Автор фантастики и сказок Геннадий Авласенко: «Пісаць трэба альбо аб тым, што добра ведаеш, альбо аб тым, што ніхто не ведае»

Источник материала:

Съёмочная группа программы «Центральный регион» посетила знаковое место для города Червень – библиотека. Именно здесь дети могут познакомиться с автором своих любимых сказок. Геннадия Петровича Авласенко местные жители знают не только как талантливого писателя, хорошего педагога. Но и очень позитивного и открытого человека.

Светлана Жданович, заведующий отделом обслуживания и информации ГУК «Червенская центральная районная библиотека»:
Генадзь Пятровіч – наш чытач. Ён сябар літаратурна-паэтычнага клуба «Ветразь». І вынікам сяброўства з клубам стаў выхад калектыўнага зборніка «Мая Ігуменшчына». А ўжо ў 2003 годзе ў выдавецтве «Мастацкая літаратура» выходзіць паэтычны зборнік Генадзя Пятровіча «Час збіраць камяні».

Геннадий Петрович пишет как для детей, так и для взрослых. Под его сказки засыпают самые маленькие, а фантастические рассказы заставляются взрослых представить мир совсем в другой оболочке.

Геннадий Авласенко, белорусский писатель, поэт и драматург:
Я родам з Ушач. Там вельмі многа пісьменнікаў. Быкаў, Барадулін, Броўка, Еўдакія Лось. Але ж ведаеце, у школе я не задумываўся над гэтым. Я любіў літаратуру, але я пачаў вельмі позна пісаць. Мне ўжо за 30 было. Я яшче сцішаюся, што Янка Мавр ячшэ пазней пачаў. Я пачаў з рускамоўных вершаў. Да 10 класа я вучыўся ў беларускамоўным класе, але пакуль армія, універсітэт, я забыў беларускую мову. Таму вершыкі мае былі на рускай мове. Нават друкаваліся. А потым я стаў працаваць у беларускамоўнай школе. Я не хутка ўспомніў беларускую мову. І пашла мая беларуская літаратура.

Для дзяцей я пачаў пісаць, калі я дачке чытаў дзіцічыя творы. Зараз я пішу прозу. Прічым прозу ў дзвух накірунках – дарослая фантастыка і дзіцячыя казкі. Калі мяне пытаюць, чаму так, я адказваю, что гэта адно і тое ж. Што такое фантастыка – гэта казкі для дарослых. Што такое казкі – гэта дзіцячая фантастыка. Мне дачка гаворыць: «Папа, напіші дэтэктыў». Я не пішу дэтэктывы. Я не ведаю гэтай тэмы. Пісаць трэба альбо аб тым, што добра ведаеш альбо аб тым, што ніхто не ведае. Ведаць трэба вельмі шмат. «Пленники Чёрного леса» – я пісаў так, чтоб людзі маглі паверыць.

Через свои сказки писатель рассказываем маленьким читателям о животном мире, учит правилам поведения при пожаре, объясняет, что такое добро и зло, как не стать лентяем. Есть даже книга «Азы вершаскладання». Именно Геннадий Петрович – пример того, что начать писать никогда не поздно.

Для кого писать сложнее: для детей или взрослых?

Геннадий Авласенко:
Для дзяцей пісаць складана. Трэба захаваць у душы дзіця. Я вельмі паважаю і Ясеніна, і Маякоўскага. Но іх дзецкія вершы… А вось Чукоўскі – ён же ўжо ў  такім сталым узросце пачаў пісаць. Гэта залежыць, ці захаваў чалавек дзіцячую душу. У мяне – ёсць. Цяжалей пісаць для падлеткаў. Малыя дзеці – гэта адкрытая кніга. Падлетак – свой свет. І я каюсь, у мяне для падлеткаў нічога няма. Гэта трэба самаму адчуваць сабе падлеткам. Напісаць, штоб гэта і ім спадабалася – гэта вельмі цяжка.

Вы читаете свои сказки своей внучке?

Геннадий Авласенко:
Я прыдумваю іх на хаду. Мы з ёй па очарадзі: яна мне расказвае, я ёй расказваю.

Большую удачу Геннадию Петровичу принесли пьесы. Самая первая – «Новые приключения Колобка» – заняла на Первом республиканском конкурсе драматургии 3-е место среди пьес для детских театров.

Ещё одно яркое воспоминание писателя – время работы заместителем редактора журнала «Бярозка».

Чего не хватает современной детской литературе?

Геннадий Авласенко:
Жорсткасць некаторых аўтараў праяўляецца. Інагда чытаешь і думашь: Божа, няўжо гэта можно дзецям чытаць?! Казкі даўжны быць добрымі. І абавязкова з шчаслівым заканчэннем. Каб дабро перамагала зло.