Наталля САФРОННIКАВА: «Ажанiцца са спартсменкай? Для гэтага трэба быць яе трэнерам»

Источник материала:

Яе гiсторыя паказальная для ўсiх, хто марыць пра вялiкi горад, не маючы тым часам нiякiх шанцаў на прапiску. Мiнск Наталля выбрала даўно i без ваганняў: адразу пасля школы сюды i прыехала з Ваўкавыска. Нягледзячы на тое, што ў iнстытут адразу не паступiла, дадому не вярнулася... Дзевяць з чатырнаццацi гадоў жыцця ў сталiцы правяла ў iнтэрнатах, i не раз, калi жыццё чарговы раз ставiла на месца, вяртаючыся з трэнiроўкi ў iнтэрнацкi пакой, была блiзкая да таго, каб усё кiнуць i вярнуцца дадому. Але на наступны дзень пачынала ўсё наноў — iшла ў манеж, дзе зноў пачыналася праца дзеля невядомага заўтра... Напэўна таму, што лёс не даваў шанцу расслабiцца, такой яна цяпер i стала — моцнай i здольнай, пераўзышоўшы самую сябе, здзiвiўшы астатнiх.

— Наколькi важны для цябе медаль апошняга чэмпiянату свету?

— Найперш ён проста радасны, як i любы iншы медаль. А важны ён тым, што заваяваны напярэдаднi Алiмпiяды.

— Хто першым павiншаваў з медалём?

— Дзяўчаты, якiя са мной беглi. А з блiзкiх я нават не ведаю. Перад ад’ездам на стадыён я забылася свой тэлефон у гасцiнiцы. Села ў аўтобус i ўспомнiла. Да адпраўлення было хвiлiн дзесяць, i я думала, вяртацца цi не. Вырашыла не вяртацца i на размiнцы была без тэлефона. Потым Аня Козак, з якой я жыла, прывезла. Пасля дыстанцыi адкрыла — там шмат званкоў, SMSак, цяжка сказаць, хто быў першым.

— Калi ты ўбачыла сапернiц, як ацанiла свае шанцы на перамогу?

— Яны былi слабейшымi, чым летась. У мiнулым годзе я прабегла 200 метраў за 22.92, была такая задаволеная, падыходжу да табло i не веру — я толькi шостая з такiм добрым для сябе часам. А тут 22.96 — i ў мяне другi час. Усе асноўныя сапернiцы рыхтуюцца зараз да Алiмпiяды. Тыя ж амерыканцы прывезлi на чэмпiянат другi цi трэцi састаў, таму i ў эстафеце нават у фiнал не выйшлi.

— Як адзначыла свой медаль?

— На банкет пасля чэмпiянату я пайшла толькi таму, што вельмi хацелася есцi — тры днi без ежы ўсё-такi. Выпiлi пару бакалаў пiва — так i адзначыла. Дзяўчаты, якiя эстафету беглi, увогуле туды не пайшлi. У Мiнску мне было вельмi прыемна, што мяне сустракала ўся група, з якой я трэнiруюся — усе прыехалi паасобку, i ў аэрапорце сабралiся разам. А 8 сакавiка мы да нас паехалi адзначаць медаль — усяго чалавек 10. Мама накрыла стол, яна ў мяне повар. Разышлiся дзесьцi пад ранiцу.

— На чэмпiянат ты паехала без трэнера i мужа...

— Юля Несцярэнка выйграла 60 метраў, таму ўзялi яе трэнера. Лёня застаўся дома, я яму пастаянна тэлефанавала. Ён кажа, што 60 метраў — вельмi кароткая для мяне дыстанцыя, я не паспяваю сабрацца. Мне лягчэй выступаць на 200 метраў.

— Восьмы вынiк на 60 метрах раззлаваў цябе?

— Выступаць на 200 м было лягчэй пасля 60 — я адчула дарожку, атмасферу. Таму i на 200 м выйшла ў фiнал з другiм часам. Разлiчвала, што ў фiнале мяне паставяць або на 5-ю цi 6-ю дарожку, або на 4-ю. I тут мне прыносяць пратакол — я на 3-й дарожцы. Калi не ўлiчваць 1-ю i 2-ю, якiя былi тады нерабочымi, гэта — самая горшая. Я пазванiла Лёню, сказала, што ў мяне 3-я дарожка, але па яго голасу нiчога не адчула: усё нармальна будзе, сказаў ён. Я яшчэ здзiвiлася, чаму ён такi спакойны. А потым мне мама расказала, якi быў выбух эмоцый, калi ён паклаў трубку. Ён адразу сказаў, што першага месца не будзе. Я i сама ведала, што па трэцяй дарожцы Капачынскую мне не дагнаць...

— Лёня строгi трэнер?

— Строгi. I настырны. Праўда, ён лiчыць, што рознагалоссi лепш пакiдаць на трэнiроўках. А я так не магу. Калi пасварылiся на трэнiроўцы, мяне тады яшчэ i дома «калбасiць». А ён там усё пакiдае. Хаця за мяне i мае выступленнi перажывае куды больш, чым я сама.

— Чаму спартсменкi выходзяць замуж за трэнераў?

— Калi я выходзiла замуж, ён быў яшчэ спартсменам. Таксама бегаў 60, 200 метраў спрынтам. Быў перспектыўным, проста не шанцавала — былi траўмы пастаянна. А замуж выходзяць таму, што кола знаёмых такое — у iнстытуце фiзкультуры вучышся — там спартсмены, трэнiруешся — таксама яны.

— Затое па каханнi.

— Так, толькi потым i жылi ў iнтэрнаце разам з каханнем. У кватэру мы пераехалi толькi ў 1999 годзе, а дагэтуль з 1990-га — па iнтэрнатах. Праўда, у 1997 нам далi ў Гродне кватэру аднапакаёвую, але мы працягвалi жыць у Мiнску. Бывалi ў мяне такiя моманты: стомiшся на трэнiроўцы, прыходзiш у iнтэрнат, там ложкi панцырныя, усё вакол завалена рэчамi, бо ў пакоi памяшчалася толькi адна невялiкая шафа, плiтка тут жа стаiць, побач халадзiльнiк... У мяне пачыналася iстэрыка: усё кiдаем i едзем у Гродна. Потым памянялi ў Гродна кватэру i з дапамогай Саюза спартсменаў пабудавалi ў Мiнску.

— Чаму цябе так цягнула ў Мiнск?

— Мяне заўсёды сюды цягнула. Пасля школы я паступала ў наргас (эканамiчны унiверсiтэт. — Аўт.) — не паступiла. Толькi праз год прайшла ў iнстытут фiзкультуры — усё ж з 3 класа займалася лёгкай атлетыкай, спачатку так, як i ўсе дзецi — прыйсцi i ў футбол пагуляць, а потым з 7-га класа сур’ёзна ўзялася. Гэты першы год у Мiнску быў самы складаны — нi сяброў, нi знаёмых.

— Ты такая камунiкабельная?

— Зараз не зусiм. Лепш за ўсё пасядзець дома, хаця можна да сяброў схадзiць цi да сябе запрасiць. Я проста хатнi чалавек. Раней любiла гатаваць, зараз, калi дзве трэнiроўкi ў дзень, раблю тое, што хутчэй. Любiмая страва — макарона з тушанай пячонкай i падлiвай. Рэцэпт спартыўнага сняданку? Вельмi просты — аўсяная каша. З цукрам, на малацэ.