Уладзiмiр ДЗЯЛЕНДЗIК, дэпутат Палаты прадстаўнiкоў Нацыянальнага сходу Рэспублiкi Беларусь: «У Новы

Источник материала:

Асоба дэпутата Палаты прадстаўнiкоў Нацыянальнага сходу Рэспублiкi Беларусь Уладзiмiра Дзялендзiка, якi ўжо другi тэрмiн паспяхова працуе ў парламенце, заўсёды выклiкала цiкавасць у самай разнастайнай аўдыторыi. I гэта зусiм не дзiўна: з’яўляючыся па жыццi фiгурай актыўнай i неардынарнай, Уладзiмiр Вiктаравiч паспяваў рэалiзоўваць сябе ў многiх накiрунках. Будзь гэта прадпрымальнiцкая дзейнасць, сельская гаспадарка, сацыяльна-бытавая сфера цi спартыўны фармат, спадар Дзялендзiк паспяваў заўсёды i ўсюды. Праўда, падзеi апошнiх некалькiх месяцаў, калi яго светлыя памкненнi ў плане рэалiзацыi многiх задумак, напрыклад, футбольнай будучынi роднага клуба «Дарыда», наткнулiся на шэраг непаразуменняў з боку кiраўнiцтва прысталiчнага раёна, некаторых прыхiльнiкаў «усёмагутнага» чалавека прымусiлi засумнявацца ў яго бязмежных сiлах. З боку моцнага Уладзiмiра Дзялендзiка, якi па жыццi зрабiў сябе сам, пайшлi пісьмы, у тым ліку і на адрас вышэйшага кіраўніцтва дзяржавы, з просьбай вырашыць па справядлiвасцi ўсе пытаннi наконт прыналежнасцi футбольнага стадыёна. Пры гэтым з вуснаў першага заснавальнiка фiрмы «Дарыда» можна было пачуць, што ўся «мышыная вазня» адбiрае ў яго не толькi шмат часу, але i здароўя.

Нядаўняе адзначэнне 10 гадавiны з дня ўтварэння беларускага парламента цяперашняга ўзору i iмклiвае наблiжэнне навагоднiх святаў паслужылi падставай для сустрэчы карэспандэнта «Звязды» з вядомым ў многiх колах чалавекам i размовы па душах.

— Уладзiмiр Вiктаравiч, давайце пачнём з прыемнага: нядаўна споўнiлася першая круглая дата з моманту ўтварэння Палаты прадстаўнiкоў Нацыянальнага сходу Рэспублiкi Беларусь. Вядома, што вам, народнаму выбраннiку са стажам, гэтая дзесяцiгодка — не пусты гук.

— Безумоўна. Я не скажу, што дэпутацкi корпус за сваю прафесiйную дзейнасць пагалоўна заслугоўвае высокiх дзяржаўных узнагарод. Аднак, адназначна, што народнае прызнанне ён атрымаў па праву. Ды iнакш, шчыра вам скажу, i быць не магло. Пры абмежаванасцi паўнамоцтваў, у адрозненні ад колiшняга Вярхоўнага Савета, калi наша краiна была парламенцкай, а не прэзiдэнцкай, як апошнiя 12 гадоў, мы змаглi выпрацаваць i прыняць вялiкi шэраг карысных для людзей заканадаўчых актаў. За сваю дэпутацкую дзейнасць я не памятаю нiводнага выпадку, калi б парламентарыi прынялi нейкi закон паспешна альбо «сырым». Канешне, не ўсё ў нашай краiне так, як хацелася б кожнаму з нас, але тое, што дзяржаўныя людзi працуюць ў Палаце прадстаўнiкоў Нацыянальнага сходу недарэмна — бясспрэчны факт.

— Пры гэтым нельга абмiнуць той факт, што ў кожнага народнага выбраннiка свае магчымасцi па выкананню сваiх абяцанняў. Хтосьцi, магчыма, прабiўся наверх у многiм дзякуючы ўменню прыгожа гаварыць. Хтосьцi, як вы, трапiў у заканадаўцы дзякуючы ўласнаму таленту, у той жа прадпрымальнiцкай дзейнасцi.

— Намёк зразумеў. Таму скажу ў якасцi парады тым, хто збiраецца паспрабаваць дэпутацкага хлеба ў раённых i абласных Саветах: не трэба людзям, якiя за вас з адкрытай душой будуць галасаваць, абяцаць «залатыя горы» i «малочныя рэкi». Новаспечаным дэпутатам неабходна дапамагаць мясцовай «вертыкалi» рэалiзоўваць дзяржаўную праграму па далейшаму дасягненню дабрабыту насельнiцтва, а не займацца пустымi абяцаннямi заасфальтаваць усе дарогi, адрамантаваць дахi дамоў i г.д.

— Зыходзячы год для вас можна лiчыць паспяховым цi наадварот?

— Адназначна нельга сказаць, што толькi так i не iнакш. Жыццё, як вядома, паласатае, калi белыя палосы цесна пераплятаюцца з чорнымi. Так яно, вiдаць, у кожнага, незалежна ад таго, у якiм рангу выступае чалавек у грамадстве.

— Трэба меркаваць, што фiнальны акорд беларускага чэмпiянату па футболу ў вышэйшай лiзе нельга назваць светлай плямай у бiяграфii спадара Дзялендзiка, якi амаль да самага фiнiшу займаў пасаду старшынi праўлення. Невыразная гульня ФК «Дарыда» на фiнiшы першынства быццам бы наўмысна супала з цяжбамi па вызначэнню статуса стадыёна, што пабудаваны ў наваколлi мiнскай кальцавой дарогi ў Кунцаўшчыне...

— ...дададзiм, што ў многiм дзякуючы маiм уласным намаганням i фiнансавым укладанням фiрмы «Дарыда».

— Уладзiмiр Вiктаравiч, ваша супрацьстаянне са старшынёй Мiнскага райвыканкама Мiхаiлам Глiнскiм некаторыя злыя языкi ўжо паспелi назваць асабiстымi разборкамi цi звядзеннем рахункаў з прадвырашаным вынiкам гэтай барацьбы на карысць дэпутата Дзялендзiка з яго бязмежнымi магчымасцямi.

— Хацеў бы адразу папярэдзiць гэтых зласлiўцаў: нiякай асабiстай непрыязнасцi да кiраўнiка Мiнскага раёна Мiхаiла Глiнскага, з якiм мы яшчэ нядаўна працавалi разам, у тым лiку i на дабрабыт футбола прысталiчнага рэгiёна, не было i няма. Я ўжо неаднаразова гаварыў, што любое пытанне можна вырашыць па-рознаму: ёсць мэта пайсцi бюракратычным шляхам i проста зацягнуць вузел на праблеме — можна яе рэалiзаваць у жыццё. Ёсць жаданне справядлiва i разумна вырашыць набалелую праблему — яе таксама можна адолець, каб i «волки были сытыми и овцы целыми». Так i атрымалася са стадыёнам «Дарыда». Мне вельмi шкада, што Мiхаiл Апанасавiч пайшоў напралом, каб забраць яго ў вотчыну Мiнскага раёна. Але ж i я не лыкам шыты, тым больш што справа датычыцца не маёй асобы... Як вядома, стадыён быў пабудаваны на месцы пашы для кароў дзеля таго, каб кожны жыхар Мiнскага раёна змог прыехаць сюды на футбольны матч. I фiрма «Дарыда» гатова была далей укладваць iнвестыцыi дзеля добрай справы. На жаль, здарылася такое непаразуменне. Як гэта не дзiўна, але праблему, якую мы, пэўна, маглi вырашыць без вялiкiх эмоцый, прыйшлося вырашаць Прэзiдэнту краiны Аляксандру Лукашэнку, якi сваiм распараджэннем перадаў увесь футбольны комплекс на баланс фiрмы «Дарыда».

— Трэба меркаваць, што пасля такога падарунка з боку кiраўнiка дзяржавы справы ў прысталiчнай каманды пойдуць на папраўку. Тым больш, што на мосцiк рулявога каманды знайшоўся дастойны кандыдат Анатоль Байдачны — у недалёкiм мiнулым галоўны трэнер нацыянальнай зборнай Беларусi.

— Думаю, што так. Як казаў, што чорная паласа ў жыццi заўсёды змяняецца светлай. Думаю, што такi футбольны мэтр, як Анатоль Байдачны, — удалая знаходка для ФК «Дарыда»...

— Здагадваюся, што i задачы для новага настаўнiка пастаўлены адпаведныя...

— Тут нiякiх сакрэтаў: на будучы сезон заняць месца ў першай тройцы няважна ў якой паслядоўнасцi, хоць хацелася б дасягнуць чэмпiёнскага вынiку. Iнакш навошта ўсiм гэтым займацца?

— Нiчога не скажу. Размах шырокi, амаль дынамаўскi, дзе, дарэчы, не так даўно трэнiраваў той жа Байдачны.

— Я з вялiкай павагай стаўлюся да старшынi праўлення ФК «Дынама»(Мiнск) Юрыя Чыжа. Думаю, ён не пакрыўдзiцца маiм словам: «Дынама» — гэта брэнд, якi ў свядомасцi шматлiкiх беларускiх балельшчыкаў. Хто ведае, якiя задачы ставiлi б перад сабой дынамаўцы сённяшняга ўзору, калi б узрост iх каманды налiчваў крыху больш за палову дзесятка гадоў накшталт «Дарыды» i меў iншую назву. Тым не менш футбалiсты «Дарыды» звычайна не пасуюць перад знакамiтымi сапернiкамi i апошнiм часам вельмi часта дабiвалiся поспеху над многiмi «заканадаўцамi мод» айчыннага футбольнага першынства.

— Уладзiмiр Вiктаравiч, ваша сённяшняя занятасць на розных франтах падразумевае яшчэ i барацьбу за чысцiню радоў на айчынным рынку натуральнай вады. Многiя вас ведаюць як былога дырэктара УПП «Дарыда», якi сёння спрабуе навесцi парадак у гэтым сектары эканомiкi.

— Не буду рабiць тайны, што на беларускiм рынку ёсць вытворцы вады i газiраваных напiткаў з вельмi гучным iмем, якiя выкарыстоўваюць у вытворчасцi канечнай прадукцыi хлор i першапачаткова выкарыстоўваюць водаправодную ваду. Гэта ж недапушчальна, бо такi працэс аўтаматычна дазваляе ўжываць ачышчаную хларыраваную ваду дзецям гадавалага ўзросту, падлеткам, школьнiкам i ўвогуле ўсiм дарослым. Мне здаецца, што беларусы не заслужылi такой долi, каб пiць такую ваду. Наколькi я ведаю, айчынныя Санiтарныя правiлы i нормы павiнны быць кардынальна падкарэктаваны з улiкам патрэб сённяшняга дня. І расiйскi СанПiн, i украiнскi, i, тым больш, еўрапейскi, падразумеваюць, што нормы па чысцiнi вады павiнны быць самымi жорсткiмi. А калi ўжо дазволена кампанii выпускаць водаправодную ачышчаную ад хлору ваду, якi поўнасцю вывесцi нельга, са штучнай мiнералiзацыяй, то будзьце пунктуальнымi да канца: на этыкетцы павiнна быць буйнымi лiтарамi ўказана ўся дакладная iнфармацыя.

— Уладзiмiр Вiктаравiч, у народзе такiя захады «дабрадзеяў» звычайна называюць як «падкласцi свiнню». Улiчваючы тое, што па кiтайскаму календару чалавецтва зусiм хутка ўступiць у год Вогненнай Свiннi, для вас гэтая тэма з’яўляецца актуальнай?

— Ведаеце, я не сказаў бы, што кожны дзень чакаю, што заўтра хтосьцi мне можа «падкласцi свiнню», хоць лiчу гэта звычайнай з’явай у адносiнах памiж людзьмi, хоць i вельмi непрыемнай, бо сам iмкнуся ўсiм рабiць толькi дабро.

— Нядаўняе ваша наведванне дзiцячай навагодняй ёлкi ў Ждановiцкiм iнтэрнаце для дзяцей-сiрот, куды вы прывезлi шматлiкiя падарункi, таму пацвярджэнне.

— Я не хацеў бы, каб гэтая тэма дабрачыннасцi была пададзена як нешта звышнатуральнае. Рабiць дабро, дапамагаць маламаёмным, дзецям, iнвалiдам i яшчэ многiм-многiм людзям — гэта маё жыццёвае крэда. Як гаворыцца, пакуль магу — дапамагу.

— Калi ўявiць, што наша з вамi гутарка заканчваецца не за паўтара сутак да пачатку Новага 2007 года, а, напрыклад, за гадзiну. Якiм быў бы ваш навагоднi тост.

— Па-першае хацелася б павiншаваць усiх беларусаў з гэтым народным святам, пажадаць усiм ўсяго самага найлепшага. А дзецям.... У мяне ўжо 11 месяцаў унуку. Я не нарадуюся на яго, таму лiчу сябе вельмi шчаслiвым чалавекам. Мне хацелася б пажадаць кожнаму з нас душэўнай дабрынi, каб нашы дзецi i ўнукi заўсёды адчувалi сябе камфортна i ўтульна ў кожнай сям’i. А калi лёсам наканавана, што яны не ведаюць што такое сям’я, то паважаныя выхавальнiкi, супрацоўнiкi дзiцячых дамоў i iнтэрнатаў. стварыце iм узор сапраўднага сямейнага шчасця калi не кожны дзень, то хоць бы ў светлую пару навагоднiх святаў.

Падрыхтаваў Уладзімір ЗДАНОВІЧ.