Генадзь Тумiловiч: «Мне рана Быць галоўным трэнерам»

Источник материала:

— Вярнуцца дадому я рашыў даўно, — распавядае Генадзь. — Гэты час стаў аптымальным, бо скончыўся кантракт ва Уладзiвастоку. У прынцыпе, я б працягваў працаваць у «Лучы-Энергii», але стамiўся ад цяжкiх пералётаў за апошнiя тры гады.

— У былым клубе вы працавалi трэнерам галкiпераў. У мiнскiм «Дынама» таксама будзеце перадаваць свой вопыт варатарам цi будзеце таксама гуляць?

— Кантракт я падпiсаў як iгрок тэрмiнам на тры гады. Аднак спадзяюся, што працягну не толькi гуляць, але i буду трэнiраваць маладых галкiпераў.

— Значыць, вы стамiлiся ад гульнi ў футбол, раз жадаеце перадаваць свой вопыт маладым?

— Бывае, ранкам не хачу гуляць, а ўвечары — хачу. Заканчваць кар’еру пакуль не збiраюся, бо гэта заўжды паспею, ды i шчыра кажучы, засумаваў я па гульнi: першы год ва Уладзiвастоку я практычна ўвесь адыграў у варотах, а ў наступным сезоне, дзесьцi пасля сёмага тура, мне прапанавалi пасаду трэнера галкіпераў, а сэнсу адмаўляцца ў мяне не было. Вось i выйшла, што ў далейшым я больш трэнiраваў варатароў, таму зараз з ахвотай стану ў вароты.

— Якое ўражанне ў вас склалася аб сённяшнiм мiнскiм «Дынама»?

— У камандзе вельмi шмат маладых iгракоў. Я б нават сказаў, што амаль адна моладзь. Бачна, што ёсць дастаткова неблагiх юнакоў, з якiх пры правiльным стаўленнi да трэнiровак вырастуць добрыя футбалiсты.

— Што можаце сказаць наконт новага трэнера мiнчан Пятра Качуры?

— Ён толькi пачаў працаваць. Усе ў дынамаўскiм калектыве спадзяюцца, што справiцца са сваiмi абавязкамi. Калiсьцi ж трэба пачынаць трэнiраваць. Па-сапраўднаму ацэньваць Пятра змагу толькi ў канцы сезона.

— Самi плануеце ў будучым стаць галоўным трэнерам цi будзеце працаваць толькi з галкiперамi?

— Пакуль ведаў мне не хапае, каб кiраваць усёй камандай, таму рана аб гэтым казаць. Я, зразумела, не выключаю такой магчымасцi ў будучым: у мяне ёсць свае планы i задачы, але на даным этапе я б не рызыкнуў быць галоўным.

— На адным спартыўным форуме чытала, наколькi па-рознаму балельшчыкi ставяцца да вашага з’яўлення ў «Дынама». Маўляў, Артура Лясько вы нiколi не заменiце, цi наадварот, фанат клуба напiсаў, што будзе наведваць матчы толькі з вашым удзелам...

— Артур Лясько ўжо тры гады стабiльна з’яўляецца першым нумарам у дынамаўскiх варотах. Няхай ён гуляе i далей усё лепей i лепей. Я перашкаджаць маладым не збiраюся. Спатрэбiцца мая дапамога — выйду на поле.

— Ва Уладзiвастоку побач з вамi знаходзiўся капiтан нацыянальнай зборнай Сяргей Штанюк. Вы абмяркоўвалi сiтуацыю ў нашай камандзе?

— Навошта? Кожны павiнен займацца сваёй справай. «Добразычлiўцаў» у футбольным асяроддзi заўжды хапала. Дзiўна, бо тут наадварот людзi павiнны аб’ядноўвацца i ўсё рабiць для дасягнення адной мэты.

— У футбольным асяроддзi ў вас склалася рэпутацыя выбуховага iграка. Калi ў вароты сочынскай «Жамчужыны» ўляцела 4 мячы ад «Спартака», вы нават пакiнулi поле...

— Ну, было. Гэта аказалася 7-я цi 8-я гульня, калi мы шмат прапускалi, вось i не вытрымаў — зняў пальчаткi i пакiнуў вароты. Трэба ў першую чаргу быць самiм сабой.

— Якiмi вам падалiся футбольныя вароты, калi вы ўпершыню сталi ў «рамку»?

— Маленькiмi, бо я ж быў вялiкага росту. Зараз, дарэчы, нейкая дзiўная тэндэнцыя пайшла — у вароты ўжо ставяць маленькiх.

— Што адчувае галкiпер, калi гол забiвае iгрок сваёй каманды?

— Галы розныя бываюць (задумваецца). Адзiныя высновы, якiя я зрабiў для сябе за ўвесь час: чым болей хвалюешся, тым больш прапускаеш мячоў, таму я даўно не турбуюся наконт прапушчаных мячоў. Наогул я мiнулае перакрэслiў, бо гэта ўжо было, зараз iмкнуся думаць аб будучым.

— З якой камандай вы хацелi згуляць, але не атрымалася?

— Супраць зборнай Англii.

— А як вам падабаецца iдэя ўзяць удзел у матчы — ветэраны зборнай Беларусi супраць маладых?

— Калi б такую сустрэчу арганiзавалi, з ахвотай згуляў бы. Мяркую, што маладыя павiнны нас перагуляць, але гэта залежыць ад таго, якiя з iгракоў будуць выступаць за ветэранаў, ды i ветэранамi некаторых можна назваць умоўна: Гурэнка такi вялiкi аб’ём чарнавой працы выконвае, што нiхто столькi не робiць. Штанюк — наогул чалавек, якi нiколi не стамляецца. Валiк Бялькевiч, Максiм Рамашчанка... Не, маладых бы мы «парвалi».

Гутарыла Iрына ПРЫМАК.