Транспартная філасофiя

Источник материала:

Жыць, ведаючы, што заўтра можа не быць

Мой вагон метро спынiўся не на станцыi. У тунэлi. Запахла паленым. Iнстынкт самазахавання спрацаваў iмгненна: вочы забегалi, ногi падскочылi, мiльён думак у галаве прабег адразу з такой хуткасцю, з якой не рухаецца нават цунамi. Цягнiк, як нiчога нiякага, пачаў рух. А я зразумела: як хочацца жыць, калi смерць так блiзка.

Я заўсёды спрабую пранiкнуць у мозг чалавека, якi ведае, што яго жыццё адмерана днямi. Хочацца падтрымаць, падбадзёрыць, парадаваць. Часта не ведаеш, цi можна заводзiць гаворку пра тое, колькi засталося.

Як жыць i разумець — НЕ, не проста разумець, ведаць дакладна, — што заўтра можа не быць? А нiяк! Нават смяротна хворыя пра нешта мараць, размаўляюць пра далёкую старасць i вераць, што гэты момант Усявышнi ўсё ж такi адкладзе. Бо нельга жыць з адной думкай. Больш за 5 хвiлiн (поўных 5 хвiлiн, сканцэнтраваных толькi на адной думцы пра хуткую смерць!) галава не вытрымае. Яна закiпiць i выбухне.

Мне вядомы розныя прыклады мужнасцi i не вельмi мужнасцi.

...Наталля, немаладая жанчына, калi ўрачы развялi рукамi i адправiлi яе памiраць, стала пустэльнiкам-стоўпнiкам. Яна не прымала наведвальнiкаў, не адказвала на тэлефанаваннi. Малiлася. Цуд адбыўся. Смяротная пухлiна знiкла. Цяпер Наталля жыве i атрымлiвае асалоду ад кожнага дня.

...17-гадовы Антон таксама адмовiўся ад зносiнаў, калi зразумеў, што яму засталося няшмат. Не ад усiх, ад большасцi зносiнаў. Ён пакрыўдзiў сяброў, загадаўшы больш нiколi не турбаваць яго. Антон адмовiўся ад любых радасцяў. "Мне ўсё роўна", — рэагуе ён на любую з’яву. Ён пахаваў сябе яшчэ жывым, калi за гэты, адмераны, час можна паспець пражыць цэлае жыццё i iмкнуцца максiмальна насыцiць яго. Чаму цяпер усё роўна? Цяпер, калi ён яшчэ жывы! Заўтра можа загiнуць нехта, хто сёння адчувае сябе здаровым i не ведае пра лёс. А ў Антона ёсць больш, чым адзiн дзень.

...20-гадовая Лiдзiя доўга змагалася з анкалогiяй. У няроўным баi хвароба перамагла. Апошнiя днi Лiда насычае радасцю. I для сябе, i для ўсiх, хто побач. Яна заводзiць новых сяброў, цiкавiцца апошнiмi навiнамi, дастае апошнiя сiнглы навамодных гуртоў. Усмiхаецца. Прыгожа так усмiхаецца. Яна зразумела, што нельга трацiць найкаштоўнейшыя секунды на хваробу. У апошнiм, дадатковым, раўндзе Лiда стала пераможцай. Фiзiчная нямогласць не зламала яе дух.

Жыць цi дажываць?

Таццяна Салдаценка.