Хачу, каб у мяне было многа лiлей

Источник материала:

Вядома ж, выдзяляюцца пляцiстыя ружы, гордая чырвоная манарда красуецца на фоне белай гартэнзii, кляматысы трымаюцца крыху ўбаку, быццам хочуць каб iх не зблыталi з iншымi кветкамi; пачынаюць зацвiтаць самых розных адценняў флёксы: белыя, ружовыя, фiялетавыя; тут жа лекавыя эхiнацыя i расходнiк (очиток); васiлькi, мяцёлкi астыльбы чырвонай i ружовай. I, вядома ж, упрыгажэннем палiсаднiку з’яўляюцца лiлеi. Белыя, жоўтыя, ружовыя, з фiялетавай акантоўкай, аранжавыя ў крапiнку.

— Мне падабаюцца ўсе кветкi, ад самых раннiх крокусаў да познiх хрызантэм, — гаворыць Таццяна. — Каб iх не прыхапiў мароз, бо цвiтуць яны ў мяне аж да снегу, на ноч iм на «галоўкi» адзяваю навалачкi, а калi мароз не адпускае i ўдзень, тады зразаю ўсё гэта i прыгажосць стаiць ў мяне ў хаце. I ўсё ж лiлеi мяне асаблiва радуюць, з iх цвiценнем расцвiтае ў мяне душа.

— Яшчэ ў старажытнасцi гэтыя кветкi служылi сiмвалам нявiннасцi i прыметай вытанчанага густу. А самыя старажытныя звесткi аб iх звязаны з Кiтаем. Iх бутоны i маладыя парасткi ўжывалi ў ежу, выкарыстоўвалi ў медыцыне. Лiлеi — адзiн з любiмых матываў для малявання. Затым гэта кветка была незаслужана забытая.

— Каб стварыць багатую калекцыю гэтых цыбульных раслiн i авалодаць сакрэтамi iх вырошчвання, патрабуецца многа часу, цярпення i ведаў, — працягвае Таццяна. — Яны вельмi адчувальныя да вiрусных хваробаў. Ужо ў мiнулым стагоддзi быў адкрыты шэраг марозаўстойлiвых i вынослiвых вiдаў, а гiбрыдныя лiлеi паклалi пачатак новым стандартам велiчынi кветак. Дыяметр кветкi вагаецца ад 2,5 см да 30 см. Малюткi, такiя, як карлiкавая лiлея, прыгодныя для ракарыя, а двухметровыя гiганты высаджваюць на заднiм плане бардзюра. Прыхiльнiкi лiлей часта для iх адводзяць асобную клумбу, але хачу сказаць, што большасць лiлей добра адчуваюць сябе сярод кустоў i iншых кветак, вось як у мяне. А пры правiльным падборы гатункаў iх кветкi могуць радаваць вока з мая па кастрычнiк.

Амаль пра кожную кветачку ў гаспадынi ёсць гiсторыя цi легенда аб яе паходжаннi. Напрыклад, маргарыткi, якiя бы жамчужынкi зiхацяць то тут, то там у палiсаднiку, маюць многа легендаў. Таццяна расказвае адну з iх, згодна з якой кветку называюць «вечнай прыгажуняй». Расказваецца, як вельмi прыгожую дзяўчыну праследаваў стары. Страцiўшы надзею пазбавiцца ад яго, яна звярнулася да багоў. Каб выратаваць дзяўчыну, багi ператварылi яе ў сцiплую кветачку, якая цвiце круглы год. У многiх народаў маргарытка з’яўляецца сiмвалам дабрынi i сардэчнасцi.

Цi яшчэ такая нi чым не прыметная кветка як расходнiк (очиток, седум), акрамя ўсiх яе вартасцяў, з’яўляецца i лекавай. Легенда гаворыць, што ў караля не было дзяцей. Слынныя лекары старалiся вылечыць першую асобу дзяржавы, але нiкому не ўдавалася. I вось неяк завiтаў да яго дзядок i прапанаваў свае паслугi. «Ты што, жартуеш, стары, медыцынскiя свяцiлы спрабавалi вылечыць мяне. Я загадаю цябе пакараць за такое нахабства.» «Пакараць мяне ты заўсёды паспееш, паспрабуй сродак, якi я прыгатаваў для цябе.» Цi доўга прымаў той напой кароль, невядома, але ў хуткiм часе нашчадак з’явiўся.

Таццяна — аграном па спецыяльнасцi, можа таму такая любоў да зямлi, да кветак, усяго, што звязана з зямлёй. Але, на жаль, нават у вёсцы пасада агранома незапатрабаваная. Незапатрабаванымi застаюцца i «залатыя рукi» мужа Таццяны — Валерыя. Два самаробныя трактары, сабраныя з дэталяў, падабраных на звалцы, дапамагаюць у гаспадарцы. Ды часам вясковыя хлопцы на iншамарках пад’язджаюць з просьбай: «Iванавiч, паглядзi, што з маёй машынай». Дэталi з iншамарак не часта выкiдваюць на звалку, i тады Валерый, калi не можа дапамагчы, то дыягназ машыне паставiць дакладны.

Кветкi з Таццянiнага саду бываюць упрыгажэннем любой урачыстасцi: вяселля, дзён народзiнаў, школьных святаў. «Я iх даю людзям, а iх у мяне ўсё больш расцвiтае», — усмiхаецца яна.