Шыбека: Няўжо “аграгарадок” гучыць прыгажэй за “мястэчка”?!

Калі журналісты прадстаўляюць Захара Шыбеку, то часта пішуць коратка – “найлепшы знаўца гісторыі Мінска”. Тым больш цікавая тэма ягонай публічнай лекцыі з цыкла Urbi et Orbi (“Гораду і Свету”) – “Скарбы беларускіх мястэчак: набыткі, страты, надзеі на адраджэнне”. Слова “мястэчка” цяжка перакласці на іншыя мовы, бо “городок”, “town” – гэта ўсё не тое, яно не перадае сутнасці гэтага “ўласнабеларускага” населенага пункта. А мястэчак у перыяд росквіту ў Беларусі было больш за 400! І збольшага яны мелі Магдэбургскае права (права на самакіраванне). У той час, як у Расійскай імперыі пра такое нават не чулі.
 

Захар Шыбека – адзін з самых аўтарытэтных беларускіх гісторыкаў, прафесар, доктар навук. Аднак за гэтымі званнямі і рэгаліямі хаваецца не занудны кабінетны дзядзька, а найцікавейшы апавядальнік, лектар, выкладчык. Шыбека – вельмі не-савецкі чалавек, гісторык еўрапейскага тыпу і маштабу. Нядаўна ён прапанаваў усе скульптуры савецкага часу звезці ў адно месца і зрабіць такі “тэрарыюм” – нешта падобнае стварылі ў Літве. Уявіце сабе прасавецкага гісторыка, які такое прыдумае!

Гаворачы пра мястэчкі, Захар Шыбека прыводзіць у прыклад Іўе – дзе непадалёк адно ад аднаго стаяць царква, касцёл, мячэць і былая сінагога. Вось яно, беларускае скрыжаванне культураў!
 

Перад лекцыяй – слова Захару Шыбеку.