Калi дзень з ноччу мераецца

Источник материала:

Што нi кажыце, а вясновае раўнадзенства вартае таго, каб яго адзначаць — мала ў чалавечым iснаваннi момантаў, калi ў нас проста так штосьцi прыбаўляецца. А тут жа дзень становiцца большым. Нездарма нашы продкi звярталi ўвагу на тое, як Cонца цi Месяц сябе паводзяць на небе, колькi часу яны прысвячаюць людзям, а колькi хаваюцца ад iх. Для старажытных славян гэта ўсё было вельмi важна, таму што менавiта так яны вызначалi, калi i што трэба рабiць па гаспадарцы. У вельмi даўнiя часы, кажуць, нават год пачынаўся... вясною. Да нашых часоў дажылi такiя валачобныя песнi, паводле якiх можна меркаваць, што першае свята года адзначалася ў днi, блiзкiя да вясновага раўнадзенства.

Потым з’явiлiся iншыя календары, iншыя святы. У календары, якому давяраюць беларускiя хрысцiяне, ёсць такое: свята сарака пакутнiкаў Севастыйскiх, якiя замерзлi да смерцi, адстойваючы сваю веру. Iх памяць адзначаецца акурат 22 сакавiка. Народ ведаў, што на сорак пакутнiкаў цяпло павiнна перамагчы халадэчу. Было заўважана, што на Саракi прылятае 40 выраяў, канчаткова прыходзiць вясна. Цяпер зразумела, чаму гавораць так: «Святыя саракi ў полi саху валаклi»: чакай цяпер працы. А гэта мы ўмеем. Калi трэба — 40 варэнiкаў вылепiм на вячэру, як рабiлi ў народзе ў гэты дзень, цi 40 маленькiх пiражкоў спячом. А кажуць, не будзе блага, калi 40 бульбяных клёцак за раз з’есцi: добра, калi ёсць сiла на добрую працу.