Нападаючы Руслан Піменаў: Усе чакаюць ад "Дынама" перамог 5:0. Гэта скоўвае

Источник материала:

Набытак расійскага футбаліста Руслана Піменава стаў сёлета літаральна самым гучным трансферам сталічнага "Дынама". 29-гадовы нападаючы ў свой час выступаў за зборную Расіі, маскоўскія "Лакаматыў і "Дынама", французскі клуб "Мец". Апошнія два гады форвард правёў у маскоўскім "Дынама", праўда, у яго аснове амаль не выходзіў. Мы распыталі футбаліста пра яго мінскі этап у спартыўнай кар'еры.

  — Руслан, раскажыце, як вы апынуліся ў мінскім "Дынама"?

— "Дынама" гуляла ў Маскве таварыскі матч з "Лакаматывам". Наш з Сяргеем Гурэнка агульны знаёмы прапанаваў маю кандыдатуру мінскаму клубу. Гурэнка сказаў, што спачатку мне трэба прыехаць на невялікі прагляд, пасля гэтага прымуць рашэнне, паколькі цікавасць такая была. Пасля гэтай размовы я прыехаў у Мінск, прайшоў прагляд.

— Гэта прыкрая недарэчнасць. Але мне было вельмі непрыемна, што гэта неправераная інфармацыя трапіла ў СМІ. Навошта гэта было зроблена, калі яшчэ не было ніякай канкрэтыкі, мне незразумела. А так усё добра.

— Мяне ўсё задавальняе. Усё ж такі гэта сталіца. Каманда сур'ёзная, з тытуламі, з сур'ёзнымі намерамі. Адзінае, што пакуль не задавальняе — гэта вынік. Але гэта папраўна.

— Я чалавек новы ў камандзе, мне складана меркаваць. Здаецца, кваліфікаваныя гульцы, добры трэнер. Мяркую, што гэта перадстартавае хваляванне. Усё ж такі усе чакаюць перамог, па 5:0 у кожным матчы, і гэты ціск адчуваецца. Гэта скоўвае хлопцаў.

— Выдатна. Футбалісты хутка ўліваюцца ў калектыў. Тым больш я рускамоўны.

— Я нават не бачыў яго ні разу.

— Пакуль не ведаю. Я так разумею: калі каманда перамагае, тады ёсць сэнс падыходзіць. А калі прайграе, і так усё зразумела: усе стараліся, трэніраваліся, аддавалі на полі ўсе сілы, але ў футболе станоўчы вынік чаргуецца з адмоўным. Трэба працаваць, і вынік не прымусіць сябе чакаць.

— Прыемна тое, што кожны гулец у камандзе можа ў любы момант падыйсці да галоўнага трэнера. Перашкод ніякіх няма, і выдатна, што любыя моманты можна абмяркоўваць. А наконт патрабаванняў, на тое ён і трэнер, каб выстаўляць патрабаванні, а мы іх выконвалі.

— У маскоўскім "Дынама" я паспрачаўся з галоўным трэнерам, мы не сышліся характарамі. Менавіта ён прыпісваў мне праблемы з вагой. Трэнер пайшоў на прынцып, і адзінае, што я мог зрабіць — разарваць кантракт з маскоўскім "Дынама". І перайшоў у мінскае "Дынама".

— Патрабаванне да мяне адно — хутчэй забіваць і дапамагаць камандзе.

— Аўтамабіля пакуль няма, пры неабходнасці карыстаюся паслугамі таксі — усё без празмернасцяў. Клуб выдаткоўвае мне невялікую суму на арэнду кватэры. Гэта дзесяць хвілін пешшу да цэнтра горада. Хоць мне тут падказваюць, што гэта ўсё-такі цэнтр. Я яшчэ не вельмі добра ведаю горад. А па фінансавых умовах я не самы высокааплатны гулец. Грошы тут не адыгрывалі галоўнай ролі. Сярод гульцоў клуба ў ведамасці зарплат я дзесьці, напэўна, ў сярэдзіне.

— Сёлета я ўпершыню прыехаў у Мінск. Музеяў і адметнасцяў пакуль не бачыў. У нас трэніроўкі, гульні. У перапынку паміж першым і другім кругам планую нікуды не ездзіць, а застацца тут і пазнаёміцца з горадам. На першы погляд, цэнтр горада вельмі прыгожы, добразычлівыя людзі — спрыяльная атмасфера, адным словам.