Некалi Алёны мылi ручнiкi, а цяпер пра гэта дбаюць мужыкi...

Источник материала:

Хто каго?

Страшна (ну само сабой, кожнаму) трацiць жыццё i здароўе, грошы, багацце (якое нi ёсць), волю, дах над галавой, камфорт... А вось гэты мужык са здымка (па меркаваннi Валерыя Гаўрыша з вёскi Навасёлкi Пастаўскага раёна), можна сказаць, галоўнае страцiў — жонку. Як? Ды дурны быў — прыходзiў дадому i крычаў: "Ну што — нагулялася? Цэлы дзень без работы сядзiш!..". Збрыдзела ёй расказваць, што яна рабiла, чым займалася, сабрала манаткi i дамоў, да бацькоў — на той бераг. А мужык цяпер сам i дзяцей кормiць, i гаспадарку вядзе, i адзежу мые. Жонка, бедная, з таго берага (бачыце — удалечынi?) толькi пазiрае на яго ды часам пяе:

Не зашкодзiць мужыку... Далiбог! Пра што — "каб лепш, дык навошта" — пiша другi наш пастаянны аўтар Мiхаiл Паўлавiч Дубовiк з вёскi Арэшкавiчы Бярэзiнскага раёна:

А нельга ж, бо рынак цяпер: чаго добрага... прададуць.

Не верыце? I дарэмна: не так даўно на ўласныя вочы аб'яву ў газеце бачыла — маўляў, прадаецца шматфункцыянальнае прыстасаванне. Называецца — "Жанчына". Вартасцi: можа прыбiраць, гатаваць, кахаць, капаць, зарабляць, шыць, мыць, прасаваць. Недахопы: шумавое забруджванне, паступовы знос, можа рыпець. Кошт — дагаворны"...

Мужыка там, дарэчы, таксама прапаноўвалi — адна жанчына другой... Тая аж вушам не паверыла. Кажа: "Чаму прадаеш? Ён што — надзiманы?". "Не! Сапраўдны, жывы!.. А толку — халера — як ад надзiманага!".

Зрэшты, што гэта мы? Так пра мужыкоў не трэба, бо ёсць сярод iх проста душкi! Прычым узорна-паказальныя. Вось палюбуйцеся (з "падачы" Вольгi Паўлаўны Лабажэвiч з Клецка):

Адкуль абутак такi ? Ды купiў, бо ён — апроч iншага — яшчэ i рыбак. Прычым адмысловы:

Што, безумоўна ж, добра. Iншае пытанне, дзе? Ну, ён будзе мыць iх...

Адказ — у тым жа канверце з Клецка:

Шчасце, што цяпер спецыяльныя iнстанцыi ёсць, якiя берагуць-ахоўваюць яе, якiя, калi што, могуць i за руку злавiць. З усiмi адсюль наступствамi, пра якiя рыфмаваным радком пiша спадарыня Чыгрынава з в. Забалацце Вiлейскага раёна:

Дарэчы, ад яе ж, ад Любовi Мiхайлаўны, i мудрая заўвага:

Што казаць — прасцей з ёй — асаблiва — з "аўтаматам": адзежу, бялiзну ў барабан закiнуў, парашку дадаў, адну-другую кнопку нацiснуў — i галава не балiць: усё памыецца, папалошчацца, выкруцiцца. Застанецца толькi павесiць. Прагрэс! Вось бы ў кожную хатку яго: кожнай гаспадынi па пральнай машыне, каб разагнулася, каб не "злавала, як сабака".

Цi хаця б па Сымону, гэта значыць, па мужыку, якi б мог паспагадаць, падставiць сваё дужае плячо, каб, хоць месцамi, хоць зрэдчас, а спраўджвалася iдылiчнае, "намаляванае" спадаром Федаракам са Скiдзеля:

Мяркуючы па iх (калi ласка, кiньце вокам на здымак) не слабая ў дзядзькi жонка! Ё мужыку што ў рукi ўзяць, ёсць што выкруцiць!

Хоць яны гэтага i не любяць. Пра што (як раней казалi, ад iмя i па даручэннi) пiшуць сужэнцы Астроўскiя з Мiнска:

Хоць, здавалася б, што тут такога — па сённяшнiм часе магла б i далей... Паслаць. I пайшоў бы... Як пiша спадар Гарачоў з вёскi Даўнары Iўеўскага раёна:

Такой, сапраўды, цяпер рыбы не наловiш. А тым больш вялiкай.

Дарэчы, заўважалi — рыбакi, калi хваляцца ўловам, рукi ўшыркi разводзяць. I ведаеце, хто перамагае ў паказе пра найбольшую рыбу? Той, у каго рукi даўжэйшыя. Усё элементарна. Пра тое ж, элементарнае, вiдавочнае, i радкi Зоi Пятроўны Янучок з вёскi Нагорнае Клецкага раёна. Яна, не iнакш, песню ўспомнiла — пра той бераг (Малiнiн спявае). Ну i выдала... З прыпевам:

Вось такая трагедыя. У Манi. Ды i ў мужыка. Без яе. Дакладней, безумоўна ж, без iх, дзяўчат i жанчын, бо

У нейкiм сэнсе праўду пiша Мiхаiл Паўлавiч Дубовiк з Бярэзiншчыны: у горадзе, прынамсi, кладку не зносiць, гаспадаркi няма, градаў, барацьбы з фiтафторай i каларадскiм жуком. А з iншага боку —

прызнае Вiктар Федарака са Скiдзеля. А наогул —

Трапная заўвага (аўтар — зноў жа спадар Дубовiк)! Хоць i сумная. А халасцяк, мiж iншым (калi ён халасцяк — гэты мужчынка са здымка?), — прыгожы. Кабетам толькi адрас дай — заўтра тамака будуць. I не паглядзяць — з грашыма, без грошай — застануцца, альбо яго з сабой павязуць...

А далей бабка, як мяркуе спадар Старых з Гомеля, надвое варажыла:

Вось як бывае! Бо

пiша спадар Гаўрыш з Пастаўшчыны. I дадае: каб яны яшчэ i гарэлкi не пiлi...

Але пра гэта мы пагамонiм iншым разам. А зараз на развiтанне яшчэ адна ўсмешка — з канверта, да конкурснага здымка, ад спадара Федаракi:

Што i казаць — многа вакол таемнага, незразумелага. Але ж калi варушыць мазгамi, калi думаць i назiраць, раiцца з мудрэйшымi, чытаць iх кнiжкi ды яшчэ i пiсаць — непазбежна паразумнееш. Што i назiраецца, без перабольшвання, за ўсiмi ўдзельнiкамi конкурсу. Таму — далучайцеся (здымак дадаецца). А мы падвядзём вынiкi папярэдняга этапа (нагадаем — на здымку тады сюжэт не толькi вясёлы быў, але i вясельны — хлопец хлопца на руках трымаў...) То лепшыя радкi пра iх, па меркаваннi вялiкага чытацкага журы, склалi спадарыня Лабажэвiч з Клецка, Васiльева з Гомеля, Малевiч з Мядзельшчыны, Тарасiк з Мiнска, спадары Гарачоў з Iўеўшчыны, Гаўрыш з Пастаўшчыны, Старых з Гомеля, сужэнцы Астроўскiя з Мiнска... З чым пагадзiлася i журы маленькае — рэдакцыйнае. Таму прыз у выглядзе падпiскi на дарагую сэрцам "Звязду" на чацвёрты квартал застаецца ў Мiнску.

Вось i ўсё. Калi не лiчыць нашай шчырай удзячнасцi ўсiм, хто напiсаў. I гэткiх жа шчырых прабачэнняў тым, чые радкi не змясцiлi. Па-першае, выбiралi самыя-самыя, па-другое... У тэксце прозай слова (словы) можна паправiць, а то i замянiць, у вершаваным — цяжка, бо, як вы разумееце, разбураецца "ўся канструкцыя". Таму просьба да кожнага з канкурсантаў — перш, чым заклеiць канверт, яшчэ раз прачытайце тое, што напiсалася, яшчэ раз праверце. Поспехаў вам! А нам — хочацца верыць — задавальнення ад чарговага агляду конкурснай пошты.