Як промні сонца
22.10.2013
—
Новости Общества
|
Той дзень, які сабраў пад адным дахам у Маларыце прадстаўнікоў розных нацыянальнасцей, што жывуць на Брэстчыне, выдаўся гэткім жа сонечным, прыгожым, як усмешкі, што дарылі яны адзін аднаму На абласны этап Х Рэспубліканскага фестывалю нацыянальных культур “Суквецце культур”, адной з галоўных мэт якога было выбраць тых, хто найлепшым чынам прадставіць вобласць на рэспубліканскім фэсце ў Гродне, завіталі палякі, расіяне, украінцы, яўрэі, азербайджанцы, цыгане, кабардзіна-балкарцы. Захаваць адметнасць Людміла Паўлючык, кіраўнік гуртка народнай творчасці Дома культуры аграгарадка Кабылаўка, што на Пружаншчыне (на фота), родам з Любяшоўскага раёна суседняй з Брэстчынай украінскай Валыншчыны. На аб’яву ў мясцовай раёнцы з запрашэннем жадаючых ствараць новую гаспадарку ў Пружанскім раёне Беларусі маладая сям’я адазвалася шчыра. Муж уладкаваўся трактарыстам, жонка будавала жыллё. Сёння ў вядомым сельгаспрадпрыемстве “Айчына” працуюць яшчэ і два сыны, якія нарадзіліся тут. Задаволеная і нявестачкамі-беларусачкамі, а ў двух унуках душы не чуе. Падтрымлівае аўтарку дырэктар клуба Таісія Пашкевіч: — Жыву я ў Лемяшэвічах Пінскага раёна. Там у нас амаль што ўсе ўкраінцы, ды і я каля іх украінка. Навучылася гатаваць варэнікі з вішнямі і сала засольваць. І песнямі, і ежай І вось у запоўненую гледачамі залу ліюцца выдатныя мелодыі польскіх песень. Дасціпныя гісторыі з жыцця таксама па-польску ў выкананні Аляксандра Сарокі з Івацэвіцкага раёна разумеюць усе. Рагочуць ды пляскаюць у ладкі не шкадуючы далоняў. Польцы Ларысе Гугаўне Каштанюк, якая жыве ў вёсцы Новая Мыш Баранавіцкага раёна, сёлетняй зімою споўнілася сто гадоў. Па зразумелых прычынах сама мастачка на свята не прыехала, але перадала на выставу ўласныя творы, выкананыя ў тэхніцы “пэчварк” — са стракатых лапікаў тканіны яна і сёння складае выдатныя творы. Галоўная радасць жанчыны — двое дзяцей, трое ўнукаў, шасцёра праўнукаў, якія падтрымліваюць яе ў жыцці. Мілана Кармава з роднай Адыгеі прыехала ў Беларусь па шчаслівым, як прызнаецца, збегу абставін. Некаторы час тут працаваў муж — перапраўляў спартыўных коней з Масквы ў Германію, потым вырашыў стварыць уласную стайню. І менавіта ў Беларусі — надта ж спадабалася гасціннасць тутэйшых людзей.
Горача вітаюць гледачы і цыганскую песню “Ванёнак” у выкананні Руслана Базылевіча, кіраўніка аматарскага аб’яднання “Рытмы Рамэн” з Давыд-Гарадка Столінскага раёна. Бацькі Руслана колісь качавалі па белым свеце, атабарыцца вырашылі каля самай мяжы з Украінай, у Давыд-Гарадку, як і многія іх супляменнікі. Сёння дыяспара цыганаў тут налічвае прыкладна 400 чалавек — з беларусамі яны жывуць у згодзе ды ўзаемапавазе.
Гарачымі апладысментамі сустракаюць і песню “Я так цябе кахаю” на ідыш у выкананні Ніёле Цыбульскай з Белаазёрска Бярозаўскага раёна. — Па адукацыі я металург, па размеркаванні Маскоўскага інстытута сталі і сплаваў трапіла ў гэтыя мясціны, — расказвае Ніёле. — Па бацьку — літоўка, па маме — яўрэйка. Першы раз на гэты цудоўны фестываль трапіла выпадкова, нават не ведаючы, што гэта такое. І цяпер заўсёды бяру ў ім удзел. Хіба можна перадаць словамі тую атмасферу братэрства, калі ў адным коле танчаць, пабраўшыся за рукі, і арабы, і яўрэі, і лезгіны, і цыгане? Толькі ў Беларусі мог нарадзіцца такі фестываль.
Чтобы разместить новость на сайте или в блоге скопируйте код:
На вашем ресурсе это будет выглядеть так
Той дзень, які сабраў пад адным дахам у Маларыце прадстаўнікоў розных нацыянальнасцей, што жывуць на Брэстчыне, выдаўся гэткім жа сонечным, прыгожым, як усмешкі,...
|
|