Алё, народ на провадзе!

Источник материала:

Гэта гiсторыя адбылася ў сярэдзiне васьмiдзесятых. Я ў тую пару быў «юношей бледным со взором горящим...»: меў гадоў 14, не больш. Але ж за модай — ужо сачыў.

Не ведаю, як у iншых мясцiнах, а ў нас, на Гродзеншчыне, тады хлопцы хадзiлi з доўгiмi «патламi», у «кляшах» (пiск, як на шырыню ўсёй ступнi). А калi да iх ды яшчэ i гiтара...

Самая просценькая каштавала тады 12 рублёў. Грошы, лiчы, непад’ёмныя. Таму мы з сябрамi Юркам i Сямёнам рашылi скiнуцца i купiць хоць адну на траiх.

Лёгка сказаць... Ды 4 ж рублi (12:3) таксама капейка! Прасiць яе ў бацькоў — хiба ў сабакi вачэй пазычыць; зарабiць — няма дзе... Адно заставалася — збiраць бутэлькi. Але ж i iх няшмат хто раскiдваў...

Карацей, «упiрацца» нам прыйшлося ледзь не ўсё лета. Пад канец яго справа падалася зробленай: бутэлек назбiралi, намылi, злажылi ў мяшок, паклалi на веласiпед i...

Дарога да крамы iшла каля рэчкi Котры. Побач на лужку пасвiлася некалькi цялят, хадзiлi гусi. Гордыя сабой, мы крочылi мiма.

— З горкi ровар будзе цяжка стрымаць, — потым зазначыў Юра. — Я з’еду.

Сеў у сядло i, тармозячы, стаў з’язджаць. Нават, лiчы, з’ехаў, калi... Каменьчык пад кола трапiў... Бутэлькi ў мяшку як зазвiняць!

I ў той жа момант адзiн з бычкоў у бок як дасца... Ланцугом дарогу перагарадзiў...

Тармазiць было позна.

...Вось так наша тройца засталася без гiтары, свет, адпаведна, — без новых «Бiтлоў». Хочаце — верце, хочаце — не, але бутэлькi разбiлiся ўсе да адной.

Вiктар Федарака,

г. Скiдаль.

Давярай ды правярай

...Помнiце, якi страшэнны ўраган абрынуўся на Амерыку! Разбурэннi... Ахвяры... Патокi вады... Уражаны тым, што было на тэлеэкране, я схапiў фотаапарат i хуценька стаў здымаць...

Назаўтра — панёс плёнку.

— Вам праявiць i зрабiць фатаграфii? — спытала дзяўчына-прыёмшчыца.

— Не... Мо толькi праявiць. Трэба ж паглядзець, што там атрымалася.

— Ды не бойцеся: спецыялiсты ў нас вопытныя: дрэнныя кадры друкаваць не будуць. А добрыя ж адрознiць няцяжка. Не хвалюйцеся.

Я паверыў i не хваляваўся... Спачатку. Нават потым: спакойна забраў заказ, расплацiўся. А паглядзець, што атрымалася, добрая аказiя была: калега на лецiшчы жыў, пра ўраган той нiчагуткi не чуў, не ведаў. Вось, думаю, мала таго, што я раскажу яму ўсё, дык нават пакажу... Тыя разбураныя дамы, зламаныя дрэвы, патоп.

Але што гэта?

На першым здымку — экран, на iм — вялiкая светлая пляма. На другiм — таксама. I на пятым... I на восьмым...

— Што ж вы браку нарабiлi? — пытаю назаўтра ў прыёмшчыцы (думаю, зараз яна прабачэння папросiць, грошы верне... Ды толькi дзе там!).

— Чым вы не задаволеныя? — пытаецца. — Добрыя здымкi!

У мяне ад такога нахабства аж мову адняло. А дзеўка — нiчога не бачыць, яна сваё гне:

— Ну сапраўды, чаго вы? I яркасць, i рэзкасць... Добра ж... тэлевiзар выйшаў.

— Якi тэлевiзар!? На халеру мне яго здымаць? Я «Катрыну» хацеў... Ураган у Амерыцы...

— А-а... — толькi i прамовiла дзеўка.

Карацей, паразумення з ёй мы так i не знайшлi.

Але я цяпер цвёрда засвоiў, што давяраць прафесiяналам, канешне, можна. А вось правяраць — трэба: «не даганяюць» яны нас, сваiх клiентаў.

Уладзiмiр Шулякоўскi,

г. Мiнск.

Чыстая нячыстая!

Дзядзька Данiла май-стар быў славуты: за што нi возьмецца — усё чыста зробiць! А найлепей — санi. Яны як лялечкi ў яго выходзiлi — складныя, лёгкiя, моцныя. Дзесяцiгоддзямi людзям служылi. Бо дзядзька перш-наперш старанна збiраў матэрыял: прынамсi, на палазы ён шукаў у лесе дрэва — ясень, граб, бярозу — выкопваў лепшыя каранi, потым разганяў iх папалам...

З-за гэтага вось i меў прыгоду. Загубiў неяк дрэва, пару каранёў тых пад пахi — i цягне сабе. А дарога якраз праз могiлкi ляжала, i зусiм нядаўна там леснiка пахавалi. Прынцыповы ён быў, не раз Данiлу «закладваў».

Таму i спынiўся ён ля магiлкi. Сказаў над ёй:

— Во... I чаго ты, браце, дабiўся? Ляжыш тут. Нiчога ж не чуеш? Не бачыш, як Данiла копанiк цягне?

...Каб ён гэтай размовы не вёў, усё i абышлося б. А так...

Адзiн з вяскоўцаў мiма якраз праходзiў, прытаiўся за дрэвам. А пытанне пачуў — не вытрываў. Голасам леснiка таго кажа:

— Усё чую, усё бачу, усё начальству данясу.

Кiнуў Данiла ношу — i дамоў... Ледзь жывы прыпёрся. «Нячыстая за мной гналася», — жонцы жалiцца.

...А вясковец той падабраныя, лiчы, гатовыя палазы падняў, прынёс дадому, згарусцiў якiя-нiякiя санi. Але гадоў праз дзесяць усё ж прабалбатаўся — расказаў, як аднойчы нячыстай сiлай пабыў.

Мiкалай Ермаковiч,

в. Гоцк, Салiгорскi раён.

Што «не грошы» для сапраўднага мужчыны

Гэту «гiсторыю» прынесла з работы жонка майго сябра. Яна ў аптэцы працуе. А жывуць яны ў курортнай мясцовасцi: што нi крок там, то санаторый альбо дом адпачынку. Летам — для моладзi i людзей сярэдняга ўзросту, зiмой — для ветэранаў. Згодна з кантынгентам, як паказала практыка, мяняецца i самы хадавы тавар у аптэцы. Летнiя госцi (без нiякiх комплексаў) купляюць у асноўным прэзерватывы, «зiмовыя» — «нешта ад сэрца»: валяр’янку, карвалол, валiдол...

Дарэчы, апошнi, як i iншыя лекi, бывае рознай вытворчасцi — украiнскi (прынамсi тады. — Аўт.) каштаваў 250 рублёў, наш —180. Яго i разабралi. А тут адзiн з ветэранаў заходзiць. Па валiдол... Чуе цану, i адразу ў крык: «Што? Толькi ўкраiнскi? За 250? Аж на 70 рублёў даражэй?!. Гэта ж здзек! Гэта для некага не грошы, а я... Я на пенсiю жыву...»

Дасталося, карацей, i аптэкарцы, i яе начальству. Горш таго, хворы сказаў, што не спынiцца, будзе скаргi пiсаць. На самы верх.

Перажывала кабета...

Праўда, не доўга: днi праз тры прыходзiць з работы i рагоча — ну аж заходзiцца. Пытае ў мужа:

— Помнiш пенсiянера, якi скаргi пiсаць збiраўся?

— Ну... Ён што — перадумаў? Дык ты не нарадуешся?

— Не, не з-за гэтага. Ён сёння зноў завiтаў.

— Па валiдол?

— Не, па вiягру.

— I што тут смешнага?

— А тое, што адна таблетка гэтага прэпарата каштуе 35 тысяч рублёў. Пытаю: «Не дорага гэта для беднага пенсiянера?». «Дорага, — кажа, — але ж не абыдуся: суседку ў госцi запрасiў». Купiў, уяўляеш? 70 рублёў за валiдол яму дорага было, а 35 тысяч за вiягру — не.

...Муж у адказ ёй толькi i сказаў: «Жанчына... Што ты разумееш у мужчынскай душы».

У.Ф. Багiнскi,

Гомель.

Рубрыку вядзе Валянцiна ДОЎНАР.