Iдуць людзi да Анюшкi

Источник материала:

Ганна Сiнкевiч, жыхарка вёскi Мiнакi Карэлiцкага раёна Гродзенскай вобласцi, даўно на пенсii. Але не той характар мае, каб сядзець склаўшы рукi. Бо рукi гэтыя звыклыя да працы амаль з маленства. Ужо ў чатырнаццаць гадоў пачала працаваць у калгасе. Гэта былi нялёгкiя часiны. Даводзiлася амаль задарма з дня ў дзень цягнуць

Але ж перажылося тое лiхалецце, i ваеннае таксама. Нарадзiла i выгадавала чацвярых дзяцей. Цяпер яны дарослыя. Маюць свае сем’i i сваiх дзетак. Восем унукаў з радасцю наведваюць сваю мiлую, такую маладую душой бабулю. Да Ганны Васiльеўны цягнуцца душой i аднавяскоўцы. Ведаюць i паважаюць яе людзi нават з навакольных вёсак. Таму, натуральна, як толькi стаў прыжывацца ў нас iнстытут вясковых старастаў, жыхары родных Мiнакоў i суседнiх Раманоў выбралi яе. Цэняць i шануюць людзi Ганну Васiльеўну за шчырасць, мудрасць, уменне слухаць i чуць iншага. А яшчэ Ганна Сiнкевiч з’яўляецца загадчыцай вясковага Дому сацыяльных паслуг. Невялiчкае, утульнае, цёпла натопленае памяшканне стала, дзякуючы гэтай абаяльнай, заўсёды з усмешкай i аптымiзмам жанчыне своеасаблiвым цэнтрам прыцягнення. Iдуць людзi «да Анюшкi», так ласкава называюць яе вяскоўцы, хто — купiць таблеткi цi iншыя лекi, хто — узяць пачытаць кнiгу (ёсць тут невялiкая бiблiятэка), а хто i проста пагаварыць, падзялiцца сваiмi праблемамi, горам i радасцю з уважлiвым i чулым чалавекам. Ганна Васiльеўна i крывяны цiск зможа памераць, i мудрую параду дасць наконт лячэння народнымi сродкамi.

А калi спатрэбiцца дапамога мясцовай гаспадарцы, брыгадзiр у першую чаргу звяртаецца да старасты. Яна ж — да сваiх бабулек-пенсiянерак: «Бабачкi мае, любачкi, трэба дапамагчы бульбу перабраць». I ёй нiхто не адмовiць.

Марыя ЖЫЛІНСКАЯ,

Фота аўтара. лямку сялянскай працы.