Успомніць настаўнікаў, школу, сяброў

Источник материала:

Гэта была грандыёзная сустрэча з нагоды не менш грандыёзнага юбілею. Гаворка ідзе пра сустрэчу выпускнікоў 50-х, 60-х, 70-х, 80-х і 90-х гадоў Глускай сярэдняй школы № 2, якія сабраліся разам, каб адзначыць яе 95-годдзе. Было гэта ў мінулую суботу, 4 жніўня. Сабрацца разам менавіта такім пашыраным складам у сваёй школе яе былыя вучні вырашылі самі і стварылі аргкамітэт па падрыхтоўцы і правядзенні сустрэчы, іх ініцыятыву цалкам і поўнасцю падтрымалі педкалектыў і дырэкцыя школы, а таксама кіраўніцтва раённага аддзела па адукацыі.

Тут трэба зазначыць, што чараду сустрэч з выпускнікамі ў пашыраным складзе ў СШ № 2 распачалі яшчэ пры яе папярэднім дырэктары Святлане Лісіцы, якая цяпер узначальвае аддзел па адукацыі, спорце і турызме. Новы кіраўнік установы Алена Слічонак разам з педагогамі зараз годна прадаўжаюць гэту ідэю. Таму ці дзіўна, што і падчас імправізаванай лінейкі на школьным двары, і калі дзеянне перамясцілася ў залу, усіх выпускнікоў віталі разам Святлана Мікалаеўна і Алена Рыгораўна. Абедзве яны, даючы кароткае інтэрв’ю, сказалі, што настаўнікамі сталі зусім не выпадкова і пра тое, што педагагічны лёс іх прывёў у школу № 2, ніколькі не шкадуюць, а наадварот — ганарацца, што маюць дачыненне да школы з такой багатай гісторыяй і з такімі багатымі тадыцыямі. Дарэчы, дакрануцца да мінулага школы, так бы мовіць, сустрэцца з ім увачавідкі ўсе прысутныя маглі, наведаўшы клас гісторыі школы. Там насамрэч цікава: падрыхтавана некалькі тэматычных стэндаў, сабрана шмат фатаграфій выпускаў розных гадоў, пачынаючы з 50-х. Сама бачыла і чула, як некаторыя знаходзілі і пазнавалі сябе ці свайго брата, сястру на старых чорна-белых фатаграфіях, і ўсё ім было цікава, блізка, знаёма…

Не менш эмоцый і ўспамінаў выклікала афіцыйная частка сустрэчы, якая праходзіла ў спартзале — меншае памяшканне проста не ўмясціла б усіх прыйшоўшых і прыехаўшых выпускнікоў, а было іх недзе каля 250 чалавек.

 Пачатак быў, як і прынята, найбольш урачыстым. Падзякі за значны ўклад у збор матэрыялаў для класа гісторыі школы атрымалі настаўнікі Маргарыта Іванаўна Радчанка і Кацярына Барысаўна Кандрусевіч. Падзякі за спонсарскую дапамогу і актыўны ўклад у правя-дзенне сустрэчы былі ўручаны выпускнікам розных гадоў: Галіне Іванаўне Крот, Зоі Вячаславаўне Голуб, Аляксандру Генадзевічу Ляху, Раману Рыгоравічу Нозіку. Памятны падарунак ад начальніка аддзела па адукацыі, спорце і турызме Святланы Лісіцы атрымалі педагогі школы — пакуль невялікае дэкаратыўнае дрэўца — як сімвал прадаўжэння традыцый, сімвал жыцця, росту і развіцця.

Думаю, не памылюся, калі скажу, што самымі часта ўжываемымі словамі на гэтай сустрэчы выпускнікоў былі словы падзякі — цяперашнім гаспадарам школы — што дапамаглі сабрацца, настаўнікам мінулых гадоў — што вучылі, выхоўвалі, вялі. Не раз гучала імя аднаго з першых дырэктараў школы Івана Іванавіча Захарэнкі. Калі ж на экране сталі з’яўляцца фатаграфіі былых настаўнікаў школы, каго зараз ужо няма сярод нас, усе ўсталі і, як артыстам, апладзіравалі ім. І гэтыя апладысменты былі як светлы ўспамін, як шчырая падзяка… Шчыра гучалі і тыя ўспаміны пра школьнае жыццё, пра настаўнікаў і аднакласнікаў, якімі дзяліліся прысутныя. Асабіста мяне ўразіла тое, што ў сваю школу на гэту сустрэчу прыйшла выпускніца 1954 года, столькі часу прайшло, а яна памятае тыя цяжкія пасляваенныя гады вучобы і дагэтуль удзячна сваім настаўнікам. Многім цікава было паслухаць і пабачыць Ілью Барысавіча Гельфера, які прыехаў са Злучаных Штатаў Амерыкі, у яго пыталіся пра бацьку Барыса Веніямінавіча, які раней працаваў у гэтай школе і шмат каго з прысутных вучыў.

Найбольш  масавым, мабыць, быў выхад самых маладых на гэтай сустрэчы выпускнікоў, 1998 года. І гэта зразумела — яны людзі вельмі актыўнага ўзросту. Як пажартавалі самі, у школу больш за ўсіх кніг звычайна носяць менавіта малодшыя, вось і зараз яны, як самыя малодшыя, у падарунак школе прынеслі кнігі — два стосы мастацкай літаратуры, каб цяперашнія школьнікі чыталі, вучыліся, развіваліся.

Запамінальным і змястоўным быў выхад выпускнікоў 1968 года. Яны не толькі падзяліліся ўспамінамі і сказалі добрыя словы пра школу і сваіх былых настаўнікаў, але і падарылі складзены па ўсіх законах геральдыкі герб СШ № 2. На ім — кніга як сімвал ведаў, глобус як сімвал шырыні пазнанняў, сава — сімвал мудрасці педагогаў і лаўровы вянок — сімвал заслуг і дасягненняў вучняў, а зверху словы: “Учись, твори, дерзай и побеждай!”. Падарункам школе стаў і вялікі прыгожы флаг блакітнага колеру, таксама з выявай герба. Цяпер школа № 2 — адзіная школа ў раёне, якая мае свой герб і свой гімн — яго прэм’ера адбылася на лінейцы апошняга званка, дзе, як і зараз, прысутнічаў аўтар слоў Навум Сандамірскі. Калектыўным выкананнем гімна завяршылася афіцыйная частка сустрэчы, а размовы, успаміны, наведванне класаў, вяртанне да стэндаў школьнага музея прадаўжаліся. Нават на наступны дзень.

Сустрэча праходзіла пад дэвізам “Роднай школе — у Год малой радзімы”, і гэтыя словы цалкам апраўдалі сябе, лічыць дырэктар школы Алена Слічонак. Апраўдалі найперш таму, што ў падрыхтоўцы мерапрыемства прымалі актыўны ўдзел, у тым ліку і матэрыяльны, самі выпускнікі, выпускнікі розных гадоў дапамагалі і дапамагаюць у зборы матэрыялаў і экспанатаў для музея школы і для асобнай экспазіцыі, прысвечанай выпускнікам творчых прафесій. Асобна Алена Рыгораўна выказвае падзяку Ефіму Шмальцуеву з Ізраіля, Ільі Гельферу з ЗША, Юрыю Пятрэню з Санкт-Пецярбурга і вельмі шкадуе, што нельга назваць імёны ўсіх, хто так ці інакш падтрымлівае сваю школу. Бо тут няма вялікай і малой дапамогі, большага ці меншага ўкладу — важна і патрэбна ўсё.

Так, дзякуй усім за дапамогу і памяць. І дзякуй усім, хто знайшоў час і магчымасць прыйсці ў гэты дзень у родную школу, хто сабраўся, каб пабыць разам, пабачыцца і пабачыць, бо без вас не было б нічога з таго, што было — добра, прыгожа, кранальна. Ад сябе, выпускніцы 1984 года, пажадаю сваёй другой школе такога ж слаўнага і цікавага будучага, якім слаўным і цікавым было яе мінулае.

Таццяна ЛУКАШЭВІЧ

Фота Вольгі ЯНУШЭЎСКАЙ