Якога колеру вайна

Источник материала:

Генадзь БУРАЎКIН

Мая дачка ў мяне спытала.

I я падумаў,

што яна —

Пад колер шэрага металу,

Пад колер шэрых шынялёў,

Пад колер шэрых папялiшчаў,

Пад колер пылу тых палёў,

Дзе ў гiльзы злосна вецер свiшча.

Ды вочы я закрыў на мiг —

I мне прыпомнiўся чырвоны,

Чырвоны колер сноў маiх

I ран салдацкiх незагойных,

Агонь чырвоны ў вокнах хат,

Сцягоў святы чырвоны колер,

Чырвоны водсвет кананад,

Што не забудуцца нiколi.

Якога ж колеру вайна?

Уладна ў памяцi ўсплывае

Бiнтоў шпiтальных белiзна,

Матулi галава сiвая,

I страху пабялелы твар,

I белы колер маскхалата,

I снег,

што ўжо не раставаў

На вуснах паўшага салдата.

А я ж у памяцi нясу

Яшчэ жахлiвы колер чорны —

Заледзянелы чорны сум

Удоў i сiрат незлiчоных...

I чорны дым парахавы,

Дзе чорны воран на магiле,

I чорны колер у травы,

Што агнямётамi палiлi...

Якога колеру вайна?

Я б расказаў дачцэ нямала.

Ды на руках маiх яна

Ужо даўно спакойна спала.

КОНЬ НЕЗАЦУГЛЯНЫ

Там, дзе вечар на зямлю

Сыпле зор манiсты,

Я злаўлю цябе, злаўлю,

Конь мой наравiсты.

Праз палеткi i лясы,

Праз лугi, паляны

Ты нясi мяне, нясi,

Конь незацугляны.

Азiрнуся ля сяла,

Падлячу да ганка,

Дзе чаромха расцвiла,

Дзе жыве каханка.

Да расплеценай касы

I да губ румяных

Ты нясi мяне, нясi,

Конь незацугляны.

Капытом каля вакон

Сон разбiць дазволю

I пасля цябе, мой конь,

Адпушчу на волю.

Праз палеткi i лясы,

Праз лугi, паляны

Ты ляцi, мой конь, ляцi,

Конь незацугляны.

28 жнiўня паэт Генадзь Бураўкiн адзначыць 70-гадовы юбiлей. Вiншуем!