараз не ахопіш, таму тая ці іншая праблема можа пачакаць. Толькі, згадзіцеся, не ў гэтым разе, калі люк можа скалечыць чыё-небудзь жыццё.

Непрыемна падкрэсліваць і той факт, што выбоіну на асфальце каля дома №12 па Саўгаснай вуліцы, аб чым пісалася раней, камунальная гаспадарка так і не падладзіла. Відаць, разлічваюць на снег. А белае покрыва і сапраўды хутка схавае ўсе недахопы. Вось тады і будзе ўсё ў “парадку”…
Максім ЗУБАР.
Фота аўтара.