Вулiца яго iмя

Источник материала:

Вiктару Гардзею — 60

Усяго ж ён выдаў больш за дваццаць кнiг. Першай была «Касавiца», затым «Верасное палясоўе», «Засевак Радзiмы», «Узрушэнне», «Дом з блакiтнымi аканiцамi», шэраг кнiг для дзяцей, раман «Бедна басота», трылогiя «Аселiца ў басейне Чорнага мора» i iншыя. Акрамя таго, на беларускую мову пераклаў раманы «Саламбо» Флабэра, «Чорная страла» Стывенсана, навелу «Шчаўкунчык» Гофмана, казкi народаў Еўропы «Крыштальны калодзеж», асобныя казкi братоў Грым, Андэрсана, iншых аўтараў.

За кнiгу прозы «Уратуй ад нячыстага» прысуджана Лiтаратурная прэмiя iмя Iвана Мележа. Новага плёну ў творчасцi!

Мiкола ДУБРОВIН.

Вiктар ГАРДЗЕЙ

* * *

На строме лета кветак болей жоўтых —

Самоты колер, мучыць ён мяне,

I ўжо няма i следу мiражоў тых,

Якiя ў светлай мрояцца вясне.

Там, у садах, ад квеценi бухматых,

Шчаслiвы быў я, нiбы навасёл,

I блiзу ў снах пабудаванай хаты

Крыляў душы расхрыстанай анёл.

Я ў ёй не жыў, у хаце снежна-белай,

Яна сплыла, як прывiд, у начах.

Без кветак сiнiх далеч знелюбела —

Адны скрозь жаўтацветы на грудах.

Няхай цвiтуць — усё адно раздзета

Самота дрэў, i мiж прыцiхлых нiў

Знiкаюць мроi, хоць на строме лета

Шкада мне хату, што вясной саснiў.

Дарогаю продкаў

Туды, дзе ад Бога надзелы,

Дарогаю продкаў iсцi —

Натоўп мой даўно парадзелы,

Жалобней i каня ў трысцi.

Дарога наўсцяж палявая

Вiдочна вядзе пад абрыў,

Ды жнiвеньскi пах каравая

Няўтольны такi ж, як i быў.

Наогул сабралi нямнога,

I час, што мiнуў, нi пры чым.

Пылiць не старайся, дарога,

Прыляжам наўзбоч, памаўчым.

Вятрок, пакачаны ў саломе,

На ласку яшчэ не скупы,

Ды марна ў дарогi на зломе

Лiчыць верставыя слупы.

Праз цернi i небасхiлы

Аблокi плывуць, як гады.

Не смейся, анёл вальнакрылы,

З маруднай i цяжкай хады.

Дарога — дзе крыва, дзе прама

Дратамi звiнiць у нудзе,

I той, хто за мною, таксама

Дарогаю продкаў iдзе.