Не перашкаджай!

Источник материала:

З чаго можна пачаць размову аб правах i абароне "нашага ўсяго", калi ў апошнiя пяць гадоў стабiльна расце дзiцячы траўматызм, прычым у першую чаргу ва ўзроставай групе ад нараджэння да 4 гадоў? Менавiта ў тым узросце, калi дзецi найбольшым чынам залежаць ад сваiх бацькоў, а не таямнiчых сiлаў цi недарэчных абставiнаў. Хiба прызнаць такiмi абставiнамi самiх бацькоў.

Паводле слоў галоўнага педыятра Мiнiстэрства аховы здароўя Алены Няверы, рост дзiцячага траўматызму абумоўлены далёка не толькi дарожна-транспартнымi здарэннямi, але i бытавым траўматызмам, няшчаснымi здарэннямi i атручэннямi. Амаль за кожнай з гэтых пазiцый няцяжка разгледзець... недагляд дарослых. Узяць хоць атручэннi... Медыкi памiж сабой кажуць, што па характары атручэнняў у дзяцей можна меркаваць аб тым, ад якiх захворванняў пакутуюць iх бацькi. Самай распаўсюджанай прычынай атручэння ў малых з’яўляецца... клафелiн — танны медпрэпарат для панiжэння артэрыяльнага цiску. Чаму дзецi недагледжаныя бацькамi, чаму бацькам "не да iх" — тэма для асобнага грунтоўнага даследавання, а пакуль можна смела сцвярджаць, што многiх дзяцей перш-наперш неабходна абараняць ад дарослых, прычым самых блiзкiх.

Псiхолагi кажуць, што праблемы з дзецьмi бываюць, як правiла, у тых дарослых, у якiх вялiкiя праблемы з самiмi сабой. І такiх дарослых, як паказвае жыццё, сёння ўсё больш. У рэпрадуктыўны ўзрост уступаюць "дзецi перабудовы" — пакаленне "пэпсi" i некаторых iншых, не самых лепшых напояў. У гэтага пакалення — высокi працэнт выпадковых шлюбаў i выпадковых дзяцей цесным чынам пераплятаюцца з нездаровым эгаiзмам.

Як адзначае начальнiк аддзела сацыяльна-педагагiчнай работы i аховы дзяцiнства Мiнiстэрства адукацыi Галiна Рудзянкова, у апошнiя гады рэзка памаладзела катэгорыя бацькоў, у дачыненнi да якiх даводзiцца разглядаць пытанне аб пазбаўленнi бацькоўскiх правоў. Гэта можа сведчыць толькi аб адным: мамы i таты не гатовыя да сваiх новых роляў. Чыста знешне такiя сем’i няўдалымi i не назавеш.

На думку спецыялiстаў, i выявiць, i паўплываць на такiя "ячэйкi" куды складаней, чым на сем’i асацыяльныя, вiдавочна няўдалыя. Дарэчы, пасля таго, як з дапамогай прэзiдэнцкага Дэкрэта № 18 дзяржаўныя структуры ўсур’ёз узялiся за вiдавочна няўдалыя сем’i, дзецi сталi больш абароненымi. Яшчэ некалькi гадоў таму з 5 тысяч дзяцей (прыкладна такая колькасць штогод становiцца сiротамi, у тым лiку сацыяльнымi) уладкаваць у сем’i (вярнуць у свае або накiраваць у чужыя) удавалася не больш за палову ад гэтай лiчбы. Зараз жа толькi 15-20 працэнтаў сiрот адпраўляюцца на выхаванне ў дзяржаўныя ўстановы.

Паводле меркавання Галiны Рудзянковай, Дэкрэт № 18 можна назваць "эпахальнай" падзеяй. Практыка сведчыць, што своечасовае ўмяшанне ў жыццё асацыяльнай сям’i i аказанне ёй комплекснай падтрымкi дазваляе не дапусцiць поўнага развалу дзесьцi 60 працэнтаў такiх сем’яў. Захаванне бiялагiчных сем’яў i шырокая практыка перадачы дзяцей на выхаванне ў iншыя заклiкае да таго, каб пасля 2015 года ў кожнай вобласцi Беларусi засталося не больш за 2-3 дзяржаўныя ўстановы для ўтрымання сiрот.