Ля калодзежа кансiлiум: Што i як рабiць Васiлiю...

Источник материала:

"Вясна... I зноў усё закруцiлася. Таму пiшу вельмi коратка. I толькi па справе", — так пачала свой лiст у рэдакцыю спадарыня Гудачкова з Жыткавiчаў. I тым самым як бы тон задала: коратка дык коратка, па справе дык па справе.

З чаго вось толькi пачаць? Спадар Гарачоў з вёскi Даўнары Iўеўскага раёна прапануе — з анекдота ў тэму. Згодны. То iдуць, значыць, па горадзе два сантэхнiкi — стары i малады. Бачаць — аварыя: ля аднаго з каналiзацыйных калодзежаў трубу парвала. Старэйшы рукавы закасаў — i туды. Нешта агледзеў, нешта абмацаў, паставiў "дыягназ", крычыць маладому: "Э-э, падай мне ключ на 32!". Штось там падкруцiў, зацiснуў, "вынырнуў". "Пласкагубцы, — крычыць, — падкiнь! I малаток...". Пяць хвiлiн працуе, дзесяць. А там, глядзiш, i справа ўжо зроблена. Вылез майстар з калодзежа, ад бруду трохi абтросся, засмалiў ды i кажа: "Вучыся, сынок, пакуль я жывы, а то да самай пенсii будзеш ключы падаваць".

Ключы ключамi. Як сведчыць рэдакцыйная пошта — у нас куды больш ахвотных падаваць... Правiльна — парады:

падслухала размову мужыкоў Любоў Мiхайлаўна Чыгрынава з вёскi Забалацце Вiлейскага раёна. Праблема! I калi б адна! А то...

зазначае Валянцiна Апанасаўна Гудачкова з Жыткавiчаў. Чытай — на гэта (парады даваць) здольны i той, хто хоць нешта петрыць, i той, хто нiчога... Стаяць вунь...

Але ж фасон пры гэтым трымаюць:

Гэта, як вы, напэўна, здагадалiся, радкi спадара Гарачова.

А чаму не вучацца, чаму без работы стаяць, ведае спадар Сiльчанка з Гомеля:

А таму — па вялiкiм рахунку...

пiша пра "каманду" Вольга Паўлаўна Лабажэвiч з Клецка.

I каб толькi пра гэту ("каманду") — яшчэ палова бяды была б. А так... "Для рашэння чарговай галаваломкi, — у першых радках свайго лiста паведамляе Мiкола Старых з Гомеля, — дасылаю вам два варыянты. Яны амаль аднолькавыя. Першы:

(Тут, дарэчы, будзе хулiганская заўвага спадара Гарачова:

Але гэта так, лiрычнае адступленне. I, крый Божа, не пра тых, хто на здымку... Тым больш, што яны нi на нейкiх iнспектараў, нi, баранi Бог, на сабак нiколькi не падобныя. Таму ад спадара Старых другi варыянт:

Добра гэта цi дрэнна, — адказ зноў жа ў рэдакцыйнай пошце. Прычым, кароткi, як стрэл:

усклiкае так спадарыня Янучок з Клецка.

Вы думаеце яна аблiчылася — iх тут не сем, а толькi чатыры? Не, мяркуем, што яна — проста бачыць глыбей. А там, знiзу, яшчэ трое — драбiну трымаюць... Альбо проста стаяць. Цi нават сядзяць. Вось што крыўдна! Бо магло ж быць зусiм не так. I, галоўнае, чакалася!

пiша спадарыня Чыгрынава. Пра тых, хто стаiць. А трэба, як лiчыць большасць чытачоў, пра таго, хто працуе. Вось чаму ён адзiн, прынамсi? Тут — шэраг меркаванняў:

канстатуе Анатоль Гарачоў. Ад яго ж:

Гэта, зрэшты (па меркаваннi сужэнцаў Астроўскiх з Мiнска), для брыгады зусiм не перашкода. Яны, узяўшыся за справу, супакоiлi заказчыка, цвёрдае мужчынскае слова далi:

Першае — трэба разумець — за "назiральнiкамi", другое — за майстрам, якi

Думаеце аўтар гэтых радкоў перабольшвае? Я ўперад таксама так думала. А цяпер — не, бо знаёмая дырэктарка не так даўно расказала, як яна на бiржы сабе кадраў набрала — ды маладых, прыгожых. Рада была. Не ведала, што iм элементарнае даводзiць трэба будзе: першае — на працу трэба прыходзiць у час i... кожны дзень, другое — на працоўным месцы нельга фарбаваць пазногцi i балбатаць па тэлефоне, трэцяе — з абеду трэба вяртацца... А многiя сыходзiлi i, як кажуць, з канцамi. Карацей — вока ды вока трэба было... I, магчыма, нават не адно, а ўсе 8!

Заўважыў гэтую з’яву Вiктар Федарака са Скiдзеля.

У яго, варта адзначыць, не толькi вочы пiльныя, але i слых абвостраны. Прынамсi, толькi ён пачуў, што хлопец гэты (з кувалдаю) цяпер грозна прамаўляе:

Бiць, свят-свят-свят, можа i не варта... А вось папужаць, адпомсцiць — цалкам магчыма, бо гэта чацвёрка хвiлiн пяць таму сказала хлапцу (спачатку прозай): "Будзем працаваць па чарзе — перш ты папрацуеш, а мы адпачнём, потым мы адпачнём, а ты папрацуеш. Што ў вершаваных радках можа гучаць, напрыклад, так:

Пяру спадара Федаракi належаць i яшчэ чатыры радкi, дзеля якiх (на мой погляд), ну безумоўна ж, варта было друкаваць гэты здымак, варта было ў каторы раз пералапачваць сотнi чытацкiх подпiсаў:

На гэтай прыгожай, паважлiвай ноце i можна было б завяршыць агляд. Ды засталiся яшчэ некалькi прапаноў, вартых увагi грамадскасцi:

абяцаюць ахвотным сужэнцы Астроўскiя.

заўважае настаўнiк Аляксандр Пуцэйка з Вiлейкi — з клопатам, вiдаць, пра сённяшнiх вучняў?

Што ж датычыцца iншых удзельнiкаў конкурсу, то яны (як мне здаецца) паклапацiлiся пра ўсiх. "Я даўно заўважыла, пiша, прынамсi, спадарыня Гудачкова, — што людзi нейкiя панурыя сталi, рэдка ўсмiхаюцца адно аднаму — мусiць, адвыклi... То хай пачытаюць нашу рубрыку "Хто каго?", хай пасмяюцца!"

Хай (дадамо ад сябе), усмiхнуўшыся, паглядзяцца ў люстэрка i пераканаюцца ў тым, што ўсмешка ўпрыгожвае чалавека больш, чым новая сукенка цi шапка.

То "чапляйце" яе на твар i ведайце: у вас — атрымаецца! Усё... У тым лiку i подпiс пад новы здымак.

Што датычыцца старога (на iм, нагадаем, была самотная Снягурка i Дзед Мароз пад ручку з нейкай чарнявай...), то лепшыя подпiсы да яго, па меркаваннi вялiкага чытацкага журы, склалi спадары Гаўрыш з Пастаўшчыны, Барысёнак з Ушаччыны i Федарака са Скiдзеля, спадарынi Тарасiк з Мiнска, Малевiч з вёскi Старына Мядзельскага раёна i Вайда з Вiлейкi. З гэтым, апошнiм меркаваннем пагадзiлася i маленькае рэдакцыйнае журы. Так што каштоўны прыз у выглядзе падпiскi на трэцi квартал на дарагую сэрцам "Звязду" накiроўваецца ў Вiлейку, да вучанiцы 5-га класа АСШ № 3 Яны Вайды. Калi хочаце, каб да вас — пiшыце. Здымак, як заўжды, дадаецца. I ўмовы не мяняюцца: коратка — не больш за 8 радкоў у версii (колькасць версiй не абмяжоўваецца), трапна. I, пажадана, разборлiва.