"Хлопцы ў лазнi пiлi пiва, Але, бачна, не хапiла..."

Источник материала:

Прыкмета часу (што крыўдна — не толькi гэтага...): калi на вашай вулiцы паклалi новы асфальт, пабялiлi ўсе фасады, паставiлi новыя платы, а з афiцыйным вiзiтам нiхто не прыехаў, значыць вы... не дома, а недзе за мяжой.

Што рабiць?

Ну не назад жа вяртацца?..

Тых самых мытнiкаў папрасiў, каб прыгледзелi крыху за спячым, а сам хуценька, адна нага тут, другая там...

У прынцыпе, як хацеў, так i выйшла — хутка абярнуўся. Але ж там, дзе пакiнуў, суседа ўжо не застаў: з’ехаў той на спадарожнай машыне.

"Пакрыўдзiўся... I добры ж мужык!.. Цяпер мо век не даруе", — усю дарогу перажываў гандляр.

Таму, прыехаўшы дамоў, першай справай бегма да суседа — прабачацца-каяцца i, калi даруе, мiравую пiць.

— А я ўжо ўсё, я з гэтым завязаў, — адразу агарошыў той, убачыўшы пляшку. — Кроплi ў рот не вазьму!

— Як? Чаму? Ды быць не можа!? — здзiвiўся гандляр.

— Можа, — уздыхае сусед i па сакрэце так, даверлiва дадае, — каб ты ведаў, брат, да чаго я дапiўся... Не паверыш: за ноч на веласiпедзе да Брэста адмахаў! Каб не мытня там, — Бог ведае, дзе быў бы.

...Як вы, напэўна, зразумелi, гiсторыю гэту мы ўзгадалi нездарма: ў сваiх лiстах удзельнiкi конкурсу на лепшы подпiс да здымка якраз i пiсалi...

Зрэшты, пра што, чытайце самi. З чаго толькi пачаць? Ну напэўна ж, з эпiграфа ад сужэнцаў Астроўскiх з Мiнска:

Не трэба, мусiць, нагадваць, чаму?.. Ну хiба словамi спадарынi Гудачковай:

А калi "пакалечыўся" — у лазню ўжо нельга: яшчэ горай будзе, лiчыць спадарыня Янучок з в. Загорнае Клецкага раёна. I таму на здымку бачыць не што iншае, як работу... мытнi:

Так-так, адправяць назад, прагоняць. Але ж, як нi дзiўна гэта гучыць, нiхто з прагнаных брудным не застанецца. Чаму? Алег Раманоўскi з г.п. Iвянец мяркуе, што ў кожнага з iх дома ўласная лазня будзе. А да гэтай...

Не без таго, згадзiцеся. Але ж да жонкi той яшчэ дабрацца трэба. А тут — праблема, пра якую, можна сказаць, у адзiн голас заявiлi двое. Толькi рознымi словамi:

пытае немаведама каго М.П. Дубовiк з Бярэзiншчыны.

Мiкалай Старых з Гомеля, як быццам ведае... Але сумненнi ёсць:

Сёння — не... А вось заўтра — цалкам магчыма. Так, прынамсi, мяркуюць муж i жонка Астроўскiя з Мiнска, бо ведаюць, што

I тады —

Што, згадзiцеся, будзе досыць нечаканым, але ж, мо, прыемным?

Шкада, што веладарожкi няма ля блiжэйшай лазнi. I веласiпеда (асабiста ў мяне. — В.Д.) — праверыла б. А так — гатова паверыць, на слова, але не каму-небудзь, а сваiм чытачам. Так што калi ў вас ёсць лазня, велiк i нейкая сцежка, каб, злезшы з палка, разагнацца, паспрабуйце (для пачатку — можна ў бок рэчкi)... А потым — напiшыце пра свае адчуваннi-ўражаннi. Мо i сапраўды падчас лазнi грэх сябе абмяжоўваць спрадвечнымi парай, венiкам ды халоднай вадой?..

Прабачце, пра асноўнае ледзь не забылася, — сужэнцы Астроўскiя нагадалi: усё, што бачыцца на здымку, яны "прачыталi", можна сказаць, лiтаральна:

Не адступiла ад здымка i спадарыня Гудачкова з Жыткавiчаў:

У чым (можа нехта спытаць) рознiца памiж адным аб’ектам i другiм? У тым, што першы будуецца, за грошы i па прынцыпе "гэта ж не сабе", а другi — з любоўю, прычым да ўсiх i кожнага, хто потым мыцца будзе. Адно тады важна — дзень не пераблытаць. Як (на думку спадарынi Чыгрынавай з вёскi Забалацце Вiлейскага раёна) гэтыя мужыкi са здымка:

На жаль, не тлумачыць Любоў Мiхайлаўна, куды яны там "зiркнулi" — на шыльду, што недзе за кадрам, цi непасрэдна ў памывачную? Хутчэй, другое, бо бач — разгубiлiся, не ведаюць, што рабiць цяпер — назад вярнуцца, альбо цягу даць:

Яно i зразумела — чаго не зробiш, каб спадабацца... Адно —

раiць гэта спадар Дубовiк. I зразумела ж, не толькi моладзi — быць прыгожым, любiмым, здаровым нiкому не позна. I нiколi...

А будзе гэта — глядзiш, i ў нас (прычым паўсюль) пабеляцца фасады, заасфальтуюцца дарогi, пабудуюцца (ды з любоўю) новыя крамы, лазнi, клубы, кавярнi, напiшуцца прыгожыя вершы... У тым лiку i да новага конкурснага здымка.

А цяпер — пра стары. На iм, нагадаем, была маладзiца, якая на велiку, у карзiне, везла дзiця. Дык вось — лепшыя радкi пра гэту салодкую парачку, паводле меркавання вялiкага чытацкага журы, склалi спадарынi Вiкторыя Шчэбет i Любоў Чыгрынава з Вiлейкi i Вiлейшчыны, Уладзiмiр Сiтнiк са Старадарожчыны, Уладзiмiр Лабко са Слонiмшчыны, Дзянiс Андросiк з Узды...

З чым пагадзiлася i другое журы — маленькае рэдакцыйнае. Таму прыз у выглядзе падпiскi на дарагую сэрцам "Звязду" (на чацвёрты квартал гэтага года накiроўваецца ва Ўзду).

Хочаце, каб да вас? Пiшыце. Пажадана коратка (максiмум 8 радкоў), па магчымасцi, смешна. Здымак дадаецца.

Як туды патрапiлi? Ды лёгка — адзiн з магчымых "спосабаў" Наталля Пастарнак апiсала. Яе знаёмы — на рынку гандлюе, у Польшчу па тавар "матаецца". Вось i ў той дзень сабраўся, нават за кальцавую выехаў, — агледзеўся, што дакументы забыў... Прыйшлося назад скiраваць. Толькi развярнуўся, бачыць: сусед на ўзбочыне. I, бедны, п’яны ў дымiну. Не кiдаць жа так чалавека?.. Загрузiў у свой "бусiк" яго веласiпед, потым — самога i... забыўся. Успомнiў — толькi на гранiцы. I тое не сам — мытнiкi "дапамаглi".

Што рабiць?

Ну не назад жа вяртацца?..

Тых самых мытнiкаў папрасiў, каб прыгледзелi крыху за спячым, а сам хуценька, адна нага тут, другая там...

У прынцыпе, як хацеў, так i выйшла — хутка абярнуўся. Але ж там, дзе пакiнуў, суседа ўжо не застаў: з’ехаў той на спадарожнай машыне.

"Пакрыўдзiўся... I добры ж мужык!.. Цяпер мо век не даруе", — усю дарогу перажываў гандляр.

Таму, прыехаўшы дамоў, першай справай бегма да суседа — прабачацца-каяцца i, калi даруе, мiравую пiць.

— А я ўжо ўсё, я з гэтым завязаў, — адразу агарошыў той, убачыўшы пляшку. — Кроплi ў рот не вазьму!

— Як? Чаму? Ды быць не можа!? — здзiвiўся гандляр.

— Можа, — уздыхае сусед i па сакрэце так, даверлiва дадае, — каб ты ведаў, брат, да чаго я дапiўся... Не паверыш: за ноч на веласiпедзе да Брэста адмахаў! Каб не мытня там, — Бог ведае, дзе быў бы.

...Як вы, напэўна, зразумелi, гiсторыю гэту мы ўзгадалi нездарма: ў сваiх лiстах удзельнiкi конкурсу на лепшы подпiс да здымка якраз i пiсалi...

Зрэшты, пра што, чытайце самi. З чаго толькi пачаць? Ну напэўна ж, з эпiграфа ад сужэнцаў Астроўскiх з Мiнска:

Не трэба, мусiць, нагадваць, чаму?.. Ну хiба словамi спадарынi Гудачковай:

А калi "пакалечыўся" — у лазню ўжо нельга: яшчэ горай будзе, лiчыць спадарыня Янучок з в. Загорнае Клецкага раёна. I таму на здымку бачыць не што iншае, як работу... мытнi:

Так-так, адправяць назад, прагоняць. Але ж, як нi дзiўна гэта гучыць, нiхто з прагнаных брудным не застанецца. Чаму? Алег Раманоўскi з г.п. Iвянец мяркуе, што ў кожнага з iх дома ўласная лазня будзе. А да гэтай...

Не без таго, згадзiцеся. Але ж да жонкi той яшчэ дабрацца трэба. А тут — праблема, пра якую, можна сказаць, у адзiн голас заявiлi двое. Толькi рознымi словамi:

пытае немаведама каго М.П. Дубовiк з Бярэзiншчыны.

Мiкалай Старых з Гомеля, як быццам ведае... Але сумненнi ёсць:

Сёння — не... А вось заўтра — цалкам магчыма. Так, прынамсi, мяркуюць муж i жонка Астроўскiя з Мiнска, бо ведаюць, што

I тады —

Што, згадзiцеся, будзе досыць нечаканым, але ж, мо, прыемным?

Шкада, што веладарожкi няма ля блiжэйшай лазнi. I веласiпеда (асабiста ў мяне. — В.Д.) — праверыла б. А так — гатова паверыць, на слова, але не каму-небудзь, а сваiм чытачам. Так што калi ў вас ёсць лазня, велiк i нейкая сцежка, каб, злезшы з палка, разагнацца, паспрабуйце (для пачатку — можна ў бок рэчкi)... А потым — напiшыце пра свае адчуваннi-ўражаннi. Мо i сапраўды падчас лазнi грэх сябе абмяжоўваць спрадвечнымi парай, венiкам ды халоднай вадой?..

Прабачце, пра асноўнае ледзь не забылася, — сужэнцы Астроўскiя нагадалi: усё, што бачыцца на здымку, яны "прачыталi", можна сказаць, лiтаральна:

Не адступiла ад здымка i спадарыня Гудачкова з Жыткавiчаў:

У чым (можа нехта спытаць) рознiца памiж адным аб’ектам i другiм? У тым, што першы будуецца, за грошы i па прынцыпе "гэта ж не сабе", а другi — з любоўю, прычым да ўсiх i кожнага, хто потым мыцца будзе. Адно тады важна — дзень не пераблытаць. Як (на думку спадарынi Чыгрынавай з вёскi Забалацце Вiлейскага раёна) гэтыя мужыкi са здымка:

На жаль, не тлумачыць Любоў Мiхайлаўна, куды яны там "зiркнулi" — на шыльду, што недзе за кадрам, цi непасрэдна ў памывачную? Хутчэй, другое, бо бач — разгубiлiся, не ведаюць, што рабiць цяпер — назад вярнуцца, альбо цягу даць:

Яно i зразумела — чаго не зробiш, каб спадабацца... Адно —

раiць гэта спадар Дубовiк. I зразумела ж, не толькi моладзi — быць прыгожым, любiмым, здаровым нiкому не позна. I нiколi...

А будзе гэта — глядзiш, i ў нас (прычым паўсюль) пабеляцца фасады, заасфальтуюцца дарогi, пабудуюцца (ды з любоўю) новыя крамы, лазнi, клубы, кавярнi, напiшуцца прыгожыя вершы... У тым лiку i да новага конкурснага здымка.

А цяпер — пра стары. На iм, нагадаем, была маладзiца, якая на велiку, у карзiне, везла дзiця. Дык вось — лепшыя радкi пра гэту салодкую парачку, паводле меркавання вялiкага чытацкага журы, склалi спадарынi Вiкторыя Шчэбет i Любоў Чыгрынава з Вiлейкi i Вiлейшчыны, Уладзiмiр Сiтнiк са Старадарожчыны, Уладзiмiр Лабко са Слонiмшчыны, Дзянiс Андросiк з Узды...

З чым пагадзiлася i другое журы — маленькае рэдакцыйнае. Таму прыз у выглядзе падпiскi на дарагую сэрцам "Звязду" (на чацвёрты квартал гэтага года накiроўваецца ва Ўзду).

Хочаце, каб да вас? Пiшыце. Пажадана коратка (максiмум 8 радкоў), па магчымасцi, смешна. Здымак дадаецца.