Дзед Мятла і салаўі

Аб тым, што смех лечыць, умацоўвае імунітэт і нават падаўжае жыццё, я ведаў даўно, толькі вось канчаткова пераканаўся ў гэтым, калі захварэў і трапіў у нашу сельскую бальніцу.

Бальніца, як вядома, месца не вельмі вясёлае, ды і хвароба радасці не дадае, але ўсё ж я крыху павесялеў, калі мяне змясцілі аднаго ў двухмесную палату.

Апынуўшыся ў поўнай цішыні і пазбавіўшыся звычайнага ў такіх выпадках “допыту”: “А што?”, “А як?”, “А калі?”, — я неўзабаве заснуў. Праўда, доўга паспаць не давялося, бо медсястра прывяла другога хворага. Ім аказаўся маленькі хударлявы дзядок гадоў пад 70.

— Як цябе, таварыш, завуць? — адразу пачаў знаёміцца дзядок.

Я назваўся.

— А мяне завуць Стась Мятла. Мятла — гэта мянушка такая. У нашай вёсцы, — з усмешкай працягваў дзядок, — мянушкі маюць усе. І ніхто не крыўдуе, я — таксама.

— А як я быў малады, — раптам змяніў тэму Мятла, — дык і піў, і курыў, аж з аднаго месца дым ішоў, а зараз паглядзі, таварыш, як мне пальцы курчыць.

Паказаўшы мне скурчаныя пальцы, дзед лёг на ложак і прадоўжыў:

— А летась, таварыш, у мяне ў галаве пачалі спяваць салаўі. Я пайшоў да дохтара, а ён мне параіў піць кожны дзень па 100 грамаў і закусваць рабінай. А рабіны, таварыш, тады ўжо не было: усю шпакі абдзяўблі. Сёлета ж я назбіраў мех рабіны, паўмеха з’еў — перасталі салаўі ў галаве спяваць, затое паглядзі, таварыш, як мне пальцы курчыць. А зараз дохтара няма, ён у Віцебск паехаў, дык гэтыя аторвы (медсёстры) завядуць мяне туды, дзе бацян ляпае (на могілках у нашай вёсцы было тады буслінае гняздо. — А.В.).

Мяркую, што чытач зразумеў, у якім стане быў мой хворы арганізм на працягу дзедавага маналога. А трасло яго, як у ліхаманцы, а каб не пакрыўдзіць дзеда гучным смехам, рот я затыкаў падушкай, ад чаго кроў прылівала да галавы ды і трасло яшчэ мацней.

Хутка дзед змоўк і заснуў. На наступны дзень раніцай яго наведала дачка, а для мяне пачаўся другі сеанс смехатэрапіі.

— Ці была ты, дачушка, у маёй хаце?

— Была, тата, была.

— Там у сенях на сцяне вісела піла. Ці вісіць?

— Вісіць, тата, вісіць.

— А ці ляжаць закапаныя ў попел дзве сякеры?

— Ляжаць, тата, ляжаць.

Не маючы сілы стрымліваць сябе, я хуценька выйшаў з палаты.

Не ведаю, аб чым яшчэ пытаўся дзед у дачкі, але для чарговай устрэскі майго арганізма хапіла і гэтага.

Калі я вярнуўся ў палату, дачкі ўжо не было, а дзед, задаволены тым, што ўсе самыя каштоўныя рэчы на месцы, хутка заснуў і праспаў да вечара.

Прачнуўшыся, ён спытаў у мяне, ці прыносілі сняданне.

— Прыносілі, — пажартаваў я, — але ўбачыўшы, што ты спіш, панеслі назад.

— Дык што, цяпер да абеду будзем галодныя? — занепакоіўся дзед.

— Абед ты ўжо праспаў, — вярнуў я дзеда ў рэчаіснасць, а хутка будзем вячэраць ды зноў спаць.

Насмяяўшыся ўволю за два дні, на трэці дзень, здаровы і бадзёры, я развітаўся з дзедам Стасем Мятлой і пакінуў бальніцу, канчаткова пераканаўшыся ў вялікай карысці смеху для здароўя.