Напоминаем, что весной редакция газеты «Полесская правда» совместно с районной организацией РОО «Белая Русь» объявила творческий конкурс к Году малой родины.
Благодарим тех, кто порадовал нас своим творчеством, а также приглашаем всех желающих поучаствовать в подведении итогов конкурса. Вашему вниманию предоставляются лучшие работы, отобранные редколлегией редакции. За одну из них в каждой номинации («эссе», «стихотворение», «фотография») можно и нужно проголосовать на сайте «Полесской правды» по 25 декабря включительно.
В каждой номинации будет определена тройка победителей, эти работы будут опубликованы в нашей газете.
Для обладателей 1-х мест предусмотрены ценные подарки от районной организации РОО «Белая Русь». Награждение призами, а также сувенирами авторов лучших работ пройдет в редакции газеты «Полесская правда» в ближайшее время.
Следите за новостями и ищите свое имя в числе победителей в новогоднем номере «Полесской правды»!
Оставьте также свой голос за одного из участников конкурса
в номинациях и
Балада пра лета ў вёсцы
У адным сяле, у Дабраслаўцы,
Дзед з бабаю сядзяць на лаўцы.
Сядзяць і мірную вядуць размову
Пра Орліка-каня і пра карову.
Але галоўнай тэмай сталі ўнукі,
На лета ўсе прыедуць на парукі,
Бо лепей лагера няма ў сусвеце,
Дзе адпачыць ад школы змогуць дзеці.
Вось ранак першы настае,
Бабуля смачныя бліны пячэ
І маслам зверху так памажа,
Што кожны «смачна есці» скажа.
Дзед па каня ў поле йдзе,
Тым часам дзетвара ўстае:
І хто хутчэй – за стол паселі
Ды з малаком блінцы ўсе з’елі.
Бабуля са стала прыбрала
І гучна ўнукам наказала:
Мы сёння едзем на балота,
І хоць усім вам не ахвота,
Але такі ў нас расклад:
Праполем бурачкі і хуценька назад.
Нябачна дзень за днём бяжыць,
Інакш у вёсцы – не пражыць.
Ды й што сядзець, злажыўшы рукі,
Мы ж працавітыя ўнукі!
Назаўтра едзем па чарніцы,
Надвор’е трэба каб было без навальніцы.
А паслязаўтра ездем сена мы зграбаць,
Было каб што каню й карове даць.
Яшчэ ж бабуля наша – камерсант,
За словам не палезе ў карман.
Прымала ягады амаль што кожны год,
З ускраін вёскі нёс здаваць народ.
І дзеда вёска ведае ўся:
Калі кароўка захварэе, парася –
Паставіць ім дыягназ ён дакладны зможа
І хуценька жывёлам свойскім дапаможа.
Мы кожны дзень карову з пашы сустракалі
І ў хлеў каля садочка заганялі.
Чакалі мы, пакуль бабуля йшла даіць,
Каб потым сырадою з конаўкі папіць.
Як добра жыць у вёсцы летам:
Паветра сонцам так нагрэта!
Рассцелеш посцілку і крыху паляжыш,
А праз хвіліну – раз! – і ўжо ты спіш.
Прачнешся і падымеш яблычак з зямлі,
Такі духмяны – што аж сліны пацяклі.
Гатунак яблыка «малінаўкай» завецца,
Абавязкова паспрабуйце, калі давядзецца.
Эх, успаміны… Так вас шмат у галаве!
Я помню, як пляла вянок бабуля мне:
Раз-два – і атрымаецца ён спрытна,
Такі прыгожы, фіялетава-блакітны.
З бабуляй вершы разам мы вучылі,
І ранкам у грыбы хадзілі.
Дзед хлопцаў навучыў за плугам пастаяць
І коніка ў калёсы запрагаць.
На ровары за хлебам ездзілі ў краму,
Хтось за рулём сядзеў, а хтось – на раме.
І да другой бабулі заязджалі,
Яе ніколі мы не забывалі.
У клуб збіраліся ўдзень ў бібліятэку,
А вечарам туды ж – на дыскатэку.
Дзень вёскі гучна адзначалі,
Канцэрт глядзелі, падпявалі, танцавалі.
Але так хутка час імчыцца,
Успелі ўнукі замуж выйсці, пажаніцца.
І ўжо з дзіцём, а то й з двума прыедуць
Спытаць, як справы, і наведаць.
У адным сяле, у Дабраслаўцы,
Дзед з бабаю сядзяць на лаўцы.
Сядзяць… А побач я прысяду
І прачытаю ім такую вось баладу.
Святлана Сухаверхая, г. Мінск.
Куточак мой родны
Няўмольна кліча бераг родны
І вёсачка ў трыццаць хат,
Дзе бег бярозак беластвольных
Страчае ўжо ў каторы раз.
Штогод ляту ў абдымкі родных,
Бы птушка з выраю, назад,
Дзе дух вітаў высакародны
І быў сусед, нібыта брат.
Схавалася ў зялёных дрэвах,
З гасцінца вёскі не відаць.
І па хатáх, па абяднелых,
Асірацелых, не пазнаць!
Змяніла вуліца напрамак,
Што брукаванаю зыйшла.
Другі масток да хаты, ганак,
У сядзібу з кветкамі зайшла:
Стаіць калодзеж на падворку,
Яго пільнуе гном Ягорка.
Як далікатна банька “мнецца”:
“І для мяне знайшлося месца!”
А кветак! Колькі тут іх розных,
Блакітных, жоўтых, нізкіх, рослых!
Спадаюць гроначкі спірэі,
Як быццам у нявесты вэлін.
Настурцыі дурманяць пахам,
Дыван свой кінуўшы з размахам.
А на каменьчыку, ў арэлях,
Гушкаецца лягушка Квэля.
У зялёным, у кропкі, сарафане,
Ляжыць другая на дыване.
Прывабна тут, куточак райскі,
І з густам выбраныя краскі.
Я дзякую сястрыцы любай,
Што ўтварыла гэта цуда!
Я дзякую сястрыцы мілай
За творчы стан душы руплівай,
Майстэрства, выдумкі, спагаду
І за сардэчную параду!..
А вёсачка жыве прыстойна,
Хоць не з размахам, а спакойна.
Як старажылы дажываюць,
Мінчане хаты выкупляюць.
Куточак наш ім да спадобы —
Паветра водар тут асобны.
І Вілія тут блізка, рэчка.
Там рыбакі стаяць, бы свечкі,
Уранку, увечары да змроку.
І ловяць шмат, хай без уроку!
А з берагоў святло мігае,
Надрыўна музыка іграе.
Стаяць там велічна палацы
З высокім плотам, двор у глянцы,
Сцяжынкаю да самай рэчкі,
А двор вартуюць чалавечкі,
Буслы з гіпсоваю натурай,
І Рэкс з унушальнаю фактурай.
Жывуць заможныя там дачнікі:
Артысты, розныя загадчыкі.
( вам па сакрэту прашапчу я,
Што дачку бачыла такую)…
Ля рэчкі цэркаўка стаіць,
З пагорку ўдалячынь глядзіць.
Тут месца ёй было спрадвеку.
Калісь узбрылося чалавеку
Крыжы і купалы зваліць,
І маладзёжны клуб адкрыць.
Дзе быў алтар, там танцавалі,
Крычалі, гікалі, іржалі.
Камусьці было нават млосна
Ад пьяных выкрыкаў галосных.
Так насаджаўся дух бязбожны
Ў краіне, у час вялікаможны.
І, дзякуй Богу, свет злякнуўся
І зноў да Бога павярнуўся!
І зараз, вунь, стаіць, святая,
І веруючых усіх вітае
Ў блакінай сукні. Прыгажуня
Адноўленая! Хай святкуе!
> Дорогие друзья! Напоминаем, что весной редакция газеты «Полесская правда» совместно с районной организацией РОО «Белая Русь» объявила творческий конкурс к Году...
Главная
Гороскопы
Загрузка ...