Главная
Гороскопы
Мне пашанцавала ў жыцці: я была першай загадчыцай аддзялення сацыяльнай дапамогі на даму адзінокім састарэлым грамадзянам і інвалідам у Карэліцкім раёне. Разам з супрацоўнікамі калектыву імкнулася працягнуць руку дапамогі маючым у гэтым патрэбу і зрабіць іх старасць больш дастойнай.
Больш за чвэрць стагоддзя мінула з таго часу, як у 1992 годзе ў раёне было адкрыта аддзяленне сацыяльнай дапамогі на даму, а многае яшчэ і сёння памятаецца да дробязей.
«Адзін у полі не воін» — каму невядома народная прымаўка? Яна адносіцца як да адзінокіх грамадзян і інвалідаў, якія знаходзіліся на надомным абслугоўванні, так і да тых, хто займаўся гэтай патрэбнай справай. У першым выпадку састарэлы чалавек меў патрэбу ва ўвазе, падтрымцы, дапамозе, а ў другім — прадстаўнікам зацікаўленых службаў прыходзілася працаваць супольна, каб справа дала добры вынік.
Раўнадушных і абыякавых не было. Сапраўды, чаго мы, работнікі сацслужбы, былі б вартыя без падтрымкі і дапамогі супрацоўнікаў сельскіх Саветаў, якія добра ведалі жыхароў населеных пунктаў раёна, якія мелі патрэбу ў надомным абслугоўванні? А таксама медыцынскіх работнікаў, якія валодалі звесткамі аб стане іх здароўя і выдавалі медыцынскія даведкі аб залічэнні на надомнае абслугоўванне.
Немалаважная роля ў гэтай справе належала работнікам сацыяльнай службы раёна. На іх ляжала адказнасць за сваіх падапечных, і гэта атрымлівалася рабіць на належным узроўні. З года ў год работа аддзялення сацыяльнай дапамогі на даму выклікала ўсё большую зацікаўленасць у жыхароў раёна, і з цягам часу колькасць абслугоўваемых павялічылася з 30 да 300 чалавек. У сацыяльную службу прыходзілі працаваць нераўнадушныя і добразычлівыя людзі, якія дабрынёй свайго сэрца сагравалі састарэлых і інвалідаў, рабілі іх будні больш спакойнымі і светлымі. Многіх абслугоўвалі суседзі, што дапамагала адзінокім адчуваць сябе непакінутымі і трымацца на плыву жыцця.
Абавязкі сацыяльных работнікаў многім здаваліся, на першы погляд, вельмі простымі: прынесці вады і дроў, купіць прадукты і лекі, дапамагчы па дому і аказаць іншыя паслугі. Разам з тым трэба было быць і добрым псіхолагам і да кожнага знайсці падыход. Прыйшоўшы ў хату, як гаворыцца, за клямку трымацца не будзеш. У сацыяльным работніку адзінокія жадалі бачыць і добрага суразмоўцу, які паведае не толькі навіны, але выслухае іх, бо для састарэлага чалавека гутарка мае важнае значэнне.
З вялікай удзячнасцю ўспамінаю работнікаў, якія стаялі ля вытокаў арганізацыі сацыяльнай службы раёна: сацработнікаў Алену Аляксандраўну Сіроціну, Ірыну Сяргееўну Бусько, Ніну Пятроўну Адзярэйка, Таісу Васільеўну Арцюх, Наталлю Якаўлеўну Чубса, а таксама бухгалтара Алену Мікалаеўну Салаўёву, інспектараў Вольгу Аляксееўну Каратай і Антаніну Паўлаўну Гірыновіч, вадзіцеляў Дзмітрыя Мікалаевіча Бірука і Мікалая Сяргеевіча Арэшку і многіх іншых.
Асаблівыя словы ўдзячнасці хачу адрасаваць былому загадчыку аддзела сацыяльнага забеспячэння Карэліцкага райвыканкама Вячаславу Рыгоравічу Калтунову. Пад яго ўмелым кіраўніцтвам мы працавалі добрасумленна і дарылі радасць людзям.
Асабіста для мяне праца ў аддзяленні сацыяльнай дапамогі на даму састарэлым грамадзянам і інвалідам была школай жыцця, дзе я атрымала ўрокі жыццёвай мудрасці, чалавечай годнасці, вялікай любові да людзей. Неаднойчы пераконвалася ў тым, што жыццё трэба любіць ва ўсіх яго фарбах і шанаваць яго імгненні, сумленна жыць і дапамагаць іншым, што і імкнулася рабіць на працягу ўсёй працы ў сацыяльнай службе раёна. У далейшым лёс мяне зноў прывёў у журналістыку, але тыя гады працы ўспамінаю з вялікай удзячнасцю.
Галіна СМАЛЯНКА