На выездное заседание Шумилинского суда собрались все Мишневичи: слушалось громкое дело об убийстве

Для таго, каб аднавіць падзеі тых злапамятных дзён, у суд былі выкліканы шматлікія сведкі, праведзены разнастайныя экспертызы, сабрана некалькі тамоў крымінальнай справы. Старшыня суда Шумілінскага раёна Алена Сініцкая, праводзячы судовае пасяджэнне па месцы “прапіскі” злачынства, у першую чаргу рабіла стаўку на прафілактычны эфект.

У залу суда пад канвоем у наручніках увайшла немаладая сівавалосая жанчына. У душы варухнулася нешта падобнае да жалю: чалавек у такім узросце вымушаны трываць падобныя жыццёвыя нягоды. Але гэта заўчаснае пачуццё вельмі хутка рассеялася і больш не заяўляла пра сябе, нават у момант абвяшчэння прысуду.

А ці было пачуццё?

Пазначыць фармат сваіх узаемаадносін з пацярпелым Аліна Васільева (усе імёны змененыя – аўт.) так і не змагла. “Можа, сяброўскія, а, можа, і любоўныя”, – падбірала словы жанчына. Але дакладна не сямейныя, бо агульнай гаспадаркі яны не вялі, у яе доме не было рэчаў і нейкіх іншых прыкмет сумеснага пражывання з мужчынам – Нестарам Уладзіміравым. “Мы проста ў госці адзін да аднаго хадзілі. То ён да мяне прыйдзе, то я да яго”, – распавядала падсудная. І так на працягу 12 гадоў.

Далей стала зразумела, што самым галоўным фактарам, які аб’ядноўваў пару, было сумеснае распіццё спіртнога, якое замацавала іх “саюз” мацней за любы штамп у пашпарце. Але падсудная ўсё ж настойвала на каханні, чым моцна кампраметавала гэта высакароднае пачуццё.

Па словах А. Васільевай, пацярпелы пастаянна яе раўнаваў “да ўсіх мужчын” і на гэтай падставе рэгулярна пускаў у ход кулакі. Як такое цярпець, скажаце вы, але яна цярпела, зноў і зноў адкрываючы дзверы і ўпускаючы ў дом свайго крыўдзіцеля. Чаму, спытаеце вы. Таму што кахала. Ні даць ні ўзяць.

У дзень, калі было здзейснена злачынства, Н. Уладзіміраў, як звычайна, прыйшоў да “сяброўкі”…

Наталля СЯРГЕЕВА.

Поўнасцю матэрыял можна прачытаць у №84 ад 30.10.2018 г.