Проста так павiнна быць

Источник материала:

Таццяна Рыгораўна Янчанка, якой дзевяноста пяць гадоў, i яе дачка Тамара Навумаўна Шэлюбская, якой семдзесят адзiн, першы раз не адмовiлiся ад старонняй дапамогi.

— Раней мы з мамай неяк спраўлялiся самi, — тлумачыць ветэран працы i камсамолу Тамара Навумаўна.— Але селёта я раптам адчула, што, напрыклад, памыць вокны ўжо не змагу. А на маладых i паглядзець прыемна: вунь, якiя малайцы, i дываны павыбiвалi, i вокны памылi...

Калi хлопцы з дзяўчатамi скончылi прыбiрацца, гаспадынi маленькай двухпакаёвай кватэры пачаставалi гасцей катлетамi з соi i цукеркамi... А потым i размова пайшла пра жыццё...

Жанчыны расказвалi моладзi пра акупацыю Адэсы. У гэты час iм давялося шмат чаго перажыць: i голад, i здекаваннi немцаў. Моўчкi слухалi маладыя людзi гiсторыi пра вайну. Таццяна Рыгораўна, слухаючы дачку, цiха плакала.

Сумны настрой маладых i сталых змянiўся толькi тады, калi жанчыны вырашылi паказаць вышытыя сваiмi рукамi ручнiкi. Гэта асаблiва зацiкавiла... юнакоў з гандлёвага каледжа.

Дзяўчаты i хлопцы не першы раз ходзяць дапамагаць ветэранам. Праўда, яны нiколi не вярталiся дапамагчы яшчэ раз — заўсёды розныя людзi. Яны нават з вялiкай цяжкасцю ўзгадалi iмёны тых, каму дапамагалi ў гэтым годзе. А iх было не так ужо шмат: Тамара Навумаўна i Таццяна Рыгораўна — трэцяя сям’я.

— Мiнулы раз мы былi ў дзядулi, ён таксама нешта пра вайну расказваў, — заўважыла адна з дзяўчынак.

Мяне некалькi абурылi ноткi нуды ў яе аповедзе пра тое, што з’яўляецца свяшчэнным для людзей старых. Пэўна, гэта прыкмета часу — сучаснай моладзi не цiкавая гiсторыя, нават сваёй краiны (а гiсторыя Вялiкай Айчыннай — гэта гiсторыя нашай краiны), нават пачутая з вуснаў вiдавочцаў. Але i ў абыякавасцi мне было цяжка абвiнавацiць гэтых маладых людзей. На пытанне, для чаго яны гэта робяць, Iна шчыра адказала: «Разумееце, шкада мне iх, таму i стараюся зрабiць iм добрае».

Андрэй, працягваючы разглядаць ручнiк, якi вышыла Таццяна Рыгораўна, па-фiласофску дадаў: «Калi-небудзь i мы будзем старымi...» У Сяргея была асаблiвая прычына, ды i слухач ён быў самы ўважлiвы.

— Сваю бабулю я бачу толькi летам, — расказвае Сяргей, — i яна мне расказала, што пакуль яна адна, да яе прыходзяць хлопцы i дапамагаюць ёй па гаспадарцы. Потым я даведаўся, што гэта актывiсты з БРСМ. Мне радасна, што маёй бабулi ёсць з кiм пагаварыць, пакуль мяне няма. Сёння я тут таму, што для мяне гэта тое самае, што дапамагаць сваёй бабулi.

Сваiмi пачуццямi падзялiлася i Тамара Навумаўна:

— Калi нам пазванiлi i прапанавалi дапамогу, то на сэрцы пацяплела... Калiсьцi i я была камсамолкай i таксама дапамагала ветэранам. Я адчуваю не толькi ўдзячнасць маладым людзям, але i радасць ад таго, што традыцыя працягваецца. Я малюся за нашу моладзь... Сёння навокал так многа спакусаў для iх, толькi б яны ўтрымалiся на добрым шляху...